Oeganda

Een Afrikaans land achter je laten doe je niet zomaar, toch niet na een intense kennismaking met een groep scouts aan een land met zoveel schoonheid en tegelijk zoveel ellende als Oeganda. Het bezoek van de Oegandese DJ Viscious aan Mano Mundo, bracht de herinnening weer helemaal terug. Maar ook de documentaire War/Dance die ik zaterdag ben gaan bekijken op Docville in Leuven.

Baden Powel Memory School

Ik heb intussen heen en weer gemaild met Peniel, de student psychologie die we de laatste avond in Kampala ontmoetten in de Baden Powell Memory School. Hij is een project begonnen om een muziekgroep op te richten met de weeskinderen die in de school verblijven. Voorlopig wil ik verder mailen en contact houden, eventueel een eigen blog maken over het project als het voor Peniel lukt om foto's te mailen.

Misschien zit er in de toekomst wel een link in met het Change the DJ-project. Het is natuurlijk maar een van de mogelijkheden. De hoofdzaak van Vredeseilanden is uiteraard niet muziek. Ik vind het alleszins een mooi project om met muziek het zelfvertrouwen van de weeskinderen opnieuw op te bouwen.

War/Dance

Zaterdag zag ik op Docville de film War/Dance, een documentaire over het national music festival voor primary schools. Ik dacht meteen weer aan Siwa! (de lagere school waar we gedurende twee weken spelworkshop deden).
Ik weet niet of de film op DVD uitkomt, maar als je hem ooit te pakken krijgt, niet aarzelen. Deze film moet je absoluut zien! Een heel veel confronterende, maar ook veel mooie momenten in de film.

Het meest frappante in de film vond ik twee citaten:
- wanneer de leerlingen van een schooltje uit een vluchtelingenkamp in het oorlogsgebied in het noorden van Uganda naar de finale van de muziekwedstrijd in Kampale mogen, zegt een meisje: "I am so excited to see what peace looks like".
- wanneer ze terugkomen met de prijs voor beste traditionele dans, zegt een jongen:
"nu zullen ze ons niet meer bekijken als weeskinderen, maar als iemand die een prijs won in de nationale muziekwedstrijd in Kampala."

Ik realiseer me nu dat onze kijk op Uganda niet compleet was geweest, zonder de ontmoetingen in Lira. (Dankjewel Saar om hierop aan te dringen!)

Ik vind, als we de kans krijgen, dat we ook dat deel van het verhaal moeten vertellen. Daarom ben ik blij dat ik tenminste contact kan houden met Peniel, al zit hij in Kampala en niet in Lira (het noorden) of Nabuyoga (het oosten, waar we de lagere school bezochten).