Johanna Spaey11 maart 2008 – 15:49

Gilgamesj keek uit het raam van zijn bejaardenflat over de witte vlakte. De kanalen waren droog, het land verzilt. Altijd hetzelfde: zonder goede koning, ging de aarde kapot. Het zout dat het bedekte, leek alleen maar op kristallen na een glas of vier. Niet met de drab die hij zo graag dronk, maar vol Budweiser van die blonde helden. Tegenwoordig bleef er niet veel meer over om duizend jaar voor te leven.

Ooit had Sjamasj, zijn geliefde zonnegod (nu niet meer sinds zijn dermatologe elk jaar vlekken moest wegsnijden) hem voor zijn zoektocht proberen te behoeden:
“Oh Gilgamesj, waar zwerf je toch heen?
Het leven dat je zoekt, zul je niet vinden.”
Hij wilde niet zijn zoals iedere sterveling. Hij wilde niet zoals Enkidu, zijn beste vriend, door de onderwereld kruipen terwijl hij z’n demonen krijsend probeerde te bezweren. Hij moest het eeuwige leven hebben, het kruid vinden dat hem vrijwaarde van ouderdom en verdriet. Niet veel leek het hem toen om Sjamasj te vragen:
“Laat mijn ogen de zon zien en verzadigd worden met licht.
De duisternis is verborgen, hoeveel licht blijft er nog over?
Wanneer mogen de doden de stralen van de zon zien?”

Nu zag hij de doden elke dag over het land zwerven: roodhoofdige Engelsen, blonde Amerikanen, zijn donkere achterachterkleinzoon in een te krap uniform. Te veel bloed en haveloosheid voor zijn oude ogen.
Gilgamesj opende het raam en probeerde hen met gesis en gefluit te verjagen, maar ze gingen niet weg. Nu en dan keek één van hen hem aan. Niet woedend, niet verdrietig, maar met ogen die de Hemelstier in één tel op de knieën konden dwingen of Huwawa, de reus die de ceders bewaakte, tot een kwijlende sukkel konden maken.

Gilgamesj dacht aan zijn erfenis, het land uitgesleept voor het oog van de camera. De ziggoerat was platgebombardeerd, in de hangende tuinen groeide weed, zijn cilinderzegels lagen duurbetaald in potdichte kluizen.
Misschien zou hij springen, misschien zou hij blijven. Want dat was toch het eeuwige lot van een oude koning: toekijken hoe je land zichzelf uitwiste, tot één dode, witte vlakte.

(Met citaten uit het Gilgamesjepos, tablet IX)

Johanna Spaey
Thrillerauteur

Bericht aan de Bevolking is een initiatief van Het beschrijf, in samenwerking met het B/Russell/s Tribunal. Een aantal auteurs van deze teksten treedt ook aan op de Literaire Wake n.a.v. 5 jaar oorlog in Irak, op woensdag 19 maart van 20 u. tot 24 u. in Literatuurhuis Passa Porta, A. Dansaertstraat 46, 1000 Brussel. Zie www.passaporta.be

Link naar het overzicht