Roeland16 juli 2007 – 17:01

Het is zondagavond en heel wat festivalgangers maken zich klaar om nog een nachtje te dansen tijdens de dj-set van Amin Tobin, die de Last Arena mag afsluiten. Maar eerst is er daar nog het optreden van de Amerikaanse band Wilco. Jeff Tweedy, de songwriter en spil van de band begrijpt waar muziek om draait en het spreekt dan ook voor zich dat hij op Dour niet kan ontbreken. Tweedy hypnotiseerde ons met zijn bizarre fantasiewereld in combinatie met repeterende toetsen- en baspartijen.

De groep werd in 1994 opgericht rond songschrijvers Jeff Tweedy en Jay Bennett. Er volgden heel wat platen, zoals onder meer A.M. (1995), Being There (1996), Summerteeth (1999), Yankee Hotel Foxtrot (2002)en het recentere album A Ghost is Born, dat stuk voor stuk vernieuwende ingetogen en explosieve nummers brengt, en een combinatie daarvan. Vooral Being There wordt beschouwd als een meesterwerk uit de jaren negentig. Summerteeth was een ultieme uitdieping van pop, waarna het een kwestie van tijd leek dat Tweedy & Co de hitparade zouden bestormen. Maar de ex-Uncle Tupelo frontman koos voor het experiment, resulterend in het toch verrassend toegankelijke Yankee Hotel Foxtrot.

Dour-feestvierders konden genieten van verschillende nummers die breekbaar kabbelend begonnen en die eindigden in een bloedstollende gitaaruitbarsting. Wilco bestookte vanuit een repetitieve synthbeat minutenlang de trommelvliezen en af en toe barstten de nummers uit in een zenuwslopend, intrigerend gitaarspel: beangstigend goed. Het nummer Handshake Drug (A Ghost is Born) was enorm meeslepend. Het is en blijft een ongelooflijk fraai popliedje, dat wisselend wordt gedragen door gitaar en piano, inclusief electro-bliebjes. En naar aloude Wilco-gewoonte begon het voorzichtig en mondde het uit in een stevig einde.

De dansende menigte kon ook op adem komen met rustigere nummers zoals Whishful Thinking (A Ghost is Born): een nummer dat goed is voor de vermoeide geest van een publiek dat na vier dagen gelukzalig afzien kan genieten van de positieve woorden What would we be without wishful thinking. Enkele ingetogen en mysterieuze nummers gingen na drie minuten over in een ruim tien minuten durende klankensonate die vooral door het sublieme gitaarwerk geen seconde verveelde, integendeel.

Met hoge verwachtingen -voor de lange terugreis met twee enigszins benevelde personen op de achterbank van een te kleine auto- had ik mijn vermoeide benen voor het podium gezet. En gelukkig klonk er de vertrouwde lichthese stem en viel er weer veel moois te horen: af en toe groezelig rockend en met prachtig gitaarwerk. De luisteraar moest dus even moeite doen, maar wanneer hij Tweedy door heeft dan loonde het de moeite: Tweedy voelde zich goed in zijn vel op de Last Arena want hij gaf zich honderd procent, hypnotiseerde ons en jankende gitaren zorgden voor een apocalyptisch slot. Een aanrader!