Hannes Coudenys07 april 2006 – 13:47

Plaats van afspraak is donderdag 6 april weer Le Porte de Paris. We waren hier al eerder en het is de vaste verzamelplek geworden voor de manifestanten. Net iets buiten het centrum en genoeg plaats om rustig te verzamelen.

Mijn contactpersoon verzekerde me dat er vandaag weer veel volk zou komen opdagen. Vandaag is een dag van bezetting zei hij me. Om drie uur in de namiddag loopt het pleintje aan de oude stadspoort vol.

Een duizendtal jongeren, uitgelaten en gemaskerd, zijn klaar om voor de zoveelste dag op rij de strijd met de politie aan te binden.
De CRS (Compagnie Republicaine de Securité) is niet geliefd bij de jongeren. Het is algemeen geweten dat de Franse nationale politie geen doetjes zijn. Met hun repressief optreden tegen de jongeren waren we er hier al meermaals van getuige dat ze de relletjes maar wat graag uitlokken en aanwakkeren.

Een omstaander komt zijn beklag doen. “Kijk ze toch die jongeren, ze verspelen hun toekomst. Het zijn jullie, de media die alles opkloppen. Hadden jullie er niet zoveel aandacht aan gegeven, alles was al lang vergeten. Linkse rakkers met veel te veel macht dat zijn jullie.”
De man heeft vrijheid van spreken en ik laat hem dan ook spreken, hij merkt niet eens dat ik alweer weg ben, meegezogen in de adrenaline van de gefrustreerde jeugd.

We komen bij een drukke invalsweg van de stad. Het kruispunt geraken we echter niet op, de politie schreeuwt ons toe en zwaar gewapende en beschermde agenten vormen één muur om de achterliggende weg vrij te houden. Er wordt wat heen en weer geroepen en wanneer een politieman een fles peperspray bovenhaalt verdwijnen de gezichten in sjaals en gasmaskers. Een enkeling heeft z’n lasmasker van school meegebracht. Uiteindelijk trekken de jongeren zich terug. Er wordt druk gesmst en gebeld, een andere groep betogers schijnt dichtbij te zijn.

Een eindje verder blijkt een kruispunt niet goed beveiligd en de groep begint te lopen om de politie voor te zijn. Ze halen het en onder luid gejoel zetten ze zich ostentatief neer in het midden van de weg. De tweede groep voegt zich erbij. Met gierende banden en onder luid boegeroep weet één bestuurder nog net aan de blokkade te ontsnappen. Vijf minuten duurt de blokkade en daar zijn de agenten alweer. De jongeren vertrekken.

Een student van de universiteit Lille III zegt me dat geen van hen graag in de gevangenis zou vliegen en volgens een Franse wet is dat wel mogelijk. Enkel de gedachte om iets verkeerd te doen kan je al een gevangenis straf opleveren dus een bezetting zolas nu kan dat zeker. “Twintig mensen van mijn school zijn al opgepakt, ze werden na twaalf uur weer vrijgelaten maar morgen moeten ze voor de rechter verschijnen. Ze waren betrokken bij de rellen en zijn gearresteerd omdat ze een projectiel gooiden. Één van hen kan drie maanden in de gevangenis vliegen, zijn misdaad: De politie met een ei bekogelen.”

Sinds het begin van het protest zijn in Frankrijk al ruim 3600 mensen opgepakt. Tweehonderd van hen zijn al veroordeeld wegens geweldpleging. Het snelrecht dat in Frankrijk kan worden toegepast maakt dat er nog heel wat gearresteerden kunnen gestraft worden zonder een degelijk onderzoek naar de feiten. Betrapping op heterdaad is genoeg. De studenten gaan vrijdag manifesteren voor het justitiepaleis om hun vrienden te steunen.

“On va faire du shopping,” lacht een student me toe. We zijn inmiddels in het hartje van het mooie oude Rijsel gearriveerd. Bij grote betogingen worden de betogers van de winkelstraten weggehouden maar nu gaan en staan ze waar ze willen. Of tenminste: waar ze geraken. De mensen in de straten reageren verdeeld, de ene betuigt met opgestoken duim z’n steun, de andere trekt zich met boze blik terug in een winkel waarvan de rolluiken nog niet in alle haast zijn neergehaald.

De stoet loopt vreedzaam verder en een meisje zegt me dat ze het station viseren. In veel steden werden al stations bezet en hier willen ze daar ook in slagen. Tussen de auto’s door laveert de menigte richting Gare de Lille-Flandres. De automobilisten wordt gevraagd te claxonneren voor hun zaak. De ene bestuurder al meer enthousiast dan de ander geeft een toeterconcert ten beste.

Duidelijk kracht puttend uit al het lawaai stijgt de spanning nog maar eens als het station in zicht komt. Slenteren wordt snelwandelen en op enkele meters voor hun doel gaan de maskers weer op. De politie die op het eerste zicht afwezig leek komt opeens massaal uit het station. Met hun schilden chargeren ze en drijven de betogers ver terug, op veilige afstand van het station.

Deze week stelden de bonden en de studenten opnieuw een ultimatum aan de regering. Terugtrekking van de wet voor 17 april. Als dit niet gebeurt gaan ze keihard met hun acties door.

Voorlopig vertrekken wij terug naar België, alle treinen staan echter stil en hun bestorming van het station bleek het perfecte afleidingsmanoeuvre om verderop, buiten het zicht van de camera’s het spoor te bezetten. De studenten lachen tevreden en wij zijn al bij al nog op tijd thuis voor het eten.