Op het ritme van de kletterende regen en begeleid door een fanfare vertrekt de stoet vanuit het kraakpand in de Koningstraat 123. Gehesen spandoeken en luide stemmen eisen meer sociale woningen, het recht om leegstand in te nemen en vooral een deftige woning voor iedereen.

De Koningsstaat wordt afgewandeld tot aan de kerk van het Gesuklooster, de plek waar het Ministerie van wooncrisis in de lente van 2007 werd opgericht. De kerk die ondertussen al die tijd heeft leeggestaan wordt opnieuw ingenomen. (Het oorspronkelijke idee om naar het leegstaande vredegerecht op het Liedtsplein in Schaarbeek te wandelen werd ondanks een mondeling akkoord van de gemeente op de valreep door de burgemeester verboden.)

Tegen de tijd dat de noten van het welkomstcomité uitdoven is er vooraan in de kerk een tribunaal opgericht. Hier zal de Belgische staat voor het gerecht worden gedaagd wegens het niet nakomen van Artikel 23 van de grondwet: iedereen heeft recht op wonen. Uit de hoeveelheid politie die op het proces aanwezig blijkt, leid ik af dat de Belgische staat als zeer misdadig wordt beschouwd.

Ondertussen ben ik aan de praat geraakt met Yaya, een man die speciaal van Parijs naar Brussel is afgezakt voor de optocht. In zijn thuisstad is hij actief in “Amis”, ook een vereniging die zich bezig houdt met het recht op wonen. Hij vindt dat het in België al bij al nog meevalt. Hij verwijst daarbij naar het kraakpand in de Koningstraat 123. De krakers hebben een overeenkomst kunnen sluiten met het Waalse gewest. “Dat zou in Frankrijk onmogelijk zijn”, aldus Yaya. “In Frankrijk is de reglementering heel strikt opgesteld, en het is moeilijk om er een speld tussen te krijgen.”

Hij vertelt me van een Chinese vrouw. Een dertiger die een paar dagen geleden van de 6de verdieping was gesprongen. Ze was uit haar huis gezet, en blijkbaar vond ze het venster de enige weg om dat gebod op te volgen.

Yaya: “De staat moet haar verantwoordelijkheid opnemen, zelfs voor mensen zonder papieren. Ook zij betalen belastingen. Als je maar een sigaret of een stuk brood koopt, dan betaal je daarop belastingen. Je hebt dan ook het recht om in ruil van die belastingen een dienst van de staat terug te krijgen.”

Een mevrouw van “Petit doigt de fée” verkoopt voor 2,5 euro een band waar ze 3 uur aan geborduurd heeft. Dat lijkt me geen afzetterij.

Ondertussen maakt het tribunaal zich op om de kerk te verlaten. Anders wordt al het materiaal in beslag genomen en de mensen gearresteerd. Het proces wordt dan maar verder gezet op de trappen voor de kerk.

Een Franstalige en Nederlandstalige openbare aanklager houden om de beurt hun pleidooi. Het kan in de huidige politieke omstandigheden misschien vreemd klinken, maar hun aanklacht luidt eensgezind: “De Belgische staat schiet tekort in het nakomen van Artikel 23 van de grondwet. De laatste 10 jaar is het gemiddelde budget dat door het Belgische gezin besteed wordt aan huisvesting met 8% gestegen. Voor heel wat gezinnen wordt meer dan helft van hun beschikbare budget aan huur besteed. Als er dus iets aan de koopkracht gedaan moet worden is het duidelijk waar dat eerst moet gebeuren …”

Hun eisen zijn even duidelijk: Een reglementering op de huurprijs die een verband legt tussen kwaliteit en huurprijs, echte huurtoelagen, een erkenning van solidaire woonvormen, een correcte belasting op inkomsten van immobiliën en meer sociale woningen. Dat laatste had de regering al beloofd. Er zouden tegen 2009 zo’n 5000 nieuwe betaalbare sociale woningen gebouwd worden in Brussel. Met een beetje geluk zullen het er 100 zijn.

Om hun eisen kracht bij te zetten worden er tenslotte getuigen opgeroepen. Telkens ingewikkelde verhalen van mensen die van her naar der worden gestuurd om uiteindelijk in een veel te klein en veel te duur betaald appartement terecht te komen.

We wandelen terug naar de Koningstraat 123 waar we warm onthaald worden. “Kokerellen” heeft er een lekker potje voor ons gekookt en de Bossa Nova die er klinkt doet me wegdromen van exotische oorden.

Ik moet echter door de gietende regen terug naar huis. Een klein appartementje waar met z’n vieren samen wonen. Voor de gezelligheid èn de kosten. Ik bedenk me dat iedereen die vandaag meeliep met de manifestatie er wel van overtuigd zal zijn dat een deftig dak boven je hoofd in België geen overbodige luxe is.