Op het Wereld Sociaal Forum verlies je de meeste tijd met heen en weer lopen. De activiteiten gaan door op de campussen van twee universiteiten die met elkaar verbonden zijn door een baan die meestal vast zit door het pendelend verkeer. Te voet gaan is geen optie, want dan verlies je een uur en met de bus ben je ook algauw een half uur kwijt.

Vandaag was de dag van de afgelaste activiteiten. 's Ochtends wilde ik een seminarie bijwonen over de 'Commerciële politiek van de EU in Latijns-Amerika'. CADTM was een van de deelnemende organisaties. Aangezien ik Eric Toussaint wou interviewen over de crisis in het licht van de vroegere crisissen in Latijns-Amerika, ging ik naar de UFRA, één van de universiteiten waar het Forum plaatsvindt. Momenteel is Toussaint nauw betrokken bij het onderzoek naar de kwijtschelding van de buitenlandse schuld van Ecuador. President Rafael Correa is niet van plan om de schulden die zijn land al drie keer betaald heeft te blijven aflossen. Hij twijfelt trouwens aan de wettelijkheid van sommige van die schulden die gemaakt zijn tijdens militaire dictaturen en de bevolking alles behalve ten goede kwamen. De tent van het seminarie was leeg wanneer ik aankwam. De tolken waren al een uur op post, maar de sprekers waren niet komen opdagen.

Zo gaat dat in Zuid-Amerika. Zonder mij op te winden, stapte ik op de bus die naar de verblijfplaats van Via Campesina rijdt. Ik wilde João Pedro Stedile spreken over de landhervorming in Brazilië. Na een uurtje praten met mensen hier en daar, kreeg ik een afspraak voor een interview om 16u30. Maar iets zei mij dat ik er niet te veel moest op rekenen.

Ongelooflijk maar waar: die middag stonden Eduardo Galeano en Naom Chomsky geprogrammeerd in de UFPA. Aanvankelijk dacht ik dat het om een grap ging. Het is toch onmogelijk dat Galeano en Chomsky naar Belém komen om te spreken in een piepklein leslokaal? Maar het stond in het programmablad, dus kon ik maar proberen. Ik had de moeite niet moeten doen: aan de gesloten deur hing een blad waarop stond dat de activiteit was afgelast.

Op de terugweg naar de bushalte, liep ik tegen Waldo Bello aan. Ik aarzelde niet om hem te zeggen dat ik destijd zijn 'Deglobalisation' gelezen heb en vroeg of hij niet even tijd had voor een interview. Hij stemde meteen toe. Zijn kijk op de crisis vanuit Aziatisch perspectief boeide. De globalisering is een zeer onnatuurlijk proces uitgewerkt door het WTO met de steun van de WB en het IMF. Volgens Walden Bello moet de economie opnieuw naar het regionale niveau verschuiven, zoals in Latijns-Amerika steeds meer gebeurt. Het feit dat China en de Aziatische Tijgers hun productiesysteem volledig hebben afgestemd op export naar de VS, maakt het extra moeilijk om de regionalisering van de economie in Azië te herstellen. De Aziatische elite kan dit niet realiseren, het zijn de sociale bewegingen die het moeten doen.

Daarna nam ik nog eens de bus voor een seminarie van het Wereld Forum van de Alternatieven. Ondermeer François Houtart en Samir Amin zouden het woord voeren. Met de wandeling inbegrepen was ik toch wel weer een uur onderweg. Ook die activiteit was afgelast.

Wonder boven wonder hield uitgerekend een Zuid-Amerikaan zich wél aan de afspraak vandaag. João Pedro Stedile en ik kwamen tegelijkertijd aan op de verblijfplaats van de Via Campesina. Hij maakte met iedereen grappen en leek op het eerste gezicht een sympathieke kerel. Op de weg naar het secretariaat kruisten we twee militanten van de politieke partij van de Franse boerenleider José Bové. Omdat ook zij een interview wilden met Stedile, gingen we akkoord om onze krachten te bundelen. We waren nog niet begonnen of er kwam al een Finse cameraploeg bij en daarna een Baskische. En tegen de tijd dat we bijna klaar waren met ons vragenrondje, had het interview meer weg van een persconferentie.

De verslaggeving over Wereld Sociaal Forum 2009 kan er enkel komen met uw steun!