Bert De Belder07 juni 2007 – 13:12

Ter herinnering: in de petitie (zie www.g3w.be) wordt van de Belgische regering gevraagd:
§ “dat ze de kosten van de ontmijning verhaalt op Israël, en hiervoor alle nodige maatregelen treft”
§ “dat ze de gerecupereerde som schenkt voor de heropbouw van Libanon, met speciale aandacht voor de gezondheidszorg ten gunste van de armste lagen van de bevolking”
§ “dat ze een wapenembargo afkondigt tegen Israël, en elke militaire samenwerking met Israël, al dan niet in Navo-verband, weigert.”
Deze eisen zijn overgenomen in het verkiezingsstandpunt van Vrede vzw, en gelijklopende ideeën staan in het verkiezingsmemorandum van 11.11.11: “druk uitoefenen op Israël om financieel bij te dragen tot de ontruiming van de clusterbommen” en om “iedere vorm van wapenhandel of militaire samenwerking met Israël stopzetten”. Defensieminister Flahaut zei eerder al de idee van ‘de vervuiler betaalt’ interessant en het onderzoeken waard te vinden. Nu legden we de kwestie dus ook voor aan alle democratische politieke partijen van ons land.
CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen reageert dat hij de vraag heeft voorgelegd aan het CD&V-studiecentrum CEDER “voor onderzoek en correct antwoord”. Twee weken later hebben we dat correct antwoord nog steeds niet binnen.
De sp.a meldt, bij monde van voorzitter Johan Vande Lanotte, akkoord te gaan met de eerste twee eisen van de petitie, maar wenst de derde eis niet te onderschrijven. Opvallend toch: Vande Lanotte vindt dus blijkbaar dat Israël zich verder mag bewapenen, en/of wil de militaire samenwerking met Israël verderzetten.
Het Comité voor een Andere Politiek (CAP) sluit zich aan bij de drie eisen van de petitie. CAP is er voorstander van dat België Israël veel harder onder druk zet, en stelt voor de ontmijningsoperatie in Libanon te laten betalen met “de vele financiële en militaire steun die Israël van de VS krijgt”.
Ook de PVDA+ onderschrijft de petitie. Woordvoerder Peter Mertens noemt de vraag om Israël te doen betalen “een precieze en haalbare eis die breed gedragen kan worden”. Hij signaleert dat het PVDA+-programma al voorstelt “dat België elke vorm van wapenhandel of militaire samenwerking onmiddellijk stopzet”, maar dat dit “botst met de onterecht coöperatieve houding van de Belgische regering en de Navo met Tel Aviv.”
Een heel ander geluid bij de Open Vld. Voorzitter Bart Somers wijdt uit over een paar initiatieven waartoe zijn partij heeft bijgedragen: het wettelijk verbod op de clustermunitie, en de Belgische militaire aanwezigheid in Zuid-Libanon. Maar over de petitie is hij kort van stof: hij waarschuwt vooral tegen “een éénzijdige schuldtoewijzing aan het adres van één van de partijen”. Alsof een andere partij dan Israël schuld zou hebben aan de massale clusterbombardementen boven Zuid-Libanon. Of zou Somers misschien de VS bedoelen?
In een korte reactie verwijst Groen! naar wat er over Libanon in hun programma staat: een VN-onderzoekscommissie over “de schendingen van het oorlogsrecht door beide partijen”, “bijkomende initiatieven tegen het gebruik van clusterbommen” en – blijkbaar overgenomen uit het 11.11.11-memorandum – “Israël moet ook financieel bijdragen aan de ontruiming van de clusterbommen”.
Isabelle Durant, federaal secretaris van Ecolo, laat weten dat “Israël de belangrijkste bijdrage zou moeten leveren om de getroffen zones gevarenvrij te maken”. Ze vindt dat er best allianties worden gesloten met andere landen “opdat de druk uitgeoefend op de Israëlische staat voldoende groot zou zijn om dit doel te bereiken”. Ecolo is gekant tegen het verlenen van exportvergunningen voor wapens naar Israël en tegen militaire samenwerking met Israël, “zolang er geen rechtvaardige en evenwichtige oplossing voor dit lang conflict is gevonden”.
CDH-voorzitter Joëlle Milquet schrijft dat haar partij “van bij de start van de oorlog in Libanon de schendingen van het internationaal recht en het humanitair recht, begaan door Israël, heeft veroordeeld”. Zij deelt de mening dat die schendingen “het voorwerp moeten uitmaken van herstelbetalingen, zoals vastgelegd in de Conventies van Genève”, en wil deze kwestie op Europees niveau opnemen. De cdH heeft een concreet voorstel in petto: het VN-register dat recent werd geopend voor de schade veroorzaakt door de bouw van de muur in de Palestijnse bezette gebieden zou als voorbeeld kunnen dienen voor schadeclaims door de getroffen Libanese burgerbevolking. Maar over het wapenembargo tegen Israël komt de cdH minder ferm uit de hoek, en vraagt de partij enkel “de versterking van de controle op de wapenuitvoer.”
MR-voorzitter Didier Reynders tenslotte krijgt de prijs voor het langste antwoord op onze vraag: twee pagina’s, waarin hij de verschillende vormen van steun aan Libanon opsomt die de Belgische regering – en vooral de liberale ministers, of wat dacht u – genomen heeft. Maar Reynders geeft vooral één boodschap mee: laat Israël met rust! Oordeel zelf: “Ons beleid ten aanzien van het conflict in het Midden-Oosten steunt op de ‘gelijke afstand’ (“équidistance”).” Toegepast op de eis om Israël te doen betalen, wordt dat: “Van één van de partijen, in dit geval Israël, de terugbetaling van de kosten eisen, zou betekenen meedoen met een stigmatisering.” Een embargo op de wapenverkoop aan Israël? Het stopzetten van elke militaire samenwerking met Israël? De MR “denkt niet dat dat kan bijdragen tot de vrede”. Dat zou zelfs “contraproductief” zijn, want de MR vindt het “verkieslijk dat de EU haar capaciteit kan bewaren om de Israëlische opinie te beïnvloeden, veeleer dan Israël te isoleren.”

(Noot: Van de NV-A, Spirit, de Lijst Dedecker, de PS, en de Franstalige CAP hebben we nog geen reactie ontvangen.)