Jean Bricmont02 mei 2007 – 14:32

De neoconservatieven en hun bondgenoten hebben de steun van het electoraat in de VS, Italië, Spanje en Groot-Brittanië verloren. Er rest hen slechts één belangrijke hoop: Frankrijk, met Nicolas Sarkozy als presidentskandidaat voor de republiek.

Het volstaat om de buitenlandse pers te lezen om te zien dat hij de favoriete kandidaat is van de neoliberalen ( hun spreekbuis, The Economist, beeldt deze nieuwe Louis XVII op de voorpagina af als Napoleon) en van de neoconservatieven. Ze ondersteunen hem niet simpelweg zoals ze gelijk welke rechtse kandidaat zouden steunen, maar omdat hij de de enige Franse politieker is die hun ideeën gestalte geeft.

Voor hen is het de hoop om voor eens en altijd komaf te maken met het tweekoppige monster samengesteld uit wat er nog overblijft van het Franse sociale model en de onafhankelijke buitenlandse politiek van Frankrijk.

Geen enkele andere Franse politicus, en zeker geen presidentskandidaat voor de republiek, is in de VS ooit gaan verkondigen dat hij zich vreemd voelt in eigen land. Ook niet dat hij fier is dat ze hem 'Sarkozy, de Amerikaan' noemen en al evenmin dat de toespraak van eerste minister de Villepin bij de VN in 2003 over de oorlog tegen Irak – een toespraak die de bewondering van de gehele wereld heeft genoten - arrogant was.

Zijn overwinning zou een onderwerping van Frankrijk aan het buitenland betekenen. Een onderworpenheid die zich nooit heeft voorgedaan in het verleden behalve na militaire nederlagen.

De vraag is niet of we Ségolène Royal graag hebben of niet en ook niet of we haar en haar partij vertrouwen. Natuurlijk dat de socialisten aan de macht hun beloftes niet gaan houden. Maar het is duizendmaal beter, voor de sociale bewegingen, dat ze socialisten voor hen hebben staan die hun beloften niet houden dan een Nicolas Sarkozy die de zijne wel houdt.

Het is duizendmaal beter een presidente te hebben die slecht verkozen is, verkozen door de mensen die tégen haar tegenstander hebben gestemd en niet vóór haar, dan iemand die door de Franse en internationale pers zal voorgesteld worden als een president die een mandaat heeft om een programma uit te voeren dat nog radicaler is dan hetgeen hij belooft.

Sarkozy verslaan, is ook tonen, net zoals dit tijdens het referendum over de Europese grondwet op 29 mei gebeurd is, dat de pers niet almachtig is.

Men moet, tussen de twee verkiezingsrondes, de collectieven die het Constitutionele Verdrag hebben doen falen reanimeren, de anti-Le Pen campagne doen herleven en de mensen de geschriften en uitspraken van Sarkozy leren kennen. Dat het kamp van het “linkse van het linkse”, dat zich zo goed heeft weten te verdelen bij de eerste ronde, zich verenigt in een expliciet anti-Sarkozy gevecht tijdens de tweede ronde.

De Fransen die, door onverschilligheid of door valse morale zuiverheid Nicolas Sarkozy zouden laten winnen, door zich te onthouden van te stemmen, moeten stilstaan en nadenken bij de boodschap die bij zijn verkiezing de rest van de wereld zal worden ingezonden en zeker in de derde wereld: als zelfs Frankrijk geen weerwerk kan bieden aan de Amerikaanse hegemonie, wie zal het dan nog kunnen?

Het is een gevaarlijke illusie om te denken dat “alles zal ontploffen” bij de verkiezing van Nicolas Sarkozy. Er zullen zonder twijfel wel opstanden komen, maar ze zullen worden onderdrukt. Frankrijk bevindt zich niet in een pré-revolutionaire situatie. De sociale bewegingen zullen een aantal jaren moeten werken alvorens te komen tot een geloofwaardig en realiseerbaar alternatief.

Het is waar dat het neoconservatieve project zal falen aan het eind – maar wel dankzij de strijd van de volkeren uit het Midden-Oosten. Het Franse volk kan zich een nederlaag besparen zonder één enkel schot te moeten afvuren. Gewoon neen zeggen aan Nicolas Sarkozy op 6 mei.

Jean Bricmont is professor fysica aan de universiteit van Leuven. Hij is ook samen met Alan Sokal de auteur van “Impostures intellectuelles” en met Régis Debray “A l'ombre des lumières” en “Impérialisme humanitaire. Droits de l'homme, droit d'ingérence, droit du plus fort?”

Vertaling: Jeroen Deschrijver