Tim05 februari 2006 – 12:24

20 november 1989: Het Verdrag inzake de rechten van het kind wordt door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties aanvaard. In artikel 31 wordt melding gemaakt van het recht op recreatie.
“De Staten die partij zijn, erkennen het recht van het kind op rust en vrije tijd, op deelneming aan spel en recreatieve bezigheden passend bij de leeftijd van het kind, en op vrije deelneming aan het culturele en artistieke leven.”

10 januari 2006: De stad Menen mag geen speelpleinwerking meer organiseren in het jeugdcentrum van de deelgemeente Lauwe, omdat het centrum, Hoeve Delaere, in woongebied ligt. Dat oordeelde een rechter van eerste aanleg in Kortrijk. In Lauwe, een deelgemeente van Menen, wordt er tijdens de schoolvakanties al jaren enthousiast speelpleinwerking georganiseerd voor de kleinsten van het dorp. Enkele buurtbewoners dienen na enkele waarschuwingen klacht in tegen de stad Menen over (geluids)overlast, veroorzaakt door de kinderen van het speelplein. De rechter in eerste aanleg geeft hen over de hele lijn gelijk. In Lauwe zal geen speelpleinwerking meer kunnen plaatsvinden tijdens de schoolvakanties. Het speelplein zal elke avond om 18 uur afgesloten moeten worden, en fuiven worden verboden. Per vastgestelde overtreding moet de stad Menen een boete van duizend euro moeten betalen.

Hoe kan een rechter met enige basiskennis omtrent de Rechten van het Kind ooit deze misplaatste verbitterdheid van enkele buurtbewoners dulden?
Hoe kan een rechter die de richtlijnen hieromtrent in de Vlaamse wetgeving volgt, ooit een dergelijke zaak in het voordeel van de aanklagers beslechten?
Zegt de wet immers niet dat woongebieden niet enkel bestemd zijn voor woningen, maar ook voor (onder andere) sociaal-culturele instellingen?
Waar er spelende kinderen zijn, zullen er altijd wel klachten zijn. Soms ook terecht. Maar een rechter mag en kan daar nooit of te nimmer op ingaan. Waar gaan we anders naar toe? Deze zaak kan een precedent scheppen over heel Vlaanderen. Als dit ongemoeid wordt gelaten, dan kan de Vlaamse speelpleinwerking er binnen tien jaar compleet anders uitzien. Gaan we naar een maatschappij waar kinderen overdag en ’s nachts de baan op moeten om zich elders te ontspannen en te amuseren? Of waar ouders met kinderen naar het platteland op de vlucht moeten slaan voor verzuurde wijkbewoners?

Gelukkig werd er wel degelijk gereageerd en gehandeld tegen dit onrecht. En hoe! Reacties van de andere buurtbewoners, de stad Menen, de Vlaamse regering, de federale regering de media, het kinderrechtencommissariaat…logen er niet om. Dit wordt niet aanvaard! Heel Vlaanderen zag zondagavond de beelden van meer dan 8000 betogers die een stille betoging hielden tegen de uitspraak. Het publiek was gevarieerd. Ouders, politici, buurtbewoners en jeugdbewegingen kwamen van verre aangewaaid om hun onbegrip te uiten.
Hopelijk is dit genoeg om in beroep nog ons gelijk te halen. Al moeten de kinderen van Lauwe zich geen illusies maken. Zo’n arrest in beroep kan nog jaren op zich wachten. Ondertussen zitten zij zonder speelplein en wachten over heel Vlaanderen andere jeugdcentra en jeugdbewegingen in spanning af wat de gevolgen van deze uitspraak zullen zijn. Eén ding staat vast: zich er bij neerleggen zullen ze alleszins nooit doen.

Tim Joye
Sint-Aloysiuscollege
Menen