Peter Mertens, voorzitter PVDA16 januari 2009 – 16:58

Jarenlang hebben de anders-socialisten het walhalla van de markt omarmd als nieuwe hoeksteen van de maatschappij. Nu heeft ze die concurrentie in eigen schoot. De overheid, met de anders-socialisten, organiseerde haar eigen e-bay. De ASLK werd Fortis, het pensioengeld ging naar het casinocircuit van de beurs, elektriciteit en gas zorgden voor woekerwinsten bij Electrabel, de post werd uitverkocht, het brugpensioen ging voor de bijl, en voor de grootsten van het land werd het systeem van notionele interesten ingevoerd. Maar na 18 jaar onafgebroken regeringsdeelname krijgen de anders-socialisten geen woord van zelfkritiek over de lippen. Nu is de partij zelf een marktplaats geworden, waarbij zelfs de naam Socialistische Partij te koop staat.

Dat is het eindpunt van ‘een belangrijke evolutie in het denken’. Dat vertelde Vandenbroucke al in 1999: “Toen ik voorzitter was van de SP hebben we de ASLK voor een groot deel geprivatiseerd. Dit was op korte termijn een heel belangrijke evolutie in het denken. Sommige mensen zullen nu zeggen: ‘ja inderdaad, je houdt die macht, je blijft belangrijk, dankzij het verloochenen van principes’. Ik denk dat dit niet juist is. Ik denk dat een aanpassingsproces niet wil zeggen dat je principes verloochent”.

Professor Jan Blommaert vatte dat ‘aanpassingsproces’ uitstekend samen op Indymedia: ‘We kregen een staaltje semantiek om U tegen te zeggen. En het eindresultaat ervan is dat we geen socialistische partij meer hebben.’ Het is inderdaad een belangrijk momentum, een breuk met meer dan een eeuw traditie, met een merknaam die lange tijd stond voor de wereld van de arbeid, voor het sociale, voor de solidariteit. ‘Het is te hopen dat er in het zog van het SP.a debacle een nieuwe, echte socialistische partij ontstaat’, besluit Blommaert.

Laat er geen misverstand over bestaan: onze koers is klaar. Vorig jaar hield onze partij een vernieuwingscongres. De PVDA vervelde tot een open en soepele partij, wars van elk dogmatisme. Maar wel een partij met een ruggengraat. Een partij voor een socialisme zonder blauwe plekken. Met het generatiepact vonden 700 mensen, vooral vakbondsleden, een nieuwe thuis. Heel wat onder hen hebben toen al de overstap gemaakt van de sp.a naar de PVDA. Samen hebben we aan een helder programma gewerkt. Voor het herstel van de koopkracht en voor goede wettelijke pensioenen, Voor een btw-verlaging op gas en elektriciteit. Voor een openbare aanbesteding voor geneesmiddelen, het kiwimodel. Voor een moratorium op afdankingen bij bedrijven die woekerwinsten maken. Klare wijn. Rode wijn.

Ronny, een vakbondsmilitant bij Bekaert Hemiksem, zegt me aan de stakerspost: ‘We hebben hier verdorie in september nog overuren moeten doen. Ik heb hier 20 jaar gewerkt, eerst in 3 ploegen, dan in 4 ploegen en dan in 5 ploegen. Er was een winstcijfer van 3 miljoen euro vooropgesteld. We draaiden 10 miljoen euro winst. En dan komt de baas net voor Kerstmis zeggen dat de fabriek toch dicht moet. En baron Buyse, die krijgt een miljoen euro om zeven keer te vergaderen.’ De werknemers betalen het gelag van de crisis. In de Wetstraat weegt de stem van een paar topbankiers zwaarder door dan die van miljoenen werknemers. Hen wacht, na de verkiezingen uiteraard, ook nog het besparingsplan Van Rompuy I. Voor maar liefst 3,5 miljard euro. Ze maken er een potje van.

Blijf niet bij de pakken zitten. Zeg niet dat het niet kan, een sterke sociale zekerheid, werk voor allen, een eerlijke inkomensverdeling, menswaardige pensioenen en fatsoenlijke zorg. Verwerp de gedachte dat het nooit anders en beter kan worden. Stroop de mouwen op. Wij willen samenwerken met alle socialisten in de SP.a. Vakbonders, volkssocialisten, sp.a-roders, laten we snel samen rond de tafel zitten om te ijveren voor een socialisme zonder blauwe plekken.