Maria Vindevoghel05 april 2007 – 12:04

Mensen vragen mij: “Hoe zit dat nu met uw zaak? Dat is al zolang bezig.” Wel hier nog eens de historie. In juli 2005 moest ik als delegee een paar tussenkomen buiten de werkuren om verschillende redenen: de hitte op de werkvloer, de onveilige werkomstandigheden, ... Mijn werkgever Flightcare vond dat ik daarmee de veiligheidsregels overtrad en desactiveerde mijn badge. Zonder badge kan je niet werken op de luchthaven en dus werd ik ontslagen.

Ik wou niet met de werkgever rond de tafel zitten om te praten over geld want ik vind dat men mij niets kan verwijten. Ik wil mijn job terug omdat mijn collega's mij verkozen hebben als delegee, niet de werkgever. Met de vakbond hebben we de anti-discriminatiewet aangegrepen om de reïntegratie te vragen voor de rechtbank. Op de luchthaven is er immers nog nooit eerder iemand om die reden ontslagen.

In februari 2006 heeft de rechter ons gelijk gegeven en stelt de werkgever voor om mij binnen de dertig dagen mijn job terug te geven. Hij voegt er wel aan toe dat hij de werkgever niet kan dwingen. 'Die macht heb ik niet.' Dat is de zwakte van de wetgeving. De ontslagmacht is in België veel groter dan in andere landen. De werkgever krijgt hier altijd gelijk. Een feodaal overblijfsel...

Op de dertigste dag organiseerden we met de drie vakbonden een betoging. Een historische betoging met duizend mensen. Diezelfde dag nog belt de werkgever dat hij in beroep gaat. In plaats van ons te ontvangen voor een gesprek zoals we gevraagd hadden. Vrijdag 6 april valt de uitspraak in die beroepsprocedure.

Ik ben nog altijd actief in de militantenkern. Deze week schreef ik een mail: “Tot op de volgende ondernemingsraad...”. Want wie weet ben ik er dan misschien terug bij. Ik hoop alvast dat ik volgende week terug mag gaan werken.

Arbeidshof op Poelaertplein te Brussel op (goede?) vrijdag 6 april om 13u30