WALTERito12 juli 2008 – 13:40

Eigenlijk werd er weinig stilgestaan bij de oorsprong en zin van deze Vlaams nationale feestdag. Wie van de aanwezigen zou trouwens nog weten dat deze datum herinnert aan de slag der Gulden Sporen die in 1302 op de Groeningekouter van Kortrijk werd beslist in het voordeel van de Vlamingen ? In de hedendaagse context lijkt die wel vreemd, omdat het dispuut ging tussen de Vlaamse steden en de Brabantse. Verschiet niet : de Vlamingen waren toen in koalitie met de Walen, de Brabanders kregen steun van Frankrijk. Eigenlijk draaide het allemaal om de invoer van Engelse wol in Brabant. Vlaanderen had immers door zijn ligging de invoerrechten. In de negentiende eeuw zal deze dag het symbool worden van het Vlaamse nationalisme.

Waar op de (Belgisch) Nationale feestdag wapengekletter tentoongespreid wordt, de Koning zijn vaag nieuwsoverzicht geeft en de politieke wereld minzaam buigt, waar op 1 mei vlammende toespraken worden gehouden en ook de artiesten de rode vuist ballen, is deze Vlaamse feestdag een makkertje, waar het volk gesust wordt met bekende - zei het nederlandstalige - liedjeszangers of zoet gehouden op een vlaamse kermis inclusief wafelenbak (zie verslag 11 juli viering Albertpark). De - eerder gehouden - speech van burgemeester Janssens verwees zelfs in geen enkel opzicht naar het vlaamse karakter, maar was vol van eigendunk en in de verf zetten van de verwezenlijkingen en toekomstdromen van zijn bestuur.

Dit concert dat in het thema stond van de swinging thirties (waar is het verband ?) werd ondersteund door een uitstekend big-band orkest (Vlad's Big Bite) en gepresenteerd door een - weinig oorspronkelijke - Kurt Van Eeghem, terwijl geregeld dansers in stijl swingden op de twee mini-podia aan weerszijden van het hoofdpodium.

Gunther Neefs kon het publiek niet echt warm maken, de sympathieke Mira bracht gevoelige en melodieuze muziek. Een flamboyante Udo wervelde over het podium, verraste met een duet met - de oogstrelende - Kate Ryan en kreeg de massa mee door een gevoelige cover van Will Tura.

Pieter Embrechts toonde door zijn interacties met het publiek dat hij nog heel wat meer in zijn mars heeft buiten liedjes zingen. Zo kon hij dan ook een verlate Brahim op komische wijze te persifleren. Brahim kreeg vergiffenis voor zijn laatkomen door zijn talrijke bewonderaars.

Kate Ryan mocht zich nog eens ten voeten uit laten bewonderen en sloot de concertreeks af samen met de andere performers in een swingend samenspel.

De concerten waren eerder beperkt in lengte (enkele liedjes elk), zodat het volk nog tijd en energie over had voor het bal populaire (zie deel 2).