Wanneer gaat het besef doordringen dat de natuur niet zomaar een decor is dat kan gekneed en in stukken gekapt worden als nen americain préparé?

Ozongat of niet, klimaatopwarming of niet; mensen moeten er bewust van worden/zijn dat natuur en mens één geheel vormen, en bijgevolg dat de verkrachting en vervuiling van de natuur hetzelfde is als die van de mens. Er is immers geen scheiding mogelijk! Of zeg mij waar de mens stopt en de natuur begint!

Mensen moeten hun natuurlijke plaats in het universum terugvinden, en die is niet ergens bovenop, heersend over de natuur.

De natuur is deel van de mens, de natuur is als onze tweede huid; is het niet de LOGICA ZELVE dat we dan voorzichtig zijn? En dat we onszelf niet platbetonneren, volspuiten of uitzuigen in de naam van allerlei 'goedbedoelde', 'beschaafde' 'ontwikkelingsprojecten'?

In plaats van als bezetenen allerlei concepten/structuren te ontwikkelen en te vereren (cfr. de 'burger', de 'Vlaming', de 'economie', de 'staat', het 'secularisme'..) zouden we beter eens nadenken wat we aan het ont-wikkelen zijn.

Wie staat er centraal in onze 'samenleving'? De theoretische, conceptuele 'mens' of de wezens die hier en nu op de aarde leven, nl. mens-natuur-eenheden?

U raadt het. Bij ons - hoogontwikkelde, moderne, en vooral beschaafde burgers - staat de theoretische, conceptuele 'mens' centraal en worden de levende wezens elk moment opnieuw compleet genegeerd en/of monddood gemaakt en/of gedwangbuisd door de 'hardwerkende burger-pers'.

In de woorden van Zijne Excellentie Patrick Dewael: "..het is een misdrijf om illegalen te helpen..". Jammer genoeg is het in onze rechtstaat geen misdrijf om onmenselijk te zijn.. zelfs niet als minister. Maar daarom heet het ook rechtstaat en niet mensengemeenschap of zoiets.

In elk geval, mens en natuur zijn één geheel. Dus.. als we spreken over 'de mens', hebben we het over de mens-natuur-eenheid. Als we over 'de natuur' spreken, bedoelen we het geheel natuur-mens.

Als u de volgende keer in uw auto rondtuft, denk eens na over wat u werkelijk bezig bent.. We zijn o zo 'mobiel', maar we kunnen niet eens ne wortel of een tomaat telen..

Als we onze zelf-vernietiging willen stoppen, moeten we de industrialisering/technologie actief in vraag stellen, en de uitbuiting/verkrachting van de natuur even hard aan de kaak stellen als die van de mens. De sociale strijd is de facto ook een ecologische strijd!

Daarom moet de sociale strijd versmelten met de radicale ecologische strijd. Anders riskeren we niet te werken aan een betere wereld, maar aan een socialere verkrachting van de natuur.. En dat is toch niet de bedoeling, hoop ik!

We are not fighting for nature, we are nature fighting back!

Dag jeroen,

Je hebt gelijk op dat vlak, in weze kunnen mens en natuur geen gescheiden leven leiden. Iedere soort op aarde heeft steeds de gevolgen op een harde manier gevoeld indien ze als soort de grenzen van het ecosysteem overschreden. Overpopulatie van een soort werd relatief snel en automatisch teruggedrongen door vb tekort aan voedsel of toegenomen roofdieren. Het zelfregulerende mechanisme van ons glocaal ecosysteem was vrij goed in wat het miljoenen jaren heeft gedaan: een plaatsje voor de meest geschikte gehouden.

Mensen hebben echter een competitief voordeel ontwikkeld waardoor dit systeem als "overmind" kon worden omzeild en zelfs buiten spel gezet worden. Zolang mensen zelf nog de consequenties op het geheel konden bevatten (of de consequenties van hun gedrag vlot konden geabsorbeerd worden door de wijdsheid van onze planeet) viel het nog allemaal mee. Zo hebben we enkele eeuwen kunnen leven als renteniers, in de illusie dat er aan ons fortuin geen einde kwam.

Na de statement "grenzen aan de groei" groeide er een algemeen besef dat het misschien een beetje uit de hand aan het lopen was. Maar toch geen immense veranderingen in ons gedrag, we lijken maar heel traag het steven van de titannic te kunnen wenden, volgens sommigen al te laat om niet de dieperik in te gaan, anderen betwisten nog de echtheid van de ijsberg aan de horizon.
Hoe komt dit?
Ligt het aan het feit dat we vaak locaal de gevolgen niet meer dragen van rond te bollen met de wagen?
Ligt het aan het feit dat veel zaken, parameters en regels zijn opgesteld in een kortetermijnomgeving (en dan vooral de sociale bescherming, loonsopslag als dit jaar en verleden jaar een goed jaar was) Politiek wordt afgerekend binnen de 4 à  6 jaar, met ruim de kans om de schuld in de anderen hun schoenen te stoppen.
Maar op lange termijn blijkt ieder individu er toch alleen voor te staan. We moeten zelf opdraaien voor een eigen dak boven ons hoofd, voor ons gezin, binnenkort ook ons pensioen.

Als vele essentieële dingen persoonlijke verantwoordelijkheid worden (of geprivatiseerd) dan lijkt het een menselijke eigenschap (overlevingsdrang of vergroeide & verouderde uiting van wat ooit nodig was om te overleven?) om in de eerste plaats aan zichzelf en de onmiddelijke naasten te denken : het gezin, vervolgs iets breder, maar nooit ver genoeg om als wereldburger de gevolgen af te wegen tov de persoonlijke voordelen.

In deze globale wereld verliezen we het zicht op de gevolgen (vaak kosten) van onze daden, daar waar de baten (materieële welstand) vaak persoonlijk wordt afgedwongen of verdiend. De link oorzaak en gevolg is te vaag (geworden of altijd geweest?) Het is pas in deze specifieke demografische en industriële situatie dat we regelmatig met de neus op de feiten worden gedrukt. het vuil kan niet meer onder de mat geveegd worden. Nu kunnen mensen die zich een nieuwe mat of nieuwe woonruimte kunnen veroorloven zich nog wel een stekkie afkopen maar ook dat zal niet blijven duren, vrees ik.

Hoe uit deze impasse ontsnappen?
Moeilijke vraag en, toch weer niet: het is immers voldoende dat genoeg mensen zin krijgen om de juiste dingen te doen. Het zouden er meer moeten zijn dan diegenen die momenteel (krampachtig) aan het het roer trekken. Maar deze minderheid mag zichzelf ook niet onderschatten, een groot deel van de individuen zit immers netjes in het midden , en zal ook wel mee opschuiven naar de kant waar de "kapitein" het roer draait. Een kritische massa zou voldoende moeten zijn om de "Kapitein" ofwel van koers te doen wijzigen ofwel hem uit zijn functie te ontheven.

Het komt er dus eigenlijk op aan om mensen te overtuigen van het voordeel, (denkende aan de ik-reflex) van de noodzaak om iets anders te doen. Brand schreeuwen hebben we al even geprobeerd, probleem lijkt nu te zijn dat veel mensen denken dat het al te laat is om nog te komen blussen, het pand is al in de as gelegd (of toch onherroepelijk beschadigd) so why bother helping ...

We moeten dus een andere strategie toepassen ook al druist die in tegen ons eigen rechtvaardigheidsgevoel, of natuurlijke impressie/afkeer/frustratie van de huidige gang van zaken. Iedere persoon moet het gevoel worden gegeven net die reddende emmer bluswater aan te reiken (ipv uitgejoeld te worden door de brandweermannen die om een vat smeken roepen en tieren want dat is er nodig)
Maar indien men nu eens kan worden oprecht gewaardeerd voor het aanreiken van die ene emmer, zal de zin hem dan niet bekruipen om er nog eente te gaan halen? of komen de twijfelende buren dan ook niet aandraven met een emmer, snakkend naar een complimentje, hopend op een rolletje in het heldenverhaal tegen het onrecht en rampspoed die ze toch allemaal een beetje in de buik hebben zitten...

Dat is het sociale aspect van het ecologische vraagstuk, als men als individu niet gewaardeerd wordt, dan is er een onvervulde behoefte, een ik-reflex die over lijken (heel ver hier vandaan uiteraard)kan gaan om de acceptatie en voldoening "af te kopen" Het slechtste wat mensen die menen de waarheid in pacht te hebben (of een oplossing kunnen aanreiken) op dat ogenblik kunnen doen is uit volle onmacht en woede in het rond schoppen, mensen op de fouten wijzen ipv de verwezenlijkingen, de te lopen marathon centimeter voor centimeter beschrijven nog voor men goed en wel vertrokken is, of de prestaties en vorderingen van de "beginneling" laten verschrompelen naast de eigen fantastische verwezenlijkingen in het goed bezig zijn...

Dat is nu net het moeilijkste, die ingepeperde prestatie en competitie geest achtwege laten, ook in het geval van het "roerdraaien" in de goede richting. Want voor het meerdendeel van de passieve massa in het midden is de terugkeer naar de "suikerzoete maar doodlopende straat van het ongebreidelde groeien" sneller gemaakt dan de moeizame maar verrijkende (menselijk en mentaal dan ) speurtocht naar die verloren of half vergeten band met het ecosysteem en sociale weefsel dat ons zo dierbaar zou moeten zijn.

Maar in het kortetermijnbos is het langetermijnpad snel overwoekerd.