Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

Marc-Antoon

Marc-Antoon's blog

Nog een gelekte Nota Leterme

We zijn er ondertussen aan gewend geraakt: elke fase van de regeringsonderhandelingen heeft z'n eigen gelekte nota's. Deze keer gaat La Libre Belgique met de eer lopen. Op hun site vind je het "Ontwerp voor een regeringsverklaring" van Leterme.

Tweeëntwintig bladzijden 'visie' waar de onderhandelaars van CD&V, Open VLD, MR, CDH en niet te vergeten natuurlijk PS zich sinds maandag over buigen.

Niet veel nieuws in vergelijking met wat de oranje-blauwe partijen al had beklonken in 2007, stelt Michel Konen vast in zijn editotiaal. Waarom al dat gehakketak sindsdien dan nodig was is hem een raadsel.

En wat heeft de PS eigenlijk in de pap te brokken? Op vlak van sociale zaken volgens hem alvast niet veel... Konen ontwaart hier vooral de hand van MR-kopman Didier Reynders, die zo z'n gefrustreerde premier-ambities wil compenseren. Maar je kan de nota natuurlijk ook zelf lezen...

"Ontwerp voor een regeringsverklaring"

BijlageGrootte
nota_leterme.pdf72.36 KB

Lees meer / 0 comment(s)

"Tribalisme" in Kenia?

Een interessant commentaar op de site van Le Monde diplomatique verklaart waarom de berichtgeving over de politieke crisis in Kenya zo pover is.

Ik vertaal:

"Etnisch geweld in Kenya," aldus de media, die altijd klaar staan om reductionistische boodschappen over Afrika te debiteren. Het tribale element speelt echter niet de hoofdrol in de bloedige gebeurtenissen in Nairobi, ontkentend door de bekendmaking van de - wellicht gemanipuleerde - resultaten van de presidentsverkiezingen. Kenya, goede leerling van de 'internationale gemeenschap' en met haar safari's o zo pittoresk, is in feite een sociaal kruidvat. Ondanks een economsiche groei van gemiddeld 6 procent, neemt de ongelijkheid exponentieel toe, zoals blijkt uit de ghetto's die de hoofdstad omzomen. De milities van verpauperde jongeren die in die wijken wonen zijn trouwens niet vreemd aan de algemene spanning.

De destabilisering van Kenya kan geopolitieke gevolgen hebben. Enerzijds doet het land dienst als uitvalsbasis voor een heleboel ngo's die actief zijn in de regio. Anderzijds heeft Nairobi zich ingeschreven in de door Washington in stelling gebrachte machine van de "oorlog tegen het terrorisme", als tussenstop voor militairen en Amerikaanse geheime agenten.

Er wonen in Kenya veel buitenlandse journalisten, maar het land is vooral een uitvalsbasis voor de studie van een onstabiele regio (Congo, Ethiopië). Weinig verslaggevers nemen de tijd om hun rustige hotels te verlaten om het dagelijkse leven te observeren van de bewoners die hen omringen. Dat kan één en ander verklaren...

Lees meer / 2 comment(s)

Freya Piryns smokkelt journalist binnen in gesloten asielcentra

Groen!-senator Freya Piryns heeft iets gedaan dat niet mag: ze liet zich op haar rondgang van de Vlaamse gesloten asielcentra vergezellen door een journalist.

"De opsluiting van kinderen is een té belangrijk thema. Ik vind dat de democratische discussie daarover openlijk gevoerd moet kunnen worden," zegt Piryns ter verantwoording van haar overtreding. "Wat het staatsgeheim zou zijn van zulke centra, is mij volstrekt onduidelijk."

Parlementariërs hebben - anders dan u en ik - het recht om zélf in de gesloten asielcentra op inspectie te gaan. Mensen meenemen mogen ze ook, als het maar geen journalisten zijn... Dus nam Piryns de journalist in kwestie mee zonder zijn functie te vermelden. Michael De Cocks bevindingen verschijnen morgen in Knack.

Samen met Ecolo-senator Carine Russo heeft Piryns trouwens een wetsvoorstel klaar dat de opsluiting van kinderen onmogelijk moet maken (meer daarover hier).

Lees meer / 4 comment(s)

Moslims in de Britse media: 4% positieve geluiden

De negatieve berichtgeving over moslims in de Britse pers is allesoverheersend, zo blijkt uit een onderzoek in opdracht van de Londense brugemeester Ken Livingstone. Een groep onderzoekers las een week lang alle nationale kranten en telde daarin 352 artikels over moslims: 91% van de artikels was negatief, slechts 4% liet een echt positief geluid horen (lees meer).

Eénennegentig procent negatieve berichten? In deze tijden van vermeende 'politiek correcte inquisitie', waarin 'kritiek op moslims' zogezegd 'taboe' is, haalt islamofobie in de Britse pers zowaar een 'stalinistische score'! Zou de 'vrije meningsuiting' dan toch in gevaar zijn?

Lees meer / 1 comment(s)

Molenbeek enzo: de "No-go Zones" van Paul Beliën en co

Vlaams Belang-ideoloog Paul Beliën mocht gisteren weer eens een opiniestuk leveren aan de Washington Times - het favoriete dagblad van wijlen Ronald Reagan. Titel van zijn stuk: "Bowing for the islamists". Over hoe Europa plat op de buik gaat voor de radicale islam...

Beliën is in de VS geen onbekende: hij wordt er wel vaker opgevoerd als een "expert over de islamisering van Europa"... Hij heeft dan ook goede banden met een aantal neo-conservatieve think tanks. Sinds december 2006 is hij directeur van het Islamist Watch-project van The Middle East Forum (met als ondubbelzinnige slogan: "Promoting American Interests"). Daarnaast is hij ook fellow van The Hudson Institute (een denktank die in haar mission statement fier bericht dat "at home, we helped write the pioneering Wisconsin welfare reform law that became the model for successful national welfare reform in the mid-1990s.[sic] Today, as part of our research agenda, we are developing programs of political and economic reform to transform the Muslim world.").

De grondgedachte van Beliëns interventies in de Amerikaanse pers is steeds dezelfde: Europa wordt gecontroleerd door een politiek correct establishment van 'linkse' media en politici. Dissidente (dwz 'rechtse') stemmen worden systematisch gesmoord. De enige aanvaardbare waarheid is er de officiële "multiculturele mythe“, een ideologische constructie die de Europeanen belet de wrede werkelijkheid onder ogen te zien, namelijk dat radical islam is destroying the West from within, zoals de titel van één van de vele boeken uit dit (succesvolle) genre het uitdrukt. De boodschap aan de VS is duidelijk: laat je niet - zoals Europa - strikken door de moslims, die ons met leugenachtige verhalen van diversiteit en dialoog een rad voor ogen draaien.

"Geef ons wapens"? Beliën 'hervalt'...
Dat 'dialoog' aan Beliën niet besteed is, mag duidelijk wezen... Herinnert u zich nog Beliëns beruchte opiniestuk 'Geef ons wapens'? Herman de Ley noemde die tekst m.i. terecht een 'plakkaat voor een pogrom'. Hij werd op 25 april 2006 gepubliceerd in De Standaard, in die (leerrijke) periode dat iedereen dacht dat Joe Van Holsbeek was doodgestoken door een 'Noord-Afrikaan'...

Een fragment: "Geef Ons Wapens. De roofdieren hebben tanden en klauwen. De roofdieren hebben messen. Van kleinsaf hebben zij tijdens het jaarlijkse offerfeest geleerd hoe ze warmbloedige kuddedieren moeten kelen. Wij worden misselijk als we bloed zien, maar zij niet. Zij zijn getraind, zij zijn gewapend. Wij mogen niet eens een pepperspray op zak hebben. Zij hebben knipmessen en slagersmessen en ze weten hoe ze die moeten gebruiken. Nood breekt wet. Bekijk de videobeelden van de roofdieren die op de loer liggen in Brussel Centraal en besef dat niemand ons zal verdedigen als wij het zelf niet doen."

Een uitschuiver? Neen, integendeel: dit is net één van Beliëns stokpaardjes - en nog steeds. In de Washington Times schotelt hij vandaag zijn lezers opnieuw exact dezelfde logica voor: 'Zij' zijn overduidelijk moorddadig en 'wij' mogen ons niet eens verdedigen...!

Want terwijl "Europe's no-go zones are multiplying," (dwz. zones waar de 'islamisten' het voor het zeggen hebben en waar autochtonen en politie maar beter niet komen... als hun leven hen lief is), legt de EU steeds meer 'ons recht' om wapens te bezitten aan banden! Met alle gevolgen vandien... "In countries such as Belgium even pepper spray is an illegal weapon. The result is that the law-abiding citizens are at the mercy of criminals, many of them of foreign extraction," legt Beliën uit aan zijn Amerikaans publiek.

(Beliën wil hiermee natuurlijk vooral de onmogelijkheid van vreedzame coëxistentie tussen moslims en niet-moslims 'aantonen' - (en dus de noodzaak om ten strijde te trekken). Mooi meegenomen is wel dat hij in de VS met dit argument in één ruk ook de Amerikaanse vuurwapenlobby een dienst bewijst (wie weet doet dat de kassa nog eens rinkelen - Beliën propagandamachine teert nml. op lobbygeld)).

Islamistische No-go Zones?
Maar laten we vooral even stil staan bij Beliëns handige gebruik van het schrikbeeld van de zogenaamde 'No-go zones', die hij "pockets of Eurabia on Europe's soil" noemt. Je hebt ze in alle grote Europese steden en ze zijn besmettelijk...

Dat schrikbeeld van 'moslimwijken waar niet-moslims niet meer welkom zijn' is niets nieuws. Het is in het islamofobe discours zelfs een vaste waarde. En steevast wordt daarbij gegokt op de onwetendheid van de lezer. Zo noemt Bruce Bawer in zijn boek Toen Europa sliep de Brusselse gemeente Sint-Jans Molenbeek een regio "die onder islamitische jurisprudentie staat waar Belgen niet welkom zijn". Mmmm... klinkt toch een beetje raar voor iemand die er zoals ik gisteren nog vredig rondkuierde...

Het probleem is niet dat deze zelfverklaarde kenners van onze steden 'overdrijven'. Het feit dat ze een karikatuur schetsen die weinig of niets van doen heeft met de werkelijkheid, ça passe encore. Veel erger - en veel fundamenteler fout - is dat ze het fameuze 'no-go'-karakter van de betreffende zones toeschrijven aan het feit dat hun bewoners moslim zijn. Elke spanning wordt dan een miniatuuruitgave van de vermeende wereldwijde Botsing der Beschavingen...

Beliën is daarin een schaamteloze specialist. Je kan zelf beluisteren hoe hij destijds de Franse rellen van 2005 beschreef als "een Franse Intifada" die volgens zijn informatie het werk was van een centraal georganiseerd netwerk van paramilitaire cellen... 'Dit zijn geen relletjes, dit is een burgeroorlog', aldus Beliën - en dus moet je er niet de politie maar het leger op afsturen! Alleen: het Franse leger bestaat al voor 15% uit moslims, en het valt dus te vrezen dat de soldaten de kant van de opstandelingen zullen kiezen, zucht hij.

Islamitische staatsgreep in zicht? Vandaag houdt Beliën over die ongefundeerde theorie wijselijk zijn mond: de 'gecoördineerde burgeroorlog' van 2005 wordt in Beliëns oeuvre anno 2007 iets bescheidener "'the 2005 Ramadan riots'" genoemd. Maar merk op: het islamitische sausje blijft. Dat is ook nodig, want anders wordt al te duidelijk wat zulke rellen eigenlijk zijn.

Ongelijkheid
Immers: als je dit soort incidenten niet vakkundig in het religieuze hoekje duwt, blijkt al snel dat ze geenszins uniek zijn. Dit soort rellen is in het historische Europa al eeuwen schering en inslag. Lees er Het jaar 1901 van Louis Paul Boon maar op na. En als je denkt dat 'no-go zones' iets nieuw zijn, laat je dan eens door een gids op sleeptouw nemen door de Brusselse Marollen: in die 'gangetjes' is eind negentiende eeuw menig agent spoorloos verdwenen... Wat had dat met moslims te maken? Niks natuurlijk. Kortom: zonder 'religieuze bril' besef je dat dit soort uitbarstingen van volkswoede niets te maken heeft met een denkbeeldige 'Clash of Civilizations', maar alles met ongelijkheid.

En dan komt ook de historische logica van dit soort fenomenen in beeld. In de woorden van de Amerikaanse historicus Immanuel Wallerstein: "The French rebellion was a spontaneous class uprising. And like most spontaneous uprisings, it could not be sustained for too long. But also like most rebellions, the possibility of recurrence will not disappear unless the gross inequalities are overcome. And it does not seem that too much effort is being made by French authorities (or for that matter by authorities elsewhere in the world) to overcome inequalities. We are in an epoch of accentuating, not alleviating, inequalities. And therefore, we are in an epoch of increasing, not decreasing, rebellions." (Lees "The French Riots: Rebellion of the Underclass")

Maar als je dat beseft trek je natuurlijk heel andere lessen dan wanneer je de rellen ziet als het bewijs van een 'islamitische kolonisatie' van het Westen...

Lees meer / 1 comment(s)

Noam Chomsky zet puntjes op de i over Iran

Chomsky is ondertussen bijna 80, maar zijn glasheldere stellingnames blijven een verademening. Ver van de hypocriete verontwaardiging over 'evil madman Ahmadinejad' legt hij oorzaak en gevolg van de huidige crisis bloot, en wijst hij op mogelijke oplossingen.



Bekijk ook Deel II

Komt er een oorlog tegen Iran? Dat weten we niet, maar provocaties en bedreigingen vanwege de VS zijn er genoeg (oorlogstaal, wapenleveringen aan Israel, militaire operaties in de Golf,...). Die verhogen de kans dat het per ongeluk tot een oorlog komt (met desastreuze gevolgen, 'World War Three').

Wat kunnen we doen om die kans te verkleinen? In de publieke opinies van Iran en de VS – zorgvuldig gemeten door het Program on International Policy Attitudes– zijn alle elementen voor een akkoord aanwezig. Het zou dus volstaan om van beide landen 'functionerende democratieën' te maken (samenlevingen waar wat de bevolking denkt er iets toe doet).

Kunnen Westerlingen iets doen om hun eigen samenlevingen democratisch te maken? Ja natuurlijk, het tegendeel beweren is een absurditeit.

Kunnen ze ook iets doen om van Iran een functionerende democratie te maken? Ja: luisteren naar de Iraanse dissidenten – zoals Shirin Ebadi of Mansour Osanloo – die de VS oproepen om te stoppen met haar dreigementen, omdat die het Iraanse regime alleen maar repressiever maken.

De recente golf van arrestaties veroordelen is dan ook volstrekt hypocriet: die zijn het rechtstreekse gevolg van 'onze' dreigementen.

Lees meer / 0 comment(s)

"Green is green"

ecomagination.jpg

"Green is green". Een evidentie? Of eerder het toppunt van cynisme? Uit de mond van van Jeffrey Immelt, de baas van General Electric, ruikt die slogan vooral naar dat laatste. Wat hij bedoelt (en hij windt er geen doekjes om) is: "Green is dollar (het groene biljet)". De ecologische crisis is voor multinationals een opportunity, een kans. Op nieuwe (niche)markten. Op meer winst voor de aandeelhouders... Op korte termijn, natuurlijk - de enige horizon die voor het roofkapitalisme telt. Bij General Electric heet dat 'Ecomagination'.

Geen wonder dus dat ook de reclame groen kleurt...

pub.jpg

Doorprikt!
Wie dat soort peptalk aandachtig en met een vlijmscherpe humor in de gaten houden zijn de Casseurs de pub, die hun eigen (reclameloze) maandblad uitgeven: La décroissance, Le journal de la joie de vivre (klik hier), één van m'n favoriete bladen, alleen al omwille van de cartoons en de mediawatch - leuker en bovendien veel goedkoper (2,5 euro) dan het glossy Adbusters (13 euro, ook goed hoor!).

kopke.jpg

Genadeloos zetten de décroissants hun tanden niet alleen in het zelf- en wereldbeeld dat de reclame (en bij uitbreiding de commerciële media) ons aanpraat/inprent: sexisme, machismo, glitter, snelheid, prestige, onderscheid, veiligheid, ontspanning, de frisheid van limoenen, klasse, stijl, genot en nu dus ook ecologiche duurzaamheid... - allemaal te koop in de winkel (voor de winners die het zich kunnen permitteren, wel te verstaan). Ze kijken ook naar wat die luchtspiegelingen verbergen, naar het economische systeem, naar de machtsverhoudingen achter de ideologie.

Duurzame groei?
Dat 'radicalisme' (het naar de 'wortels' gaan van een probleem) heeft verregaande gevolgen, die ook heel wat zelfverklaarde 'groene jongens' wellicht in verwarring brengen. 'Duurzame ontwikkeling' - het concept waar zovelen van ons al onze hoop op zetten - is voor de décroissants een even grote leugen als alle vorige ontwikkelingsverhalen - toch als 'duurzame ontwikkeling' betekent 'duurzame economische groei'. Hun hoofdargument klinkt logisch: oneindige groei in een eindige wereld is een absurditeit, een contradictio in terminis - en dus voor de wereld en de mensheid géén goed idee, om niet te zeggen zelfmoord.

dev_durable.jpg

Bovendien geloven ze ook al niet dat steeds sneller vernieuwen, steeds meer produceren, steeds meer consumeren,... ons gelukkiger maakt. Het huidige systeem is voor hen dus een dubbele vergissing: we stevenen niet alleen af op een catastrofe, we worden er ook nog ongelukkig en bang van - al was het maar uit angst dat de losers onze priviliges zullen komen afpakken... Want dat is nog een van de 'foutjes' van het kapitalisme: het kan de geproduceerde rijkdom niet deftig verdelen.

pnbchrist.jpg

Tegenover een wereld van competitie, productivisme en consumentisme (die ze met de toenemende schaarste aan grondstoffen in het achterhoofd ten dode opgeschreven achten), kiezen de Casseurs de pub de kaart van een wereld van vertaging ('simplicité volontaire') en vooral, natuurlijk, herverdeling. Vanuit een duidelijk links perspectief - voortdurend waakzaam tegen de verleiding van die àndere groenverpakte gruwel: het autoritaire, vaak racistische eco-fascisme...

In de reeks "vreemde eenden in de media-bijt" zeker een aanrader... Maar wacht eens, ben ik nu reclame aan het maken voor een anti-reclame blad?!?

madbush.jpg

www.ladecroissance.net
www.casseursdepub.org

BijlageGrootte
dev_durable.jpg128.49 KB
ecomagination.jpg17.59 KB
kopke.jpg47.21 KB
madbush.jpg120.27 KB
pnbchrist.jpg56.4 KB
pub.jpg4.96 KB

Lees meer / 0 comment(s)

Arte's gematigde moslims

Vanavond kan je op de cultuurzender Arte terecht voor een thema-avond rond "moslims die neen zeggen tegen het islamisme". Een thema-avond dus over 'gematigde moslims'.

Voorspelbaar
Wie zin heeft om daarnaar te kijken raad ik aan om eerst het recente opiniestuk van Nadia Fadil te lezen. Wat bedoelen de media eigenlijk als ze het over 'gematigde moslims' hebben? En zijn die echt zo 'oorverdovend stil' als sommige opiniemakers steeds opnieuw beweren? Of zijn die opiniemakers gewoon (selectief) doof?

Wie al eens vaker dit soort uitzendingen gezien heeft (en daartoe krijg je - zogenaamd 'oorverdovende stilte' ten spijt - meer dan kans genoeg...), zal voor Arte's aanbod vanavond wellicht niet speciaal thuisblijven... Die weet ondertussen immers waar het concept "de gematigde moslim" in de ogen van de media voor staat - nml. voor 'moslim die bereid is om ("van binnen uit") onze vooroordelen over de moslims te komen bijtreden'.

"Eens te meer zullen de media ons onthullen wat niemand durft zeggen," schrijft Alain Gresh van Le Monde diplomatique smalend: "Moedig neemt Arte een ongelooflijk risico: (...) de islam bekritiseren". Zo stelt de zender het inderdaad voor (kijk hier). Heldhaftig hé? Te gek eigenlijk hoe in tijden van alomtegenwoordige islamofobie de pose van 'niemand durft nog kritiek te uitten op de moslims, wij wel' nog steeds een vast nummertje is.

Gematigd?
Wat heeft Arte vanavond zoal voor ons in petto? Onder meer een reportage gewijd aan Mohamed Sifaoui. Sifaoui, bekend van o.m. een compleet onbetrouwbare undercover-film over een 'terroristische cel' in Parijs, is een fan van de Algerijnse generaals die in 1991 het democratische verkiezingsproces stopzetten. Het is maar wat je 'gematigd' noemt...

Interessant om weten is ook wie de reportage over Sifaoui heeft gemaakt, nml. Antoine Vitkine. Alain Gresh meldt dat Vitkine lid is van de Cercle de l'Oratoire, uitgever van Le Meilleur des mondes - het tijdschrift van de Franse neoconservatieven. (Tot de Cercle behoren ook André Glucksman en Pascal Bruckner, grote voorstanders van de aanval op Irak...) Objectiviteit verzekerd!

Lees meer / 0 comment(s)

‘Stand Up for Journalism’: Britse mediawerkers in het verweer

Op 5 november zullen journalisten en andere mediawerkers overal in het Verenigd Koninkrijk (en hier en daar ook elders in Europa) op straat komen en actie voeren. Ze hebben genoeg van de voortdurende besparingsmaatregelen die de toon zetten in hun sector. Er komt een nationale betoging in Manchester, en op tal van andere plaatsen zullen er acties zijn ‘op de werkplek.’

Winstlogica
De Stand Up for Journalism- campagne legt de vinger op de wonde: kwaliteitsvolle media zijn vitaal voor een democratie, maar ze zijn niet te rijmen met mediaconcentratie en winstlogica.

Ook de British and Irish National Union of Journalist (NUJ), die de actie steunt, is die mening toegedaan. In haar campagnemateriaal legt ze het verband tussen winstlogica, afvloeiingen en de voortschrijdende concentratie van media-eigendom enerzijds, het verwateren van kwaliteitsnormen anderzijds.

“We willen met de actie een nationaal debat op gang trekken over de cruciale rol van kwaliteitsvolle media voor onze samenleving. De werkgevers in de media-industrie moeten tot rede gebracht worden. Eerder dan te focussen op eindeloze kostenreductie, moeten ze investeren in kwaliteitsmedia en in de mensen die haar maken,” zegt Jeremy Dear, algemeen secretaris van de NUJ.

De werkgevers ‘tot rede brengen’… Wie moet dat doen? In de eerste plaats de overheid, via regulering. Bij de campagne hoort een email- en petitie-actie waarmee de journalisten en mediawerkers de Britse staatssecretaris voor Cultuur, Media en Sport, James Purnell, willen aansporen om een ‘industry-wide inquiry’ over het probleem op te zetten.

www.standupforjournalism.org.uk

Lees meer / 0 comment(s)

De Zaak Angelica: kronkels in de krantencommentaren

Gisteren gingen bijna alle krantencommentaren over hetzelfde. Enkel De Tijd had het niet over Angelica. Ze zeiden ook bijna allemaal hetzelfde. Kop van jut waren de ouders, advocaten en sympathisanten van Angelica – niet de mensen die haar hebben opgesloten.

“De publieke opinie wordt (…) met alle mogelijke en onmogelijke middelen bewerkt, pertinente leugens incluis”, aldus Paul Geudens in de Gazet van Antwerpen. Een straffe beschuldiging, zeker als je van die ‘pertinente leugens’ geen voorbeelden geeft… Maar hij heeft natuurlijk wel gelijk dat de publieke opinie ‘bewerkt’ wordt – bijvoorbeeld via… de krantencommentaren.

Die krantencommentaren bevatten opvallend veel blinde vlekken en onnauwkeurigheden (die we natuurlijk geen ‘pertinente leugens’ zullen noemen, want dat veronderstelt moedwillige desinformatie – zoiets moet je vind ik kunnen bewijzen…). Enkele opmerkingen:

Vonnis verdraaid
Laten we beginnen met Paul Geudens zelf. “Een lange juridische strijd wordt vorige week beslecht door de Kamer van Inbeschuldigingstelling: moeder en dochter moeten terug naar Ecuador. Een uitspraak die gisteren op de valreep wordt gewijzigd door een andere rechter,” schrijft hij. Dat is op z’n minst onvolledig.

Bij Guy Tegenbos in De Standaard is het gewoon écht fout: “In de regels is ruimte gelaten voor regularisaties, maar niet voor wie hier op geen enkel moment legaal is geweest. (…) Een rechter oordeelt daar anders over? Het maakt het verward, maar dat kan nu éénmaal in een rechtstaat.” (dit noemt hij één van de “zwakke punten in de procedure”...). Tegenbos zegt dus – zo lees ik het toch – dat de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg maandag beslist heeft dat Angelica en haar moeder wél moeten geregulariseerd (kunnen) worden. Dat is niet juist.

De rechter deed geen uitspraak over de grond van de zaak. Ze beval ‘gewoon’ Angelica’s onmiddellijke vrijlating omdat door haar opsluiting haar mensenrechten geschonden waren. Geen klein bier, maar that’s all. De krantencommentatoren verdraaien/verzwijgen dat volledig. Ze doen het uitschijnen alsof de zaak voor Angelica beklonken is, alsof ze van de rechter in België mag blijven. En dàt is het idee waar de commentatoren vervolgens kritiek op geven. Maar de uitspraak van de rechter zegt iets helemaal anders.

Mensenrechten? Shhht!
Het vonnis van de rechter is duidelijk: het erkent het psychologische trauma van Angelica, legt daarvan – steunend op twee psychologische rapporten – de oorzaak bij haar arrestatie en opsluiting, en noemt de manier waarop ze behandeld werd daarom “onmenselijk en onterend”, een schending van artikel 3 van de Europese Conventie van de Rechten van de Mens.

Opvallend dat behalve Walter Pauli (De Morgen) geen enkele commentator dat vermeldt… Mensenrechtenschendingen in andere landen zetten ze met graagte in de verf. Maar als de rechter er één vaststelt in eigen land, doen ze of hun neus bloedt… Vreemd toch?

Het is pijnlijk, maar volgende vaststelling dringt zich op: de krantencommentatoren lijken echt geen moer te geven om de mensenrechten. Van het principe dat ‘vrijheid de regel moet zijn, opsluiting de uitzondering’ vind je in de meeste commentaren geen spoor. Sterker nog: dat principe wordt gewoon omgekeerd.

Niet de opsluiting van Angelica – een kind dat, het weze nog eens herhaald, niets heeft misdaan – noemt Guy Tegenbos “hallucinant”, wél het feit dat haar broertje niet werd opgesloten… In Het Volk lees je: “Hoe komt het dat een overheid een familie die illegaal in ons land verblijft vier jaar lang niets doet?” Eric Donckier schrijft in Het Belang van Limburg: “Ze woonden hier, ze verplaatsten zich hier, ze werkten hier, Angelica ging hier naar school. Hoe is dat alles mogelijk? Hoe heeft dit zo lang kunnen duren? Dit is niet normaal.”

Vraagje: wat is dan wél ‘normaal’? Dat de politie je om de haverklap om je papieren vraagt? (Dat is ook míj (en wellicht u) al meer dan vier jaar niet meer overkomen – gelukkig toch?) Dat een school niet alleen illegale kinderen weigert maar ze ook nog eens actief verklikt aan de politie? Wat voor samenleving verlangen deze journalisten eigenlijk?

Schuldig
Dat een kind dat een maand lang in een gevangenis werd opgesloten op één of andere manier ‘slachtoffer’ is, daar kunnen de kranten moeilijk omheen. Dus hebben ze een schuldige nodig. Maar hoe spin je deze zaak zó dat niet degene die haar opsloot in de fout ging? De beschuldigende vinger van de commentatoren wijst niet naar de regering, niet naar het gesloten centrum, niet naar de Dienst Vreemdelingenzaken, niet naar de politie maar…

… naar ‘het groepje actievoerders’ natuurlijk, en naar de ‘sluwe advocaten’, en naar ‘de rechters’. Zíj zijn samen verantwoordelijk voor de “psychologische foltering” (Paul Geudens) van Angelica – door haar valse hoop te geven.

En ook naar de ouders, uiteraard, die ‘al die jaren niks gedaan om hun situatie te regulariseren’. Dat verwijt duikt nu al enkele dagen overal op. Niemand zegt erbij dat ze zo goed als geen kans maakten. Daarom zei Angelica’s advocate Selma Benkhelifa gisteren op de persconferentie: “Dat is zoals iemand verwijten dat hij geen poker heeft gespeeld” – want de uitkomst is totaal onzeker, volstrekt arbitrair.

Journaal
We zullen er maar mee ophouden… Als uitsmijter nog de “vraag” die presentator Jan Bécaus gisteren in het VRT-middagjournaal met uitgestreken gezicht richtte tot moraalfilosoof Etienne Vermeersch.

Hou je vast: “Die afgebroken uitwijzing laat de publieke opinie toch wel gefrustreerd achter. Er is zeker in Vlaanderen een basis voor een streng asielbeleid. Het volstaat blijkbaar om een handige advocaat te hebben en wat spektakel te maken om te mogen blijven. Dat wordt als zeer onrechtvaardig beschouwd.”

Hoe weet Jan Becaus dat de publieke opinie ‘gefrustreerd’ achterblijft, dat de uitspraak van de rechter (die ook hij verdraait, door te zeggen ‘mogen blijven’) als ‘zeer onrechtvaardig’ wordt beschouwd? Heeft hij snel even een telefonische enquête afgenomen?

Of heeft hij gewoon de krantencommentaren gelezen?

Lees meer / 32 comment(s)

John Pilger: hoe de media de echte wereld onzichtbaar maken

Volgens een onderzoek van de universiteit van Glasgow denkt meer dan negentig procent van de jonge Britse TV-journaalkijkers dat de kolonisten in Palestina de… Palestijnen zijn! Het is slechts één van de vele onthutsende voorbeelden die John Pilger aanhaalt in een recente voordracht over de mainstrem media (‘The Invisible Government’, klik hier).

Grote verdienste van Pilgers tekst: hij toont het grotere plaatje.

Hoe de media nalieten hun huiswerk te maken in de aanloop naar de aanval op Irak (en nu Iran), hoe ze Hamas afschilderen, hoe ze berichten over het Venezuela van Chavez – allemaal voorbeelden van systematische, aantoonbare desinformatie… En vooral – en dit is het ergste – voorbeelden van dienstbaarheid en medeplichtigheid aan een bloedig systeem van onderdrukking, uitbuiting en oorlog.

De New York Times geven het zelf toe: “If we had known then what we know now the invasion of Iraq would have been stopped by popular outcry”. Maar waarom wisten ‘we’ het niet? Precies omdat onder meer de NYT geen vraagtekens plaatste bij de leugens van Bush en co. Als ze dat wél hadden gedaan, dan zouden honderdduizenden mensen vandaag nog in leven zijn, zegt Pilger.

Het Westerse propaganda- en oorlogssysteem
Nobody’s perfect, toch? Sure, maar het gaat ook niet om af en toe één enkele vergissing. Het gaat om een systeem.

Waren de media fout over Irak? Deemoedig geven ze het zelf toe. Is Bush een extremist? Ongetwijfeld, en ook dat erkennen steeds meer mensen – ook journalisten. Maar… Bush valt niet uit de lucht, en dàt – het bredere historische en politieke plaatje – wordt nog al te makkelijk vergeten, onzichtbaar gemaakt.

“Bush bashing is all very well – and justified,” zegt Pilger, maar… “what so few people know is that in the last half century, United States administrators have overthrown 50 governments – many of them democracies. In the process, thirthy countries have been attacked and bombed, with the loss of countless lives.”

Met andere woorden, de club van Bush vertegenwoordigt niet een brute, nieuwe, tijdelijke, radicale wending in de politiek van de VS. Je moet hem zien voor wat hij is: “no more than an extreme version of what has gone before”. Pilger waarschuwt voor de gevaren van geheugenverlies: “In my lifetime, more wars have been started by liberal Democrats than by Republicans. Ignoring this truth is a guarantee that the propaganda system and the war-making system will continue.”

Perestroika
Westerse machthebbers kunnen systematisch rekenen op professionele, ‘onafhankelijke’, ‘ernstige’, ‘neutrale’, ‘objectieve’ journalisten om over de werkelijkheid een compleet onwerkelijke saus te gieten… ‘Normalizing the unthinkable,’ noemt Edward Herman dat. Zo krijg je een totaal verwrongen beeld van de wereld en van de geschiedenis (de VS als goedbedoelende reus die hooguit af en toe eens blundert). En zo zorg je ervoor dat het moorden door kan gaan.

Vandaar Pilgers confronterende vraag: hoelang willen mediaprofessionals nog medeplichtig zijn? “In every media college, in every news room, teachers of journalism, journalists themselves, need to ask themselves about the part they now play in the bloodshed in the name of a bogus objectivity. Such a movement within the media can herald a perestroika of a kind that we have never known. This is all possible. Silences can be broken,” schrijft hij.

Het kán, en Pilger geeft ook voorbeelden van hoe het kan/moet: de Britse National Union of Journalists roept op om Israël te boycotten; op het internet zijn er alleen al in de VS tal van sites zoals ZNet, Information Clearing House, Counterpunch en FAIR; je hebt het werk van journalisten zoals Dahr Jamail over Irak, Greg Wilpert over Venezuela,…

Maar het moet groter, meer: “The challenge for the rest of us is to lift this subjugated knowledge from out of the underground and take it to ordinary people”.

En daar is haast bij: “We need to make haste. Liberal Democracy is moving toward a form of corporate dictatorship. This is an historic shift, and the media must not be allowed to be its façade, but itself made into a popular, burning issue, and subjected to direct action.”

Lees meer / 2 comment(s)

Zijn dit mensen? Impressies na een reeks workshops met asielzoekers

Op de blog mag het allemaal wat losser en persoonlijker... Laat ik het dus maar even hebben over de bijzondere ervaring die ik dank aan Shital, Victor, Rajiv, Haider, Lucky Maurice, Maxwell, Collins, Rajah, Anusha, Cheme, Leila en Said – twaalf wondere mensen uit Nigeria, Liberia, Congo, Irak, Iran, Afghanistan, Tibet, Nepal en Sri Lanka. Eén ding hebben ze gemeen: ze zitten allemaal in de greep van een asielprocedure. Ik ben zwaar onder de indruk.

rtbfr2l.JPG

Kersverse journalisten
Twee maand lang kwamen we samen in Merksem, een paar keer per week, om er te knutselen aan een krantje. Leerrijk: ze hadden zoveel te vertellen, we hebben zoveel gelachen en gediscussieerd,… Confronterend ook, want ík heb géén asielprocedure lopen. Ik was daar gewoon om die mediaworkshops te geven.

Mediaworkshops voor asielzoekers? Het idee kwam van Right2Learn, een project dat - zoals de naam al zegt - ijvert voor het recht op onderwijs (1). Dat recht is voor asielzoekers niet vanzelfsprekend. Mensen in de eerste fase van de asielprocedure - die maandenlang aansleept en waarin enkel beslist wordt of je aanvraag al dan niet ‘ontvankelijk’ is - kunnen alleen maar cursus Nederlands volgen… Echt wel absurd, want er is veel kans [9 op 10] dat ze niet zullen mogen blijven!

De partners van Right2Learn ijveren daarom voor meer aangepaste opleidingskansen, rekening houdend met de precaire verblijfssituatie en de taalkennis. Op 2 jaar tijd zetten ze 15 experimentele modules op, waaruit ze een aantal beleidsaanbevelingen putten. Korte opleidingen, in een contacttaal (in mijn geval Engels), gericht op vaardigheden met een brede inzetbaarheid. Er waren workshops Snit en naad, Haartooi, Houtbewerking, Micro ondernemen, PC-technicus,… Er was er ook een module Media Maken bij. Daarvoor kwamen ze aankloppen bij Indymedia.be/GetBasic.

Geraakt
Het is een cliché, ik weet het, maar ik heb mogen ervaren dat het klopt. Hoe goed je een probleem ook kent in ‘theorie’, er in de praktijk getuige van te zijn is toch nog andere koek!

Natuurlijk wist ik dat het ‘mensonterend’ is om mensen maandenlang, jarenlang te laten wachten op een antwoord, hen van het kastje naar de muur te sturen, hen 6 euro zakgeld te geven per week... Ik ‘wist’ dat de stress van zo’n situatie je kapot maakt,…

Maar wist ik het echt? (En weet ik het nu? Want ík ging ’s avonds gewoon naar huis, niet naar een Centrum, en ik ga op café of naar de cinema zonder weken te moeten sparen… Ik weet het dus nog steeds niet. Maar ik heb er wel een glimp van opgevangen.)

Het was in kleine dingen dat zich aan mij de gruwel toonde van hun alledaagse situatie. Alledaagse gruwel. Allemaal ‘onschuldige’ dingen, makkelijk te relativeren voor wie toekijkt. Maar tel ze op en plaats ze tegen de juiste achtergrond: het onzekere wachten van mensen die hun vrienden, familie en land verlieten op zoek naar een beter leven… Dan begint hun ellende door te schemeren.
Voorbeeld. Na een bezoek aan de RTBF in Brussel gingen we iets eten, een kleinigheid, dat hoorde bij de uitstap. Het was lekker, maar ze bléven maar bijbestellen, er kwam geen einde aan… Hun gretigheid verbaasde me: krijgen ze in die centra geen eten? Jawel, maar twee maal per dag boterhammen als je geen brood lust, of beter: als je niet gewoon bent om brood te eten, dat steekt tegen…

Zo kan ik nog even doorgaan, maar zijn mijn voorbeelden wel ‘overtuigend’? Het is zo makkelijk om ze weg te wimpelen als pietluttigheden. ‘Boterhammen zijn geen duimschroeven’… ‘Zes euro is beter dan niks’… ‘Een centrum is onveilig en lawaaierig, maar je zit er toch warm en droog’… Allemaal waar, maar opnieuw: denk aan de som van al die dingen, en aan de context.

En het ergste is dit: we kunnen met kleine ingrepen het leed voor een deel beperken, maar we verzuimen dat te doen.

Als ik twee uur voor niks heb moeten aanschuiven op het stadhuis, dan voel ik mij net als u, net zoals iedereen wellicht, gefrustreerd. Welnu, deze asielzoekers worden opgeroepen voor hun interview op het Commissariaat, worden daar verwacht om 9u, zitten daar een ganse dag met tientallen in een wachtzaal waar de spanning te snijden is (het gaat hier niet om een nieuwe nummerplaat maar om de vraag: mogen ze blijven of niet?), krijgen om 17u te horen dat het niet voor vandaag zal zijn, en worden naar huis gestuurd met een nieuwe datum. Niet één keer, niet twee keer, maar vele keren op rij.

Hoezo, daar is niks aan te doen? Dat kan toch niet onvermijdelijk zijn? Dat is toch onwil, schuldig verzuim? Hoe kan zo’n instantie nalaten de boel wat beter te organiseren? Denken ze misschien “die hebben toch tijd”? Maar dit wil je toch zélf niet meemaken?

Dit is voor mijn part het bewijs dat we er niet in slagen om deze mensen te zien als mensen, als gelijken, als behorend tot dezelfde soort als wijzelf. Een beetje zoals in het Ancien Régime. Aristocratische dames lieten toen tranen stromen van smart om een gewond vogeltje, terwijl het lijden van ‘mensenkinderen’ uit een lagere stand hen letterlijk onberoerd liet.

Het heeft die aristocraten nooit belet zichzelf moreel okee te vinden. Het was ook niet gemeen of slecht bedoeld. Het was een voortvloeisel uit een wereldbeeld waarin rijk en arm letterlijk tot een andere ‘soort’ behoorden, en waarin aan die toestand ‘niks te doen’ was.

Dat wereldbeeld is gesneuveld, schijnt het. Of heeft het zich alleen maar verlegd?

(1) De promotor van Right2Learn was De Overmolen vzw. De partners zijn Fedasil, Rode Kruis Vlaanderen (dienst Opvang Asielzoekers), Vluchtelingenwerk Vlaanderen vzw, Citizenne – Vormingplus Brussel en Regionaal Integratiecentrum Foyer Brussel vzw.

BijlageGrootte
rtbfr2l.JPG167.85 KB

Lees meer / 4 comment(s)

Sturen we ECB-baas Trichet Paul Wolfowitz achterna?

Op het internet loopt een petitie tegen Paul Wolfowitz, de baas van de Wereldbank. Misschien kan iemand een gelijkaardige petitie starten tegen Jean-Claude Trichet, de voorzitter van de Europese Centrale Bank?

Wolfowitz wordt hypocrisie verweten. Hij trok als baas van de Wereldbank ten strijde tegen corruptie, terwijl hij er zich zelf aan schuldig maakte. Een hele reeks mensen, waaronder veel medewerkers, eisen zijn ontslag.

En Trichet? De Europese Centrale Bank predikt voortdurend ‘loonmatiging’ – opdat Europa zich economisch zou kunnen herstellen en competitief blijven. De Europese werknemers moeten inleveren.

Behalve natuurlijk Trichet zelf. De Financial Times melde gisteren dat de lonen van de leden van de raad van bestuur van de ECB zopas omhoog gingen met 4,6% (terwijl de inflatie 2% bedraagt).

Lees meer / 0 comment(s)

Racistische woorden belangrijker dan daden?

Vorige week ontsloeg CBS de smakeloze Amerikaanse mediamaker Don Imus omdat hij een racistische opmerking had gemaakt (1). Of beter: omdat zijn racistische opmerking een storm van protest had veroorzaakt. Of nog beter misschien: omdat bedrijven zoals General Motors, American Express en Procter & Gamble na die storm van protest geen reclame meer wouden plaatsen in zijn programma.

Overwinning of zwaktebod?
Is dat voor de strijd tegen het racisme een overwinning? Ja, natuurlijk. Maar wel een heel oppervlakkige. Hoezo?

In een scherp artikel schrijft Ralph Nader dat “the Don Imus flameout has once again demonstrated that vile words energize many activist groups and many media more than do devastating deeds”.

Hij stelt: “All those groups and civil rights leaders who conquered and ended the Don Imus media empire should ask themselves what have they done in any sustained manner, given their power and media access, about the brutality of racism by commercial interests in the urban ghettos. Deaths, injuries, disease and loss of livelihood are a daily occurrence, apart from raw street crime and drugs. Little children seriously poisoned by lead, asbestos and other toxics. Whole neighborhoods redlined without adequate corporate police protection. Predatory lending, predatory interest rates, marketing shoddy products and contaminated food proliferate.”
(in Outrageous Words, Outrageous Deeds)

In dat licht verschijnt de verontwaardiging over Imus’ uitspraken duidelijk als ‘antiracisme’ op z’n smalst… Mag het iets meer zijn?

Structureel racisme
Antiracistische mediawatch moet het racisme in de media in haar context plaatsen. Het moet media-racisme ontmaskeren als de symbolische vertaling of ‘uitwas’ van het structurele racisme van een samenleving – van al dat ‘ingebakken’ racisme dat zo alledaags is dat het onzichtbaar wordt.

En hoofdzaak moet natuurlijk de daadwerkelijke strijd tegen dat structurele racisme blijven. Die strijd gaat niet over media-clichés, maar over de discriminatie, achterstelling en ongelijkheid waar die clichés op stoelen.

Dan heb je trouwens geen gebabbel over ‘diversiteit’ nodig, maar een echt sociale politiek.

Afleiding
In die context lijkt de hetze tegen Don Imus omwille van zijn racistische ‘mening’ (of ‘uitschuiver’) meer op een afleidingsmanoeuver. Een goedkoop middeltje waarmee een samenleving die niet de macht of de wil heeft om het racisme écht aan te pakken, al te gemakkelijk haar goede geweten afkoopt.

---------------------
(1) Imus had een team van zwarte basketbalspeelsters ‘nappy-headed hos’ genoemd.

Lees meer / 2 comment(s)

Als handelaars in olie, wapens en nieuws aan politiek doen

Vier jaar na de invasie van Irak is het goed om het volgende in herinnering te brengen:

"De Amerikaanse transcontinentale ondernemingen Halliburton, Kellog and Root, Chevron en Texaco hebben, uiteraard, een beslissende rol gespeeld in de voorbereiding van de Amerikaanse hold-up op de Iraakse olievelden. Vice-president Dick Cheney is voorzitter geweest van Halliburton, de huidige minister van buitenlandse zaken, Condoleeza Rice, heeft Chevron geleid, net zoals minister van defentie Donald Rumsfeld. Wat president George W. Bush betreft: die dankt z'n aanzienlijke persoonlijke fortuin aan de Texaanse oliebedrijven.
De New York Times van 29 oktober 2004 leert ons dat in het eerste semester van 2004 de nettowinsten van zeven van de grootste Amerikaanse oliebedrijven gestegen zijn met gemiddeld 43%."

"Een ander voorbeeld. De transcontinentale bedrijven die oorlogswapens vervaardigen en verhandelen, evenals de investeringsfondsen gespecialiseerd in het financieren van militaire electronica (zoals de Carlyle Group), profiteren dag na dag van de massieve groei van het militaire budget, gerechtvaardigd door de 'terroristische dreiging'. Maar, veel grote televisiezenders in de VS, waar dagelijks tientallen miljoenen mensen naar kijken, behoren toe aan wapenfabrikanten. NBC bijvoorbeeld is eigendom van General Electric, wereldwijd één van de grootste fabrikanten op het vlak van militaire electronica."

Uit: Jean Ziegler, L'empire de la honte, Fayard, 2005, pp. 55-56.

Zondag wordt er ook in België betoogd: www.geenoorlog.be

Lees meer / 0 comment(s)