’t Koeterke dat dienst doet als ontmoetingsruimte biedt personen die op zoek zijn naar sociale contacten, zinvolle vrijetijdsbesteding en hulp bij moeilijkheden aan in combinatie met een materieel aanbod (televestiaire, was- en douchegelegenheid). Televestiaire is een plaats waar tweedehandse kleding ingezameld, gesorteerd en terug op een prijsvriendelijke manier aan de man gebracht wordt.

In dit sociaal-artistiek project werkten een twaalftal enthousiaste bezoekers en vrijwilligers van inloopcentrum "'t Koeterke" een jaar lang aan deze productie. Sinds februari vorig jaar werd er wekelijks gerepeteerd. Het merendeel van de spelers stond nog nooit op een scène, maar het geloof en de wil om tot een geslaagd geheel te komen haalden het op de angst om voor een publiek te staan. Voor de meesten was het ook de eerste keer dat ze konden ervaren hoe het voelt om bij een groep te horen, om samen voor een uitdaging te staan, elkaar te ondersteunen en niet op te geven… Het hele proces enthousiasmeerde hen en versterkte hun zelfvertrouwen. Het resultaat mocht gezien worden!

Marie-Josée Raes van het CAW zorgde ervoor dat het project op veel verscheiden manieren in goede banen geleid werd.

Marie-Josée: “Clown spelen, een orkest dirigeren, dokter zijn, verpleegster, psychologe of ja een sociaal werker enz. hun dromen en fantasie waarmaken werd voor sommige onder hen echt waarheid en dit in een door en voor hen speciaal in elkaar gestoken rol en personage. ‘Sensuniek’ is een op podium gebracht amusant gespeeld stuk met een knipoog naar hulpverlening. Misschien hier en daar lichtjes aansluitend bij de leefwereld en thematiek van de spelers.”

Enthousiast weet Mj Raes van CAW, die de regie en uitwerking van hun idee op zich nam, ons heel stiekem te vertellen. “Geen gemakkelijk stuk, misschien ietske te hoog gegrepen maar we zijn er geraakt en iedereen die er stond, stond er uiteindelijk goed zoals het vooropgesteld idee was. De 13 acteurs, van een vijftigtal personen met een vaste kern van dertig personen die het ‘t Koeterke bezoeken, zijn op den duur een soort familie geworden van elkaar, een hechte vriendenkring. De speelgroep blijkt nu vragende partij te zijn om meer van deze projecten te brengen. Wie weet is dit project of variante op toch voor herhaling vatbaar.

“ Sensuniek “ is uiteindelijk het verhaal geworden van Tine die opgenomen wordt in de afdeling palliatieve zorgen. Een vereenzaamde, verbitterde vrouw met een niettemin heldere geest laat de toeschouwer toe in haar gemoedsleven, gunt hen een blik in het gereil en gezeil van haar voorbije leven. Via ongelooflijk mooi gefilmde fragmenten, die de flasbacks uit het leven van Tine voorstellen krijgen we een duidelijk zicht op hoe Tine in deze situatie met haar zelf terecht kwam. ‘Eind goed al goed’ kunnen we hier misschien wel terecht zeggen want niettemin beleeft Tine nog enkele gelukkige momenten in zichzelf en knikt ze tevreden het leven toe. Het samenspel tussen de verschillende spelers, de vertolking van hun rollen laat niets te wensen over, ze lijken wel een echt amateurgezelschap.

“Ik ben Chris Balcaen, 58 jaar en stelde mij meteen kandidaat, liefhebber van dit project. Ik heb vroeger nu en dan op de planken gestaan. Ik had ook het gevoel dat ik nog het geheugen had om een lange rol te onthouden. Ik vond het een uitdaging en ben er meteen voor gegaan. Marie Josée geloofde in mij en op die manier voelde ik ook meteen dat ik ergens wel een soort steunrol diende te vertolken, een soort houvast, een evenwicht kon brengen in de groep, een eventuele voorbeeldfunctie kon neerzetten met mijn ervaring als toneelspeelster in het verleden. De hoofdrol werd op mijn lijf geschrevenen en ik herkende mijzelf voor een groot stuk in het hoofdpersonage, want ik ben ooit zelf zwaar ziek geweest. Daarnaast was op het toneel iets doen met muziek, maar geen operette, een ware droom voor mij. Op een bepaald moment mocht ik op ‘Donder en bliksem’ van Straus junior dirigeren. Verder was er een ongelooflijke goede samenwerking en naderhand gezien hangt iedereen aan iedereen, het is en blijft een onvergetelijk gebeuren. Niettemin durf ik toegeven dat ik op een bepaald moment echt weggelopen ben omdat de stress en het moeten voldoen aan mij teveel werd.