Tomas16 oktober 2007 – 10:19

‘Sabemos como hacerlo’, wij weten hoe het moet. Met deze slogan kijkt Cristina Fernandez de Kirchner je lachend aan wanneer je door de straten van Buenos Aires wandelt. Ook de twaalf andere kandidaten hebben hun affiches, slogans en reclamespots, maar de kans dat één van hen het bij de verkiezingen haalt is inmiddels zo goed als onbestaande. Hoe groot de voorsprong van Cristina – die zich overal zonder achternaam presenteert – precies is, is onduidelijk. In peilingen die aanleunen bij de regering wordt die bijzonder groot geschat en wordt de kiezer voorgehouden dat de strijd eigenlijk al gestreden is. De oppositie doet haar best de kiezer wakker te houden door te herhalen dat Cristina nog geen gewonnen spel heeft, maar ook de tegenkandidaten moeten erkennen dat er een klein mirakel nodig is om de Kirchners uit het pas geschilderde presidentiële paleis te verdrijven.

Het gewonnen spel van de Kirchners heeft vele redenen. Er is de economische groei van de laatste jaren (gemiddeld 8 procent op jaarbasis sinds de Kirchners aan de macht kwamen), de verdeeldheid van de oppositie en het feit dat Cristina eigenlijk al vier jaar in de schaduw van haar man mee het beleid uitstippelde. Bovendien maakt de macht die de Kirchners inmiddels hebben het makkelijker om die macht te verlengen: de meeste media zijn hen goedgezind en ook het bedrijfsleven wil mee. Zo sloot president Kirchner een aantal dagen geleden een akkoord met grote supermarktketens om hun prijzen tijdelijk met vijf procent te verminderen. Een mooi cadeau voor de campagne van zijn vrouw en de oppositie kan alleen maar machteloos toekijken.

Ook de politieke spelregels spelen in het voordeel van de Kirchners. Een kandidaat moet in de eerste ronde 45 procent van de stemmen halen om verkozen te worden, maar als de voorsprong met de tweede meer dan 10 procent bedraagt is 40 procent ook al voldoende. Die regel kan ervoor zorgen dat Cristina zelfs geen tweede ronde nodig heeft. Dat ze meer dan 10 procent haalt dan gelijk welke tegenstander, is zeker. In peilingen scoort de tweede kandidaat – de centrumlinkse Elisa Carrió of de gematigde Roberto Lavagna – doorgaans rond 15 procent, terwijl Cristina flirt met de grens van 40 procent.

De oppositie heeft nochtans munitie genoeg om het de Kirchners knap lastig te maken. Het laatste jaar van de regeerperiode van echtgenoot Nestor werd de regering geteisterd door corruptieschandalen en de sterk stijgende inflatie baart vele Argentijnen zorgen. De populariteit van de Kirchners ging erop achteruit en bij lokale verkiezingen leed de president enkele pijnlijke nederlagen. In de hoofdstad Buenos Aires en de provincies Chaco, Santa Fe en Tierra del Fuego moesten Kirchner-getrouwen het onderspit delven tegen kandidaten uit de oppositie.

De verdeeldheid van de oppositie bij deze presidentsverkiezingen is echter een geschenk voor de Kirchners. Ondanks herhaalde pogingen raakte de oppositie het nooit eens over een gemeenschappelijke kandidaat en trekt elke partij met zijn eigen kandidaat naar de verkiezingen. Vele kandidaten kondigden voor een eventuele tweede ronde aan de krachten alsnog te zullen bundelen, maar het kiesstelsel maakt zo’n tweede ronde allesbehalve een evidentie.

En dus sleept de campagne zich traag en zonder opwinding voort en maakt Argentinië zich op voor nog eens vier jaar Kirchner.

Voor meer achtergrond lees ook:

Vier jaar Kirchner

De presidentskandidaten

De politieke partijen

Cristina: een gevaar voor de democratie in Argentinië?