Marc-Antoon03 oktober 2007 – 10:49

Hoe hebben jullie het zo lang volgehouden?

Bruno Salazaku: “Toen we hier in 1998 toekwamen waren we totaal niet voorbereid op zo'n lange strijd. Het kwam al gauw tot interne strubbelingen tussen de bezetters, onbegrip tussen de verschillende culturen,...”

“We hebben toen comités van wijzen opgericht om die problemen op te lossen. Het was geen gemakkelijke tijd, maar op een gegeven moment beseften we dat we onszelf in vraag moetsen stellen, dat we voor dezelfde strijd stonden, en dat we onze verschillen moetsen oversteigen... Dat is gelukt omdat we in onze zaak geloofden, en omdat we gesterkt werden door de steun die we kregen van buitenaf. Allerlei artiesten kwamen ons bezoeken, zoals Adamo en Bernard Fouccerole, de toenmalige directeur van de Munt. Ook de vakbonden steunden ons, we kregen bezoek van een reeks advocaten, en er was natuurlijk de hulp van talloze gewone militanten. We hadden een systeem van peterschappen.”

Vandaag is de Begijnhofkerk opnieuw bezet. Zorgt dat voor een flashback?

“Er is veel veranderd. Wij waren veel minder gepolitiseerd dan de huidige actievoerders. We waren minder geleerd. Maar onze acties hebben toch een brede regularisatie opgeleverd.”

Welke raad heb je voor de huidige actievoerders?

"De leiders en woordvoerders van de beweging moeten het hoofd koel en de voeten op de grond houden. Ze moeten luisteren en dialogeren. Het is normaal dat sommige bezetters de pedalen verliezen, omwille van de druk en de onzekerheid, dat ze gewelddadig worden of bedenkelijke uitspraken doen. De leiders daarentegen kunnen zich dat niet permitteren. Zij moeten beseffen dat de mensen zonder papieren niets kunnen bereiken zonder de hulp van mensen mét papieren - dat is nu eenmaal zo. Er zijn veel Belgen die de regularisatie steunen; die mogen ze niet vervreemden. En ze moeten vooral altijd samenwerken met bestaande organisaties. Die kennen het terrein.”

De hele week is er in de Begijnhofkerk een 'werkbezetting' aan de gang.