sarah bracke29 december 2008 – 05:37

Het moge ondertussen duidelijk zijn: zowel de blokkade van elementaire basisvoorzieningen waarmee Israël Gaza reeds meer dan 18 maanden in een wurggreep houdt, alsook de Israëlische bombardementen in Gaza, zijn slechts mogelijk omdat de internationale gemeenschap deze oorlogsmisdaden oogluikend toelaat of ze zelfs tracht goed te praten. Als antwoord op de slachting van dit weekend in Gaza, riep de AEL op om vandaag, en de volgende dagen, samen te komen aan de Egyptische ambassade in Brussel. Stop het verraad, luidde de slagzin van de spontane en snel georganiseerde symbolische actie, waarmee de organisatoren Egypte willen oproepen om de Rafah grens tussen Egypte en de Gazastrook te openen, en de politieke betrekkingen met Israël te verbreken. Concreet betekent een opening van de Rafah grens dat humanitaire hulp en basisvoorzieningen binnen Gaza zouden kunnen, en dat mensen de grootste openluchtgevangenis ter wereld die nu ook gebombardeerd wordt, zouden kunnen ontvluchten. Volgens de laatste berichten, zou ergens deze namiddag de Rafah grens op een aantal plaatsten spontaan opengebroken zijn, en heeft het Egyptische leger vervolgens op vluchtende Palestijnen geschoten.

Om 14.30 stond een kleine groep actievoerders aan de hekken van de Egyptische ambassade aan de Uruguaylaan, in de ambassadewijk rond de Rooseveltlaan in Elsene. In de aanwezigheid van nationale en internationale pers ontvouwden de actievoerders Palestijnse vlaggen, staken foto’s van Olmert en Mubarak in brand, en wierpen schoenen naar de riante ambassadevilla. De actievoerders drukten herhaaldelijk op de bel van de twee ingangen van het ambassade, zonder gevolg. Ook de neergehaalde rolluiken lieten uitschijnen dat niemand thuis was. Maar toen een van de hekkens spontaan opende, nadat een actievoerder er op sloeg tijdens het scanderen van slogans, veranderde de situatie erg snel.

Wij waren ondertussen klaar om de symbolische actie te beëindigen – het geopende hekken veranderde daar niets aan. Terwijl we op weg waren naar de auto’s, kwamen een aantal politiewagens in volle snelheid aangereden, en mensen van de ambassade traden plots de politie tegemoet. Toen we zeiden dat de actie afgelopen was en dat we op weg naar huis waren, veranderde de opgeklopte en nerveuze atmosfeer. De politie schaarde zich rond de ingang van de ambassade en keek rustig toe hoe we wegreden.

En dan begonnen de problemen. Terwijl we wegreden via de Rooseveltlaan, zagen we plots de auto van een groepje Palestijnse actievoeders aan de kant van de weg staan, omsingeld door politie in gevechtskledij. Een agressieve politieman met getrokken pistool richtte zijn wapen op de chauffeur in de wagen en klopte ermee op de ruit van het voorportier. Andere agenten omsingelden de wagen. In een reflex parkeerden we onze wagen zo snel als mogelijk, en liepen we richting omsingelde kameraden. Toen de politie ons in de gaten kreeg, begon de ene met zijn pistool wat vaag in onze richting te zwaaien en te roepen, en kwamen andere agenten aangestormd om ons tegen te houden. Een vrouwelijke agente greep ons vast en duwde ons weg. We boden geen fysieke weestand en bleven vooral herhalen dat dit publieke ruimte was, dat we het recht hadden om daar te staan, en dat we geen andere bedoeling hadden dan getuigen te zijn van wat ons machtsvertoon en –misbruik van de politiek leek. En dat ze moest ophouden met ons aan te raken. De herhaling van deze woorden zonder enige verdere actie van ons leek haar te verwarren, en ze ging haar overste halen. We herhaalden precies hetzelfde tegen die man. Die kon ons niets meer vertellen dan dat we op gepaste afstand blijven, zodat de agenten “hun werk konden doen”. Wat is dat werk dan precies, vroegen we, en er werd ons verteld dat ze informatie hadden dat het om “een verdacht voertuig” zou gaan. Waarom verdacht, vroegen, maar dat kon ons niet verteld worden. “Wij krijgen alleen de informatie dat het om een verdacht voertuig gaat; dat kan vanalles zijn, en we moeten dat serieus nemen,” kregen we uiteindelijk te horen als we nogmaals vroegen wat de reden van dit machtsvertoon en pistoolgezwaai was. Vervolgend bleek de politie er niets meer tegen te hebben dat we op ongeveer drie meter afstand stonden te kijken en vragen te stellen. Tot op het moment dat een van ons een fototoestel bovenhaalde. De agente kwam weer aangestormd, en het tafereel herhaalde zich. We herhaalden de litanie – we staan in een publieke ruimte (het voetpad aan de Rooseveltlaan 154) en doen niets anders dan toekijken. Getuigen. Op teken van haar overste, droop ze snel weer af.

Ondertussen werden de Palestijnse kameraden een voor een gefouilleerd, en werd de auto binnenste buiten gehaald. Een discussie ontspon zich over de verzekeringspapieren van de wagen. De politie probeerde hard te dat de verzekering niet in orde was, op basis van een onnauwkeurigheid op een van de papieren die duidelijk de verantwoordelijkheid was van de verzekeraar. Uiteindelijk moesten ze terugkrabbelen en hun onzinnige argument laten varen. Maar het machtsvertoon kon toch niet zonder resultaat blijven dus... kregen de Palestijnse kameraden een PV voor het ontbreken van een brandblusapparaat in de wagen. Op dat moment werden onze commentaren en vragen in de zijlijn iets scherper, en had de opgeklopte houding van de agenten in gevechtsuitrusting ongetwijfeld een andere uitlaatklep nodig... En zo kreeg de chauffeur van onze wagen een PV omdat haar wagen niet binnen de witte strepen geparkeerd stond, en kregen alle inzittenden van onze wagen een PV voor weerspannigheid.

Met andere woorden: Na een vreedzame symbolische actie volgt politie in gevechtsuitrusting doelbewust actievoerders op weg naar huis, en omsingelt met geweld een aantal onder hen. Het lijkt allesbehalve een toeval dat uitgerekend de wagen van de Palestijnse kameraden geviseerd wordt. En als andere actievoerders hier per toeval getuigen van zijn, en ook de rol van getuigen bewust opnemen, krijgen ze gelijkaardig opgeklopte machtsvertoon over zich heen. Concreet resultaat van de politieactie die zogezegd over “een verdacht voertuig” ging: 1 PV voor afwezigheid van een brandblusapparaat in de wagen, 1 PV voor een slecht geparkeerde wagen, en 4 PVs voor weerspannigheid.

Een lachwekkende klucht, ware het niet voor de onderliggende boodschap. Acties die duidelijk willen maken dat de internationale gemeenschap, zowel Westerse als Arabische landen, de wurggreep op en de slachtingen in Gaza toelaat en actief ondersteunt, maken ons “verdacht”. En “verdacht” in dit post 9/11 tijdperk betekent dat elementaire rechten in een constitutionele democratie (zoals het recht op actievoeren, het recht in de publieke ruimte te zijn, het recht pesterijen en machtsmisbruik van de politie aan te klagen, het recht om te getuigen...) ondermijnd en opgeschort worden. Voor velen hier in België lijkt wat in er vandaag in Gaza gebeurt ver weg van hun dagelijks leven. Zoals een van de agenten schouderophalend zei, toen we vroegen of hij wist wat er in Gaza gebeurt, “Ik werk niet in Gaza”. Maar het soort gratuite machtsvertoon en onnozele politiepesterijen die we vandaag meemaakten naar aanleiding van een korte symbolische actie, maakt duidelijk dat wat “daar” wel degelijk verbonden is met “hier”, en teert op de stilte en onwetendheid van “hier”. En onder de bommenregen op Gaza is het meer dan hoogtijd om iets aan die stilte en onwetendheid te veranderen.