"De clash van culturen is iets dat door rechts en extreemrechts wordt uitgespeeld en sommigen in links zijn er zelfs niet imuun tegen."

Ik denk dat een aantal van hen op het verkeerde been zijn gezet. De remedie hiertegen is meerdere indivuduen echt persoonlijk leren kennen. Om zo te beseffen dat individuen binnen een groep onderling verschillen en dat de identiteit van een groep dus niet absoluut is.

Bron: Wikipedia

"Populisme is eerder een politieke stijl dan een ideologie. Het is een discours waar het volk centraal staat; een communicatiewijze die door eender welke ideologische stroming gebruikt kan worden om haar boodschap over te brengen."

http://nl.wikipedia.org/wiki/Populisme

"Politicologen kennen de volgende kenmerken toe aan populistische politici:

1. afkeer van het partijestablishment;
2. het volk staat op een voetstuk en naar haar wil wordt constant gerefereerd (noot: terwijl de representativiteit nogal vaag en niet rechtstreeks is, men verkondigt veeleer een eigen discours in naam van een bevolkingsgroep);
3. charismatisch leiderschap;
4. er wordt een beroep gedaan op eenheid en vaderlandsliefde."

http://nl.wikipedia.org/wiki/Populisme#Kenmerken

...

Een populist hanteert een moreel verwerpelijke politieke stijl, maar populisme is op zich niet strafbaar. Echter, de leiders van een populistische beweging, verhalen hun legitimiteit op de bevolkingsgroep die ze menen te vertegenwoordigen, terwijl ze vaak vergeten dat ze voor hun eventuele daden nog altijd persoonlijke verantwoordelijkheid dragen.

Het vonnis zou dus moeten nagaan of en in welke mate Abou Jah Jah persoonlijk verantwoordelijk is voor wat er gebeurd is.

Ik lees de commentaren van sommigen als zou het anti-racisme veroordeeld zijn? Klopt dit?
Ik vind dit een gevaarlijke redeneringswijze. Dit zou dan willen zeggen dat men daden zou beoordelen op een anti-racistisch motief. Mij lijkt het aangewezen om afzonderlijk over de eventuele daden te oordelen, los van het motief, en pas na een vastgestelde feitelijke bewijslast, motieven in te roepen als verzwarende of verzachtende elementen.

Met andere woorden: stel dat ik een racist zou zijn. Dan kan ik daarvoor niet veroordeeld worden. Pas wanneer ik uitspraken of daden doe die in strijd zijn met de wet op de racisme-bestrijding, kan ik daarvoor veroordeeld worden. Er moeten eerst feiten zijn op basis waarvan ik veroordeeld kan worden.

Omgekeerd geldt ook: stel dat ik een fervent anti-racist ben. Het is niet omdat ik anti-racist ben dat ik vanuit dit nobele motief meer rechten zou verwerven dan iemand anders. Ik moet mij nog steeds houden aan dezelfde afspraken en wetten.

De vraag is of de heer Abou Jah Jah de wet daadwerkelijk overtreden heeft. Als Abou Jah Jah opruiende taal heeft gesproken op een crusciaal moment, dan kan beoordeeld worden als een schending van de wet op de openbare orde.

Het kan onmogelijk zo zijn dat Abou Jah Jah persoonlijk verantwoordelijk gesteld kan worden voor alles wat er tijdens de rellen gebeurd is. Daarom vind ik een jaar celstraf een te zware straf. Anderzijds heeft Abou Jah Jah een persoonlijke verantwoordelijkheid.

(Ik heb in een voorgaande post al toegelicht hoe men zich tijdens een betoging of manifestatie in orde kan stellen door vooraf een aanvraag in te dienen. De AEL heeft hiervan meermaals gebruik gemaakt. Wanneer een toelating tot manifestatie door de overheid wordt geweigerd, moet zij deze beslissing motiveren. De organisatoren kunnen tegen de afwijzing in beroep gaan en de media hierover inlichten.)

Een andere vraag, maar die situeert zich niet op het domein van het gerecht, maar op het domein van de politiek, is of de huidige wetgeving voldoende mogelijkheden geeft om daden, gepleegd met een racistisch motief, te bestrijden.

Ik durf hier voorzichtig 'nee' op antwoorden. Ik vind dat er in de wet meer mogelijkheden moeten zijn om racisme en discriminatie te bestrijden. De veelbesproken 'praktijktesten' zijn hier een voorbeeld van.