11.11.1103 april 2007 – 18:43

Alle beloftes ten spijt eindigt Verhofstadt II in mineur. Dat blijkt nu ook uit de cijfers van het Development Assistance Committee [ii]. Op basis van de eerste berekeningen en na aftrek van de uitgaven voor schuldkwijtschelding [iii] (326 miljoen €) en opvang van vluchtelingen (71 miljoen €), blijkt dat België in 2006 nog maar 0,37 % besteedde aan ontwikkelingssamenwerking tegenover 0,40 % in 2005. “Hiermee mist deze regering haar laatste kans om tegen 2010 0,7 % te behalen”, stelt Vanden Berghe.

Daarmee gaat het groeipad voor de 0,7 % aan flarden, want zelfs met de huidige kunstmatige opblaasoefeningen (door de kosten van vluchtelingenopvang en schuldkwijtschelding mee te tellen) gaat de bijdrage voor ontwikkelingssamenwerking naar beneden ten op zichte van 2005 (van 0,53 % naar 0,50 % van het BNI).

Volgens Vanden Berghe is het extra pijnlijk omdat Minister van Ontwikkelingssamenwerking De Decker de zwarte piet doorschuift naar zijn opvolger. “Het wordt hoe langer hoe moeilijker voor de opvolger van De Decker om nog de sprong te maken naar de – tegen 2010 – beloofde 0,7 %. Zelfs met de opgeblazen 0,5 % wordt dit al een huzarenstukje, laat staan met 0,37 %. 11.11.11 pleit voor een Minister van Ontwikkelingssamenwerking. Maar dan één die de gemaakte afspraken over het budget voor het Zuiden en zijn departement respecteert en verdedigt.”

De cijfers voor de Europese Commissie vertonen een lichte positieve evolutie. Toch maakt Rein Antonissen de bedenking dat “de Europese Commissarissen (voor extern beleid) er hun eigen regeringen niet hebben kunnen toe overhalen om meer te besteden aan Ontwikkelingssamenwerking”. Ferrero Waldner (Oostenrijk – Extern beleid) en Louis Michel (België - Ontwikkeling en Humanitaire Hulp) moeten toezien hoe de bijdragen van Oostenrijk en België eerder dalen dan stijgen en de Europese regeringen hun hulpbudgetten kunstmatig opblazen.

[i] Begin jaren zestig namen geïndustrialiseerde landen zich binnen het kader van de VN voor om 1 procent van hun bni (bruto nationaal inkomen) te besteden aan ontwikkelingssamenwerking. Het ging om overheidsgeld én privébijdragen. In 1970 lieten ze de norm dalen tot 0,7, enkel voor overheidsbijdragen. Ongeveer 40 jaar later halen maar 5 landen die veelbesproken norm: Noorwegen, Zweden, Denemarken, Nederland en Luxemburg.

[ii] Persconferentie op dinsdag 3 maart met Dhr. Richard Manning, Voorzitter van het ontwikkelingscomité van de OESO en Dhr. Stefano Manservisi, Directeur - Generaal DG Ontwikkeling, Europese Commissie, http://www.oecd.org

[iii] 11.11.11, samen met haar Europese collega’s, pleit al jaren voor schuldkwijtschelding, want de hoge schulden tasten de politieke en economische geloofwaardigheid van ontwikkelingslanden aan, en vormen zo een rem voor hun ontwikkeling. 11.11.11 vraagt wel dat die schuldkwijtschelding bovenop de beloofde middelen voor ontwikkelingssamenwerking komt. Omdat de bedragen die in de statistieken opduiken, meestal veel hoger liggen dan wat de kwijtschelding in realiteit oplevert voor het betrokken land, is het gezichtsbedrog om de schuldkwijtschelding te verrekenen in de uitgaven. In de toekomst moet er een onderscheid gemaakt worden tussen de inspanningen op het vlak van ontwikkelingssamenwerking en de inspanningen op het vlak van schuldkwijtschelding.

[iv] Deze perstekst is een onderdeel van een bredere agenda van Europese NGO’s. Midden mei lanceren Europese NGO’s een volledig rapport met de kwantitatieve en kwalitatieve analyse van de Europese hulp.