Vertaler06 juni 2006 – 22:49

Dario Salas – Verklaring van de studenten.

Campañeros y compañeras,

De bezettingen van en stakingen in scholen in Chili heeft zich vermenigvuldigd met een snelheid die zo groot was, dat de regering de schrik te pakken heeft. Het ministerie van onderwijs heeft gezegd dat het alleen wenst te onderhandelen met de “jongeren die niet voor het gebruik van geweld zijn”, en dat “zij die de problemen onder ogen willen zien zullen worden uitgenodigd om deze problemen te definiëren”. Maar, over welk geweld wordt er hier gesproken?

Welke thema’s moeten worden gedefinieerd, met wie? We weten allemaal waaruit het democratisch spelletje bestaat: de bezittende klasse en haar politiestaat stelen ons leven, en wij moeten het terugkopen. Als de prijs om te overleven ons niet aanstaat, mogen we om de vier jaar andere bazen kiezen welke ons beter zullen uitbuiten. Heel het onderwijssysteem is een indoctrinatiesysteem opdat we ons zo in de maatschappij zouden positioneren. Al bij al doet het er niet echt toe hoe wat we worden, of we student, bediende, professioneel of werkloos zijn: het zijn allemaal verschillende etappes in eenzelfde keten van miserie.

De bijeenkomsten, straatprotesten en bezettingen zijn ons natuurlijke antwoord op het geweld dat tegen ons wordt gebruikt, dag in dag uit. Tegen ons, tegen onze ouders en professionelen(*), … Tegen al diegenen die hun “leven durven verdienen”(**) in een uitbuitende, leugenachtige en miserabele maatschappij. De overheid, al de machtigen zijn vol angst voor het idee dat wij opstaan, dat we met hetzelfde geweld reageren op de samenleving. Ze zijn vervuld met angst omdat ze weten dat de mobilisaties tonen hoeveel zin we hebben om te leven, hoe we staan tegenover de repressie, de onwetendheid en de combinatie van onze mogelijkheden en de passiviteit(***). Hoe we kijken naar de slavernij voor het salaris en de klassenopdelingen in onze samenleving. Een vraagje: wat zou er gebeuren wanneer de loonslaven de bedrijven bezetten, de fabrieken en de kantoren waar ze worden uitgebuit opeisen? Wat zou er gebeuren wanneer de slaven het voorbeeld van de studenten zouden volgen? De bezettingen en stakingen zijn tijdbommen die op het punt staan te ontploffen in deze ‘sociedad de mierda’.

Daarom eisen de regering, de rechtse én linkse partijen, de media, de kerk, de studentenvertegenwoordigers, zowat al de mogelijke machtigen van deze samenleving, dat onze eisen “realistisch” zijn. Dat ze democratisch “onderhandelbaar” moeten zijn. Het zoeken van “oplossingen” voor het conflict en de oproep om officiële “vertegenwoordigers” te zoeken zijn eigenlijk pogingen om de studenten te verdelen. De goede zielen die dromen van een politieke carrière zullen beladen worden met de verkoop van de mobilisatie. Wanneer wij ons niet willen verkopen, zal de democratie haar matrakken en traangasgranaten geburuiken om de “orde” te herstellen. De enige manier hoe wij repressie kunnen voorkomen is door de mobilisaties vol te houden. De regering kan geïsoleerde studenten straffen, maar een klassemobilisatie kan ze niet verslaan!

Het is het moment om initiatief te nemen en onze eigen eisen te stellen. Wij zeggen NEE aan eender welke poging om de slavernij te hervormen. Wij moeten tijd winnen: wanneer de belangrijke zaken aan de oppervlakte komen en worden besproken, komen ook allerlei eisen bovendrijven. Zoveel eisen dat geen enkele overheid ze kan inwilligen. Dat zijn momenten waarop het duidelijk wordt dat de enige mogelijkheid een totale en volledige omwenteling is van de maatschappij.

Wij moeten:
· Een voortdurende staat van bijeenkomst in alle (publieke) gebouwen om te discussiëren over de “fond” van de problemen.
· Verbieden/verhinderen dat eender welke onderhandelaar (kerk, partijen of representanten) de mobilisatie kan verkopen om de orde te herstellen.
· De beweging uitbreiden naar de passieve studenten, de werknemers, al de ‘proletariërs’. De problemen van de studenten zijn de problemen van een hele klasse. De beweging moet de uren van lycea oversteken.
· Bovenal moeten we echter onze perspectieven uitbreiden: het dient tot niets om kleine dingetjes te bereiken, we moeten onze blik richten op de samenleving. Die moet veranderd.
· De huidige bezettingen (tomas) en stakingen moeten actieve bezettingen (ocupaciones-meer permanent verblijf), de uitrustingen en de materialen zouden kunnen worden gebruikt om de gebeurtenissen uit te breiden.
We moeten de overheid niet oproepen om haar werk beter uit te voeren. (Dat zou immers betekenen dat de rijken nog beter worden beschermd).
Wij moeten het onze doen: ons organiseren om de normaliteit van het kapitalisme te doorbreken. Het onmogelijk maken om stappen terug te nemen.

(*) mensen met een specifiek beroep.
(**) ‘ganarse su vida’ is een woordspeling, letterlijk vertaald ‘hun leven winnen’.
(***) Passiviteit, niet pacifisme. Passiviteit slaat op passief zijn, ‘pajero’,…
(****) Proletariers