Zoals gewoonlijk heeft elk verhaal zijn keerzijde: een werkzoekende wordt verondersteld een 'passende betrekking' te aanvaarden, op straf van sanctionering -het verliezen van zijn uitkering-.

Een 'passende betrekking' is een breed begrip, wat voor A als passend wordt ervaren, is voor B niet geschikt. Dat heeft niet altijd enkel met luiheid te maken maar met een economisch harde realiteit, met vaardigheden met persoonlijkheid en het feit dat een mens nu niet éénmaal een oneindig flexibele robot is, maar een MENS.

Hierbij enkele staaltjes die ik zelf mocht meemaken:

- Deeltijdse aanbieding, waarvan het nettoloon minder is dan een uitkering, en waarvan de werkgever tijdens het interview verwacht dat je de werkuren flexibel verspreid over vijf werkdagen EN je in het bezit bent van een eigen wagen. Vooruitzicht op voltijdse betrekking: géén. Misschien is dit de ideale job voor iemand van wie de partner al meer dan voldoende verdiend -maar dat is slechts een minderheid-, dat de inkomsten uit arbeid eerder een extraatje zijn, dan een manier om in zijn basisbehoeften te voorzien. Zeker geen ideale job voor een alleenstaande die er zijn netto-inkomen nog op ziet achteruitgaan door op de aanbieding in te gaan.

- Of uit het profiel blijkt duidelijk dat de werkgever iemand zoekt met 'ervaring'. Wanneer je het onderwerp 'anciënniteit' aansnijdt, valt plots een genânte stilte.

Laat ons even de rekensom maken: u beschikt over een eigen wagen, u verdient netto minder dan een werkloosheidsuitkering en uw werkindeling is zo dat u het praktisch onmogelijk nog kan combineren met een andere betrekking.

Laat ons ook erbij zeggen, gezien u over een eigen wagen moet beschikken voor de job, dat u ook het woon-werkverkeer grotendeels zal bekostigen -de werkgever betaalt enkel een kilometervergoeding voor dienstopdrachten- , waarvan u, naargelang de afstand, pas twee jaar later een stukje terugkrijgt via de belastingsaangifte.

Misschien kunnen we aan diezelfde werkgever even vragen als hij gemotiveerd zou zijn om zijn zaak draaiende te houden met voortdurend nettoverlies in het vooruitzicht.

Elke werkgever houdt ook van retorische vragen: bent u geïnteresseerd in een baan waarvan de netto-opbrengst zo laag is, dat u door te werken nog minder netto inkomsten via arbeid verwerft, dan te leven van een uitkering? Wellicht wil die werkgever horen dat u het zelfs een eer vindt om voor hem te werken, ja, dat u er zelfs geld wilt aan toesteken om die job te hebben.

Werkgevers hebben ook vaak de mond vol over flexibiliteit, maar dit is vaak éénrichtingsverkeer, zeker wanneer het jobs met een lagere loonschaal betreffen: zelf heb ik géén kinderen, maar ik kan mij perfect inbeelden dat bvb. voor een éénoudergezin, het praktisch en economisch zeer moeilijk wordt om een laagbetaalde job te combineren met de kosten voor kinderopvang, zeker wanneer je werkgever dan nog eens verwacht dat je over een eigen wagen beschikt.

Leven van een werkloosheidsuitkering is dan een spijtig alternatief maar een bittere realiteit voor een groter wordende groep. Ja, dan wordt je soms gedwongen om toch maar die uitkering te behouden om schijnsollicitaties uit te voeren.

Misschien kan men ook eens de vraag stellen hoe het fenomeen van schijnsollicitaties ontstaat?

En zeggen dat de belastingen op kapitaal nog steeds maar 1/3 bedragen van de belastingen op arbeid. Dat er in België niet zoiets bestaat als een vermogensbelasting. Ja, dat zelfs belastingsplichtigen decennialang geld hebben geparkeerd op Nederlandse en Luxemburgse rekeningen, en zelfs een fiscale amnestie kregen, met het betalen van een belachelijk afkoopsommetje.

Uiteraard hoor ik Unizo over bovenstaande mistoestanden praten.

Natuurlijk zijn er nepsollicitaties, de realiteit die hierachter steekt is er vaak één van schrijnende armoede en het feit dat een werknemer steeds meer wordt beschouwd als een kost, een wegwerpproduct, die op zijn trommeltje klopt wanneer opgedragen.

Tip voor Van Eetvelt en co.Werf die zogenaamde nep -sollicitanten gewoon aan.Het feit dat ze zich komen aanbieden heeft jullie de kans om hen aan te werven.Jullie doen het niet omdat ik denk dat jullie gewoon in de meeste gevallen wat reklame maken voor de eigen winkel via een nep-aanbieding.En geen gezever over opleiding,leid ze op zoals er vroeger in de ondernemingen aan opleiding gedaan werd.Geef hen met andere woorden een kans .En ik vraag mij ook af of de wereldvreemde Van Eetvelt wel de enorm lage bedragen van de uitkeringen kent.Ook nooit gehoord van artikel 143 en artikel 80 die tot heel vele schorsingen heeft geleid,nooit gehoord van de hoge graad van armoede onder de mensen zonder werk,nog nooit gehoord van huurprijzen die het bedrag van een uitkering met minstens 100 euro/maand overschrijden. En dan heeft men nog geen boterham in zijn mond gestoken.Stop vanuit uw riante positie van rijke burger al dat gezever man,ik ben klant bij vele kleine middenstanders,die verdienen een andere en betere voorzitter dan een asociale keffer zoals u.