[Interviews] Protestactie « Kinderen Zonder Papieren »

Bart &Christine (foto's Christine)23 april 2006 – 17:54

erksplas -- Onder de slogan "geen kinderen achter de tralies" betoogden een 200- tal mensen voor het gesloten asielcentrum van Merksplas. De betoging werd georganiseerd door De Beweging van Kinderen Zonder Papieren.

Zaterdag 22 april 2006, 15u. We staan met een tweehonderdtal mensen voor de hoge tralies van het gesloten centrum van Merksplas. Achter deze tralies zitten kinderen die de kans niet krijgen om te spelen. Kinderen opgesloten omdat hun ouders geen papieren hebben. Kinderen die in ons land thuishoren, maar met hun ouders hun land ontvluchtten in een poging om een beter leven te leiden. Kinderen die ook hier het recht niet hebben om kind te zijn. Wie laat dit toe?

Piet Willems is lid van de stuurgroep van “Kinderen Zonder Papieren” en ondervoorzitter van de vluchtelingenondersteuningsgroep van Sint-Niklaas:
“Kinderen horen niet thuis in een gesloten centrum om twee redenen: men sluit mensen en kinderen pas op als ze een misdaad begaan hebben. Geen papieren hebben, is géén misdaad. Een tweede grote reden is dat het opsluiten van kinderen ze psychisch schaadt. Het kinderrechtenverdrag van de V.N. dat geratificeerd is door België stelt zeer duidelijk dat men geen zaken mag doen die kinderen schaden. Het plaatsen van kinderen in een gesloten centrum is daar in tegenspraak mee. Het opsluiten van kinderen is op zichzelf een misdaad. Concreet wordt van de overheid geëist dat alle kinderen die opgesloten zitten, onmiddellijk vrijgelaten worden en dat gesloten centra voor kinderen zeker niet mogen bestaan.“

Alberto is afkomstig uit Angola en komt protesteren tegen het opsluiten van kinderen. “In een land van democratie is dit niet normaal”, vindt hij.

(foto, van links naar rechts: Alexandra, Daniël en Alia)
Alia woont al zes jaar in Gent, maar is geboren in Rusland. Omdat ze geen papieren heeft, leeft ze in constante onzekerheid. Toch zou ze na haar middelbare school graag naar de universiteit gaan. “Leven zonder papieren, dat is geen leven”, vertelt ze. “Ik ben blij dat ik in België ben, maar teruggaan naar Rusland dat is onmogelijk.”

Ook Alexandra woont hier reeds zes jaar. Ze werd uitgeprocedeerd, maar wacht al drie jaar op een antwoord of ze papieren krijgt of niet. Net als Alia is ze bang om opgeloten te worden in een gesloten centrum. Als ze controle krijgt, kan ze onmiddellijk worden opgepakt. Liefst zou ze hier wonen en werken, maar werken mag ze niet zonder papieren. Naar haar geboorteland Tsjetsjenië terugkeren is geen optie.

Daniël uit Oezbekistan woont samen met zijn ouders en zijn broer bijna zes jaar in België. De meeste van zijn vrienden zijn Belgen, aan wie hij in de loop van de jaren gehecht raakte. Daniël wil hier werken en belastingen betalen, maar ook hij heeft nog steeds geen papieren. Hij leeft in angst.