Of dit twee keer goed nieuws is, daar moeten anderen maar op reageren. Ik wens van mijn recht op vrije meningsuiting geen gebruik te maken.

Of toch. Ik vind dat misdrijven in de eerste plaats afzonderlijk moeten worden beoordeeld, ook in een rechtbank. Motieven kunnen een verzwarende of verzachtende rol spelen, maar die bepalen de eventuele strafmaat, niet de schuldvraag.

Dit is nauwelijks een mening, eerder een pleit voor objectivering.

Waar ik wel mijn mening over kan geven, is het resultaat. AEL heeft de dialoog niet vooruit gebracht. Het voornaamste tekort was hun organisatiestructuur. AEL had maar één gezicht. Eén persoon voerde het woord. Aangezien het grote gelijk niet bestaat, is het nefast als er maar één persoon aan het woord is of in beeld komt.

Een jonge vereniging moet, wil ze in democratisch opzet slagen, eerst en vooral intern dialoog voeren. Verder moet zij haar eigen gelijk toetsen met onafhankelijke, ervaren mensen. Een raad der wijzen is een goed idee.

Is er verder nog een verband met mijnheer Slangen? Misschien wel. Noël Slangen is woordvoerder van een heel ander soort groot gelijk. Maar hij kwam ook wel vaak alleen in beeld. Niet echt slim gespeeld van een spindoctor.

Maar Christophe, dit is wat ik zeg: "de rechtbank moet een verband aantonen tussen meningsuiting en oproep tot confrontatie".

Ik kan bijvoorbeeld op bepaalde punten dezelfde mening delen als de AEL. Niet over alle standpunten van de AEL, maar over een racistisch motief van de moord op de islam-leraar, deel ik die mening. Toch maak ik mij daarmee niet schuldig aan een oproep tot confrontatie.

We hebben een tragisch voorbeeld gezien van racistische moorden, waarbij de rechtbank de racistische motieven ook bevestigd heeft. De reactie op die moorden was een stille mars en een land in rouw.

De AEL heeft de moord op de islam-leraar gebruikt om zich te profileren tegenover de bevolking. Je kan dat beschouwen als vrijemeningsuiting. Er zijn, ook binnen de moslimgemeenschap, verschillende meningen. De strategische fout van de AEL is dat ze zich opwierp als dé woordvoerder van de moslims. Dat is niet iets waar de rechtbank moet over oordelen, maar dit maakt wel dat de AEL, o.a. naar aanleiding van dit proces, haar legitimiteit is verloren. Niet onomkeerbaar, maar ik heb hierboven aangegeven wat volgens mij een betere weg is. Af en toe kan het geen kwaad het verstand te laten spreken, boven of samen met de emoties.

Wat moet dan wél het onderwerp zijn van de rechtzaak? De vraag moet volgens mij zijn of het AEL doelbewust de confrontatie zocht.

Over de moord op de islam-leraar deel ik de mening met vele autochtonen en allochtonen dat er een racistische motief is geweest.

Ik ben van mening dat de rechtbank in de eerste plaats moet oordelen over de misdaad, moord en in de tweede plaats over het motief.

De rechtzaak over AEL moet niet opnieuw nagaan of het ging om een moord met racistisch motief. Want ook als in de rechtzaak over de moord het racistisch motief was erkend, dan bleef de vraag over AEL in deze rechtzaak dezelfde: heeft de AEL doelbewust de confrontatie opgezocht?

Hierbij komen we in een hele andere discussie, namelijk over deze vraag: heeft een vereniging recht om confrontatie te zoeken? Je zou inderdaad kunnen stellen dat meningen als "schaf het IMF af" of "weg met de WTO" en "weg met de navo" ook confrontatie zoeken. Ik wil zeker opkomen voor het recht om deze meningen te uiten. Nochtans wil ik niet zover gaan te stellen dat een groep of individu het recht heeft om met deze meningen mensen aan te sporen tot fysieke confrontatie.

Dit is het onderwerp van deze rechtzaak. De rechtbank moet nagaan of er een verband is tussen meningsuiting en aansporing tot fysieke confrontatie. Dit maakt ook duidelijk dat er tevens moet worden onderzocht of er ook andere actoren betrokken waren bij het aansporen tot confrontatie, bijvoorbeeld politici of ambtenaren van politie of justitie.

Een belangrijk onderscheid moet men maken tussen de aansporing tot confrontatie en de omvang van de confrontatie. Wie door het uiten van een mening aanspoort tot confrontatie, is niet verantwoordelijk voor elke fysieke schade die aangericht wordt. Ten eerste moet er een duidelijk verband aangetoond worden tussen meningsuiting en aansporing tot confrontatie. Vervolgens is ieder individu verantwoordelijk voor daden van geweldpleging die hieruit volgen.

Beknot dit het recht op vrije meningsuiting? Allerminst. Ik kan nog steeds vinden dat het om een racistische moord ging. Ik kan nog steeds van mening zijn dat onze regering of de NATO schuldig zijn aan ernstige schendingen van de rechten van de mens. Ik kan met die mening ook petities, stille marsen en betogingen organiseren. In mijn geval zal ik die ondersteunen waar ik die mening deel. Dit is in overeenstemming met het recht op vrije meningsuiting. Oproepen tot confrontatie behoren niet tot het recht op vrije meningsuiting. Zij beperken het recht op vrije meningsuiting niet en moeten los daarvan beoordeeld worden.

Vervolgens komt de essentiële vraag: "wat kan beoordeeld en veroordeeld worden als een oproep tot confrontatie?" Deze vraag is delicaat maar cruciaal. De oorlogsprogaganda van de VS tegen Irak is een oproep tot confrontatie en dus in mijn ogen misdadig. Jihad is een oproep tot confrontatie tussen moslims en niet-moslims, dus in mijn ogen misdadig. "Dood Bush" is een oproep tot confrontatie, dus misdadig. Maar als een tiener dit schrijft op een satirische blog, heeft dit een ander gewicht dan wanneer een politieke leider dit zegt als statement. "Weg met Bush" in de betekenis van "weg met zijn regime" is een politieke mening, dus niet misdadig. Misschien blijkt hieruit hoe delicaat, maar ook hoe ondubbelzinnig deze vraag is.

Excuseer voor mijn lange uitleg. Het gaat voor mij over een essentieel onderwerp. Ik ben vrij vast in deze overtuiging dat andersglobalisten er alle belang bij hebben om oproepen tot confrontatie af te keuren. Commentaar is altijd welkom.