Het project onstond uit een samenwerking tussen de Raad van de Afrikaanse Gemeenschappen, zelforganisatie Apimée en het jeugdwerk.

“Enkele jaren geleden, in 2006, vond er een project plaats in Brussel met (zwart) Afrikaanse jongeren. Tijdens dat werkweekend spraken zij over hun eigen integratie, welke problemen ze hebben met identiteit en hoe ze omgaan met generatieconflicten. Nadien schreven CCAEB en Espace Matonge een brochure met aanbevelingen. Het project dat nu loopt in Antwerpen doelt erop om eventuele gelijkenissen en verschillen te ontdekken tussen Afrikaanse jongeren in Brussel en zij die in Vlaanderen leven”, vertelt Sofie Vancoillie, projectmedewerkster.

Volgens Vancoillie wil het project niet enkele jongeren laten samenkomen om te discussiëren. Maar ook heeft zij de ambitie om hen iets bij te leren over de Afrikaanse cultuur. “De meeste deelnemers aan het project zijn hier geboren of hier opgegroeid”, vertelt Nadine Magele, 22 jaar. “Daarom hebben wij eigenlijk zelf niet zoveel te maken met de Afrikaanse cultuur, behalve als wij thuiskomen. Dan merken we dat we af en toe dingen anders aanpakken dan onze vrienden en klasgenoten. Hoe ouder je wordt, hoe meer je wil weten over de cultuur van je land van herkomst. In mijn geval Congo.”

Aan de deelnemers werden enkele workshops voorgesteld. Zij hadden de mogelijkheid te kiezen tussen film, Afrikaanse kunst en theater. “Via mijn moeder kwam ik meer te weten over deze workshop. Zij heeft namelijk zelf een vereniging, Apimée, waar zij samenwerkt met kinderen en moeders. Zij probeerde zoveel mogelijk Afrikaanse jongeren te bereiken per uitnodiging om naar de vergadering over de voorstelling van het project te komen. Tijdens die bijeenkomst was er een stemming over in welk thema we de workshops wilden aanpakken. We kozen voor plastische kunst”, vertelt Angèle Zawabe.

Op sommige vlakken verschilt de Afrikaanse cultuur met die van België. “Via mijn ouders leer ik over de Afrikaanse cultuur. Ik moet bijvoorbeeld een vriendin van mijn mama met 'tante' aanspreken, zo vertelt de beleefdheid. Zij is een soort familielid en die mag je nooit met de voornaam of met mevrouw aanspreken”, vertelt Emmanuella Lunanga.

“En manjokpuree eten wij met de handen. Mensen hier zouden daar van opkijken, maar bij ons is dat een courant gebruik”, vertelt Angèle Zawabe.