Vorige week ontsloeg CBS de smakeloze Amerikaanse mediamaker Don Imus omdat hij een racistische opmerking had gemaakt (1). Of beter: omdat zijn racistische opmerking een storm van protest had veroorzaakt. Of nog beter misschien: omdat bedrijven zoals General Motors, American Express en Procter & Gamble na die storm van protest geen reclame meer wouden plaatsen in zijn programma.

Overwinning of zwaktebod?
Is dat voor de strijd tegen het racisme een overwinning? Ja, natuurlijk. Maar wel een heel oppervlakkige. Hoezo?

In een scherp artikel schrijft Ralph Nader dat “the Don Imus flameout has once again demonstrated that vile words energize many activist groups and many media more than do devastating deeds”.

Hij stelt: “All those groups and civil rights leaders who conquered and ended the Don Imus media empire should ask themselves what have they done in any sustained manner, given their power and media access, about the brutality of racism by commercial interests in the urban ghettos. Deaths, injuries, disease and loss of livelihood are a daily occurrence, apart from raw street crime and drugs. Little children seriously poisoned by lead, asbestos and other toxics. Whole neighborhoods redlined without adequate corporate police protection. Predatory lending, predatory interest rates, marketing shoddy products and contaminated food proliferate.”
(in Outrageous Words, Outrageous Deeds)

In dat licht verschijnt de verontwaardiging over Imus’ uitspraken duidelijk als ‘antiracisme’ op z’n smalst… Mag het iets meer zijn?

Structureel racisme
Antiracistische mediawatch moet het racisme in de media in haar context plaatsen. Het moet media-racisme ontmaskeren als de symbolische vertaling of ‘uitwas’ van het structurele racisme van een samenleving – van al dat ‘ingebakken’ racisme dat zo alledaags is dat het onzichtbaar wordt.

En hoofdzaak moet natuurlijk de daadwerkelijke strijd tegen dat structurele racisme blijven. Die strijd gaat niet over media-clichés, maar over de discriminatie, achterstelling en ongelijkheid waar die clichés op stoelen.

Dan heb je trouwens geen gebabbel over ‘diversiteit’ nodig, maar een echt sociale politiek.

Afleiding
In die context lijkt de hetze tegen Don Imus omwille van zijn racistische ‘mening’ (of ‘uitschuiver’) meer op een afleidingsmanoeuver. Een goedkoop middeltje waarmee een samenleving die niet de macht of de wil heeft om het racisme écht aan te pakken, al te gemakkelijk haar goede geweten afkoopt.

---------------------
(1) Imus had een team van zwarte basketbalspeelsters ‘nappy-headed hos’ genoemd.