Indymedia.be27 mei 2008 – 10:42

Getuigenis 1:
“Op de nacht van vrijdag op zaterdag 24 mei werden de cafégangers van de Cuba Libre in de Gentse uitgaansbuurt ‘de Overpoort’ overrompeld door een nietsontziende drugsrazzia. Met behulp van een 100 koppige stormtroep werden alle aanwezigen hardhandig overmeesterd, in de boeien geslagen, en drie uur (!) lang zonder enige vorm van informatie vastgehouden in een complete chaos van huilende mensen, paniek, angst, terreur, onbegrip, agressie en onderdrukking. Nochtans is de politie verplicht te vertellen waarvoor je bent gearresteerd, en stellen wij ons de vraag of het nodig is - en zelfs wettelijk - om zonder aanleiding mensen in de boeien te slaan als waren het allemaal moordenaars en verkrachters. Om beter inzicht te krijgen in mijn hachelijke situatie informeerde ondergetekende bij een agent waarvan werd gedacht dat hij net iets minder dom zou zijn dan de rest omdat hij geen uniform droeg: “Vindt u het leuk om zo tekeer te gaan? U geeft waarschijnlijk geen moer om wat wij hier nu meemaken.”. Het koelbloedige antwoord: ”Inderdaad, ik geef daar geen moer om”. Een agent zou zoiets nooit mogen toegeven, maar de confessie is zeer duidend. De politie geeft inderdaad geen moer om de burgers die zij dient te beschermen. Het doel (?) heiligt de middelen. Respect, veiligheid, communicatie en zelfbeheersing blijken daarbij geen punt voor de Gentse politie. Een mens op café is geen respectvolle burger, maar een lagere levensvorm die hardhandig dient onderdrukt te worden.

We moeten niet flauw doen, drugs zal er zoals overal geweest zijn, maar dit is geen vrijgeleide om onschuldigen collectief te denigreren, in de boeien te slaan, uit te schelden, in elkaar te slaan, iedere aanwezige te nummeren en te deporteren naar het commissariaat, en 3 uur lang vast te houden zonder drinken of eten. Een heel andere werkelijkheid dan het beeld van de vriendelijke en beschermende arm der wet die het –ik zou nu zelfs durven zeggen- propagandamateriaal ‘Flikken’ op Eén ons in de maag splitst.

Een meisje getuigde: “Een vriend van mij heeft vandaag zelfmoord gepleegd. Ik ben vandaag jarig. Ik kwam even mijn zinnen verzetten in de Gentse uitgaansbuurt. Hoeveel kan mens verdragen voordat hij ook breekt?”. Dit meisje was slechts één van de aanwezigen die zich wellicht een aangenamere avond had voorgesteld.

Bedankt Gent

Burger nummer 91”
-----------------


Getuigenis 2:
“Wat een aangename avond onder vrienden moest worden, ontaarde in een ware massale deportatie. 23 mei 2008 zal voor mij de dag blijven van een waar ontwaken. De politie uw vriend? De politie een machtinstelling gebaseerd op orde gezag en gerechtigheid? Kijk ik kan begrip opbrengen voor de stress die agenten oplopen tijdens acties, dus ook tijdens een razzia. Ik kan mij zelfs de voordelen van zo'n razzia goed inschatten. Dus als dat wat gepaard gaat met wat trek- en duwwerk en groot machtsvertoon, soit.

Maar...

Feit nummer 1: de spanbanden die werden gebruikt als knevel zaten veel te strak; dit getuigen de lichte verlamming in mijn linkerhand, de striemen, de kneuzingen en het bloed.
Aangezien iki niet echt een voorstander ben van pijn leiden, heb ik dan ook herhaaldelijk gevraagd of ze eventueel zo vriendelijk wouden zijn om die dekselse dingen iets minder strak aan te spannen, temeer omdat mijn jas en trui ook nog eens doodleuk tussen mijn armen en mijn rug werden gepropt. De reactie van de arm der wet: één grote grijns!! Pas drie uur en twee blauwe handen later werd ik op aanraden van een iets oudere agent dan toch van mijn marteling verlost.

Feit nummer 2: de "criminelen" werden als vee bijeen gedreven in een garage. Men kon er niet gaan zitten, er waren geen sanitaire voorzieningen. Pas na mijn vrijlating waren de heren sjampetters zo vriendelijk om mij gebruik te laten maken van de toiletwagen, een vrachtwagen die eigelijk al heel de tijd ter plaatse was, maar waar men enkel kon gebruik van maken als de verdachte zijn onschuld had bewezen. Gevolg een pijnlijke blaas en een bijna natte broek.

Feit nummer 3: De opgepakte subjecten werden tot twee maal toe gevraagd om een formulier te ondertekenen. Het stellen van de vraag wat je juist moest onderteken was op zich reden genoeg om u te vergasten op een brulconcert, maar een antwoord bleef uit. Als je dan maar besliste om niet te tekenen werd het stil en mocht je vervolgens verder. Als dit geen intimidatie is.
Tot op heden weet ik dus nog altijd niet wat we moesten ondertekenen.

Feit nummer 4: Het vee werd vervolgens na 4h terug losgelaten op de plaats waar men het had ingeladen. ZONDER VERONTSCHULDIGEN voor het ongemak. Zelfs als je een brave burger was, zonder strafblad, zonder openstaande boetes en zonder verdovende middelen op zak.

Het enigste wat je te horen kreeg tijdens de terugrit was dat WIJ begrip moesten hebben voor HUN situatie. Het omgekeerde was duidelijk teveel gevraagd.

Feit nummer 5: Alle dames die werden opgepakt moesten zich zonder enige aanwijsbare reden één voor één van hun kleren ontdoen. Dat dit een inbruik is op de persoonlijke integriteit laten we even terzijde.

Feit nummer 6: Wat zogenaamd op voorhand perfect gepland was bleek één chaos; niemand wist waarom we werden opgepakt en sterker nog wanneer wij weer van onze rechten als burger konden gebruik maken...

Mijne heren en dames van de Gentse en de federale politie, u beseft toch dat een dienaar van het volk moet omgaan met het volk. Dit houdt dus in dat men over sociale en empathische capaciteiten moet beschikken. Of is dit iets waar uw opleiding niet in voorziet. Mijne heren en dames van de Gentse en de federale politie, u beseft toch dat het opdringen van uw macht duidelijk een teken van onmacht is?

Mijne heren en dames van de Gentse en de federale politie, tot op heden wacht ik nog altijd op een welgemeend mea culpa ( mocht u dit niet begrijpen, dit wil zeggen: veronschuldigen )
Mijne heren en dames van de Gentse en de federale politie, een imago is sneller geschaad dan opgebouwd. Of dacht u dat het mishandelen van burgers geen kwaad bloed zet?

Met een pijnlijke pols schrijf ik u dit nog: probeer in het vervolg eens even met deze aanmerkingen rekening te houden; u zal merken dat de meute beter te controlleren valt zo.

Met grootste minachting

burger 147
------------------


Getuigenis 3
“Mijn naam is S. D. en ben studente psychologie aan de universiteit van Gent. Ik was op een ongelukkig moment op een ongelukkige plaats. Waarom zou een meisje van 20 dan ook een vrijdagavond op een plaats zoals de overpoort zitten. Hier volgt mijn verhaal en ergernis. Ik zou jullie heel dankbaar zijn dit toch even te lezen en in acht te nemen.

In verband met de razzia van Vrijdag op Zaterdag 23 op 24 mei 2008.

Na mijn weekendwerk (ik ben studente) wil ik nog iets gaan drinken op het gemak. Niet te lang want de examens staan voor de deur. Ik wacht op mijn vriend die een uurtje langer moest werken dan ik. Hij is net 5 minuten binnen en plots valt een bende politieagenten binnen die zich verspreiden en beginnen te schreeuwen (schreeuwen, niet zeggen): ‘Handen op u hoofd’. Zonder te weten wat er aan de hand is doen we dat. Dan worden we plots een voor een geboeid, met onze handen op onze rug. Mensen die zonder uitleg weigeren hun handen te laten boeien worden op de grond geduwd door minstens drie agenten, waaronder een vriendin van mij, die door vroegere (gewelddadige) relatie doodsangst heeft opgelopen om geboeid te worden. Na een uur (!) geboeid te staan zonder enige uitleg vraag ik aan een politieagent wat de bedoeling is. ‘Zwijgen’ is het antwoord. Dan zien we dat er groepen naar buiten gebracht worden en op bussen gezet. Zonder uitleg moeten wij mee naar buiten, wordt er een nummer op ons geschreven (ziet u de link met vee?) en worden onze bezittingen afgenomen. Mijn gsm liet mevrouw de agente uit haar handen vallen en hij breekt in drie stukken, en zó verdwijnt hij ook in het plastieken zakje. We worden gefouilleerd en op de bus gezet. Waarom moeten mijn handen vastgebonden op mijn rug blijven als ik al gefouilleerd ben? Pesterij? Schrik aanjagen? Gezag doen gelden?

We worden naar de kazerne gebracht waar we in groepen in een soort ondergrondse garage worden geduwd (niet gebracht). Ondertussen vraag ik het uur aan iemand, half 6, reeds twee uur en half is gepasseerd en nog steeds zitten mijn handen vast op mijn rug. Bij elke beweging die je maakt, komen de aanspanbandjes strakker en strakker te zitten rond mijn polsen. Rondom ons staat er prikkeldraad, tweede gelijkenis met vee. Er wordt nog steeds geen uitleg gegeven: hoelang gaat het duren, wat is de bedoeling, waarom zitten we in een garage? Een drugscontrole kan toch ook ter plekke gebeuren zoals ze gedaan hebben met te fouilleren. Dan zie ik het eerste teken van beweging: een voor een, mannen sneller dan vrouwen, want er zijn blijkbaar maar twee vrouwelijke agenten ter plekke, mogen we naar buiten. Ik stap naar buiten terwijl de agente mijn arm stevig vasthoudt. Geboeid, zonder handtas en gefouilleerd zou ik natuurlijk veel kunnen doen. Terwijl ik uit de garage kom zie ik een dertigtal agenten op het binnenplein staan kijken, alsof ik het grootste vuil ben, terwijl ik direct enkele vaste klanten van dat café herken onder hen. Ik word naar binnen gebracht in een soort badkamer , en de agente fouilleert mij, voor de derde keer(!!!). Ofwel twijfelen ze aan hun eigen capaciteiten om te fouilleren, ofwel is dit pure uitdagerij. Ik mag terug naar buiten en ze zoekt met mij het zakje waarin mijn persoonlijke spullen zitten. Die bekijkt ze samen met mij en nog een agent. Ze vinden niets abnormaal maar de opmerking: ‘wel een rommelboeltje he’ moet er toch nog even uit. Dan denk je dat je weg mag, maar word je nog eens naar een massacel gebracht. Nu een bovengrondse garage met prikkeldraad erin. Ik vraag aan omstaanders wat we hier nu nog doen. Nog steeds weet niemand van iets. Een meisje dat bij mij in de buurt staat, zegt met tranen in de ogen: ’mijn moeder zou mij ophalen, maar ik kan haar niet verwittigen’. Ja, persoonlijke spullen dienden afgegeven te worden, ook de GSM dus. Ondertussen is het kwart na 6 in de ochtend. Je zit voor de tweede maal in een lege garage voor onbepaalde duur want… nog steeds geen uitleg. Op dat moment word je toch wel een beetje zot. De meesten kunnen zich rustig houden, maar enkelen eisen nu echt wel een uitleg en stellen zich. ‘Agressie’ zegt de agent. Toch wel heel erg uitgelokt, denk ik. Nummer per nummer (derde gelijkenis met vee) worden we naar buiten geroepen om onze spullen op te halen. Ik word voor mijn vriend naar buiten geroepen, krijg mijn spullen terug en moet aftekenen. De agent zegt mij op de bus te stappen. Als ik zeg dat ik echt niet alleen ga, en mijn vriend nog binnen zit, en dus wil wachten, trekt hij zijn ogen op. Blijkbaar was dit voor hén een moeilijkere avond dan voor ons. Na een klein kwartier in de kou te staan, want ik mocht niet terug naar binnen, komt ook mijn vriend naar buiten. We mogen gaan. Zonder excuses.

Dit om te illustreren hoe onze Vrijdagavond uit verlopen is. Ontspannen waren we geenszins. Vier uren lang werden we vastgehouden in een garage, waarvan drie uren met onze handen op onze rug geboeid. We waren thuis om half acht. Onze geplande Zaterdag viel dus ook in het water. Razzia’s kan ik begrijpen. Maar de manier waarop dit is moeten gebeuren vind ik schandalig. Geduwd en getrokken, afgeblaft en genummerd. Zonder enig woordje uitleg of een verontschuldiging voor de meerderheid onschuldige mensen die gewoon kwamen om het weekend te vieren, zelf niet achteraf.
In de verslaggeving daaromtrent vermeld de politie dat deze actie preventief bedoeld was. Om een voorbeeld te stellen was deze ‘preventieve actie’ toch wel heel hardhandig en totaal naast zijn doel. Of was dat de achterliggende gedachte van de federale politie: het nachtleven in Gent doen minderen?

Als derdejaarsstudente aan de universiteit die toch nog regelmatig en met plezier een stapje zet, zal ik deze actie niet snel vergeten. Was dat dan het doel? De 300 mensen die ze hebben meegenomen schrik aanjagen om nog uit te gaan? Als deze actie al volledig legaal verlopen is, vraag ik mij af: is deze moreel wel te verantwoorden?”