christophe19 april 2007 – 11:34

Economische sancties hebben volgens Rabiatou Serah Diallo weinig zin. “Sancties treffen in de eerste plaats de gewone bevolking. Als de rijken een schrammetje aan hun vinger hebben trekken ze al naar het buitenland voor medische hulp. Hun kinderen studeren ook allemaal in het buitenland. Wat kan hen het schelen dat er een school of een weg minder wordt gebouwd omdat het geld op is.”

Rabiatou Serah Diallo staat sinds 2000 aan het hoofd van CNTG, de grootste vakbond van het West-Afrikaanse Guinée/Conakry. Guinée is een typisch Afrikaans land. Een rijke ondergrond (diamanten, goud, uranium en bauxiet dat wordt gebruikt voor de productie van aluminium) en een doodarme bevolking. “Er is nauwelijks electriciteit, water, eten of communicatie. Als je naar het ziekenhuis gaat met één ziekte, keer je gegarandeerd met tien nieuwe ziektes terug,” zegt Rabiatou Serah Diallo.

De crisis werd volgens Rabiatou Serah Diallo overal zichtbaar in 2003. “We hebben toen een eisenbundel opgesteld voor de president en de regering, maar die belandde al snel in de onderste lade.” Twee jaar later, in november 2005 kondigt CNTG samen met drie andere vakbonden een staking aan. In maart volgt een tweede staking met als belangrijkste eis de prijsdaling van basisvoeding en brandstof. De stakers bereiken een akkoord met regering en werkgevers, maar ook dit akkoord belandt al snel in de vuilnismand. Eind 2006 leggen de werknemers van Guinée opnieuw het werk neer.

Corruptie
In januari 2007 kookt de pot opnieuw over. De doodzieke president Lansana Conté had zich eigenhandig naar de gevangenis begeven om twee van zijn vrienden vrij te laten die tien dagen eerder gearresteerd waren op verdenking van corruptie. Het gaat om Mamadou Sylla, de vroegere voorzitter van de werkgeversorganisatie en één van de rijkste mannen van het land, die er van verdacht wordt 2 miljoen euro gestolen te hebben van de Nationale Bank van Guinée. De tweede verdachte is Fodé Soumah, oud-minister en de voormalige vice-gouverneur van de Nationale Bank.

De vakbonden roepen onmiddellijk een nieuwe staking uit. De vakbonden ontmoeten de president voor overleg, maar deze bedreigt hen met een langzame en pijnlijke dood. Vanaf dan eisen de vakbonden het ontslag van de president. Na enkele zware confrontaties tussen betogers en de ordediensten met verschillende doden tot gevolg komt er eind januari een akkoord. De president belooft de eerdere akkoorden te respecteren en toont zich ook bereid een nieuwe onafhankelijke premier te benoemen. Maar op 2 februari zet de president toch opnieuw een eigen vertrouweling aan het hoofd van de regering.

De bevolking komt opnieuw op straat. De vakbonden beslissen een open brief te gaan afgeven aan het parlement. “Terwijl we naar het parlement opstapten opent de politie het vuur op ons. Niet met rubberkogels om ons uit elkaar te jagen maar met scherp. Ik word geraakt aan het been en val neer.” Maar Rabiatou Serah Diallo blijft niet lang in het ziekenhuis want zij wil kost wat kost de brief afgeven. “Ik weet dat ik kan sterven, maar dat geldt ook voor de kinderen en al die onschuldigen in de ziekenhuizen.”

Uiteindelijk komt het tot een nieuw akkoord. De vakbonden en de civiele maatschappij mogen vijf kandidaten voorstellen waaruit de president dan een nieuwe premier mag kiezen. Maar een kleine twee maanden later is Rabiatou Serah Diallo pessimistisch over de slaagkansen van de nieuwe regeringsleider. “Zolang de president zich vastklampt aan de macht, zal ook deze premier mislukken.” Volgens Rabiatou Serah Diallo moet de internationale gemeenschap druk blijven uitoefenen. “De interne en externe mobilisatie moet blijven. Eind mei organiseren we samen met de nieuwe wereldvakbond een internationale conferentie in Guinée over de heropbouw van het land.”

Analfabetisme
Het blijft wel opmerkelijk dat de vakbonden zo'n grote rol spelen in een land waar de klassieke, industriële arbeiders maar een minderheid zijn. “De overgrote meerderheid van de werknemers werkt in de informele sector. In Guinée is 70 % van de bevolking analfabeet waaronder dan nog eens een meerderheid vrouwen. Maar wij zorgen er voor dat iedereen zich terugvindt in onze eisen,” zegt Rabiatou Serah Diallo.

Volgens Rabiatou Serah Diallo heeft haar vakbond veel te danken aan de internationale solidariteit. Vooral de banden met de Belgische vakbond ACV zijn heel intens. “Als we samenwerken met vakbonden uit het Zuiden proberen we ervaringen uit te wisselen, maar het is altijd aan hen om te beslissen hoe zij het in hun concrete situatie aanpakken,” zegt ACV-voorzitter Luc Cortebeeck. Het ACV maakte ook middelen vrij die gebruikt werden voor de inrichting van een vakbondshuis in Conakry dat echter begin dit jaar vernield werd door de privé-militie van de zoon van de president.

CNTG kreeg ook de mogelijkheid om vorming aan te bieden aan hun leden. “Van die vormingen hebben we ook gebruikt gemaakt om onze leden te overtuigen een bijdrage te betalen,” zegt Rabiatou Serah Diallo. Volgens Luc Cortebeeck is dat bijzonder belangrijk in de opbouw van onafhankelijke vakbonden in het Zuiden. “De VS hebben ooit nog her en der vakbonden gesteund die dan plots een grote groei kennen om kort daarna weer inéén te krimpen,” aldus Cortebeeck.

Rabiatou Serah Diallo heeft alvast geen politieke ambities. “Wij noemen dat zelf 'des syndicats jaunes': vakbonden die misbruik maken van het syndicalisme voor hun politieke ambities,” zegt Rabiatou Serah Diallo. “De vakbond kan niet alles oplossen. Je hebt ook nog politici en een administratie nodig. Syndicalisten moeten de keuze maken tussen vakbond en politiek,” aldus Luc Cortebeeck.