christophe23 april 2006 – 19:04

Bevreemdend stil. Zo was de sfeer een uur voor de start van de mars aan het begin van de Pachecolaan vlakbij de Kruidtuin. Toen al waren er honderden mensen, maar ze spraken gedempt of zeiden helemaal niets. Sommigen hadden een witte roos meegebracht. Een enkeling droeg een foto van Joe. Hoewel veel verenigingen hun leden hadden opgeroepen om deel te nemen aan de mars, was geen enkele beweging zichtbaar aanwezig. Alleen de jeugdbewegingen waren herkenbaar aan hun kaki of blauwe uniform.

Even voor drie kwamen de ouders aan in een wagen van de politie. Toen ze uitstapten, barste spontaan applaus los. Een applaus dat wegebde en weer aanzwelde en dat zo tot de ontbinding van de mars op het Poelaertplein zou aanhouden.

De mars kwam heel traag op gang. Heel veel mensen wilden de ouders van Joe persoonlijk groeten. Een lange rechte rij scouts vormde de kop van de betoging. Zij schreden stil en traag voort tot aan het centraal Station met achter hen dicht aaneengesloten rijen mensen zo ver het oog reikte. Op dat moment al riep de politie om dat de metrolijnen verzadigd waren.

Aan het Centraal Station speelden enkele muzikanten met gitaren en trompetten Les Copains d'Abord van George Brassens, één van de lievelingsliedjes van Joe. Het lied werd eerder al op de begrafenis gespeeld. De scouts hielden halt voor de ingang van het station. Bloemen werden doorgegeven en neergelegd voor een grote foto van Joe. Ook de ouders bleven daar even stil staan. Even verder gaven de scouts Joe de scoutsgroet met drie gestrekte vingers van de rechterhand in de lucht en de duim gekruist over de pink.

Al die tijd werd niet gescandeerd of geroepen. Toch was dit geen mars zonder boodschap. Volgens de ouders moest de mars het begin zijn van een constructief en sereen debat. Dankzij hun moedige houding is het debat over de moord ook nooit ontspoord. Ook op de betoging voel je geen haat of verdeeldheid. Allochtonen en autochtonen stappen samen op. "Een vermoorde zoon of dochter, het kan iedereen overkomen, blank of zwart," vat een onderhoudsman van de school van Joe de sfeer samen.

Aangekomen op het Poelaertplein voor het Justitiepaleis staan de ouders nog even de media te woord. "Bedankt voor de moed van de jongeren die deze mars organiseerden en zo tonen dat ze vorm willen geven aan hun toekomst," zei de moeder van Joe. "Alle politieke partijen zullen samen oplossingen moeten vinden voor het probleem van de veiligheid," zei de vader. "Wij hebben onze rol gespeeld en keren terug naar ons gewone leven," besloot de moeder.