Karen23 februari 2009 – 15:08

Het is allemaal begonnen met een seminarie op school. Er werd veel gepraat maar weinig gedaan. Op een gegeven moment zei iemand: “Er gebeurt zoveel in onze eigen tuin, en niemand kijkt daar naar om!” Bijna niemand weet iets van de vele sans-papiers op de VUB. Iedereen komt uit de lucht gevallen, ze hebben een maand geleden wel iets gehoord over een bezetting en dat er mensen werden buitengezet maar daar blijft het bij. Er is geen enkele sensibilisering. Op dat moment was er nog te weinig informatie over. Toen zijn we eens langs geweest. We hebben vergaderingen van hun meegevolgd en enkele acties mee op touw helpen zetten. Nu zijn we bezig met een actie voor 18 maart, de verjaardag van het regeerakkoord waarin ze beloofden duidelijkheid te scheppen rond het lot van de mensen zonder papieren. Een jaar later is daar nog niets van te zien. We zullen op die dag verschillende activiteiten organiseren maar het exacte programma is nog niet duidelijk. Ik ben bezig met theater, dat is mijn hoek waaruit ik dingen doe en waaruit ik help. Wat wij kunnen doen is hun 'geluid' luider maken, manifestaties inkleden etc.. Proberen het publiek op een andere manier te bereiken want van zodra er artiesten bij betrokken zijn, zijn mensen wel geïnteresseerd. Uiteindelijk maken we dat waar zij om vragen 'sexyer'. Langst de andere kant is er het menselijke verhaal, je komt hier toe en je ziet de mensen. Dan heb je de keuze, kom ik terug of niet. Er zijn een aantal mensen van het RITS die blijven terugkomen. Ondertussen is er zelfs een workshop gegeven. Nu wordt het nog moeilijker omdat ze in hongerstaking gegaan zijn. Ze zijn daar nu al enkele dagen mee bezig, niemand doet dat graag of vindt dat gemakkelijk.

Zal die hongerstaking geen omgekeerd effect hebben? Als ze verzwakt en ziek zijn zullen ze wel een verblijfsvergunning krijgen tot ze genezen zijn. Maar daarna staan ze weer op hetzelfde punt. De druk is dan wel wat van de ketel bij de minister.

Dat is vorige keer gebeurd, ik hoop dat er deze keer constructiever op gereageerd wordt. Het is niet zo dat dit een geïsoleerd feit is. Het maakt deel uit van een groot aantal bezettingen die nu hun balans aan het zoeken zijn, op welke manier zij tegenover een hongerstaking staan. Ze hebben tot hier toe met alle politieke partijen gepraat, ze zijn met iedereen rond de tafel gaan zitten. Het heeft zich heel de tijd op een rationeel politiek niveau afgespeeld. Tot dat het voor hen op was. Er is een groter traject afgelegd, het komt niet uit de lucht vallen. Ik hoop dat er toch dingen in gang gestoken zijn die nu niet gaan blokkeren. Of dingen in gang gestoken zijn waar dat dit verhaal deel van kan beginnen uitmaken.
Al die bezettingen vechten voor hetzelfde. Die mensen vragen gewoon werk en het recht op een beetje menswaardig bestaan. Ze vragen geen sociale bijstand, gewoon werk! Nu is het wachten op de omzendbrief met de regularisatiecriteria.

Over die omzendbrief, het plan van minister Turtelboom is om met een puntensysteem te werken. Vinden ze de criteria die al bekend zijn niet te streng, of gaan ze daar dan wel akkoord mee?

Dat is wat zij vragen, duidelijke criteria. De eerste schets die enkele maanden geleden kwam bovendrijven stonk nog behoorlijk naar de modder waar hij uit is getrokken. Een van de criteria was dat je om een verblijfsvergunning te krijgen moet aanduiden dat je kans maakt op werk of dat er iemand is die je werk aanbiedt. Een van de volgende punten was dat je om kans te maken op werk een verblijfsvergunning moet hebben, dan wordt het moeilijk. Zo geraak je in een vicieuze cirkel, je moet werken om papieren te krijgen en je moet papieren hebben om werk te krijgen. In Frankrijk is het anders, daar zijn ze veel strenger maar daar kan je wel als sans-papier gaan werken. Daar is een speciaal soort contract voor dat ook maar tijdelijk is maar het geeft wel een kans, ook aan werkgevers om legaal mensen in dienst te nemen. Die eerste schets was dus niet echt duidelijk. Die duidelijkheid hebben ze echt nodig. Het enige wat nu duidelijk is, is dat er niets duidelijk is.

Wat gebeurt er nu als er heel duidelijk gemaakt wordt dat niemand welkom is?

Daar kan ik niet echt op antwoorden. Dat is hun keuze, maar volgens mij zal dat het heel moeilijk maken. Hier zitten een honderdtal mensen maar het gaat niet enkel om hun, het gaat om duizende mensen. Het gaat een gigantische impact hebben. Wat ik denk, maar dat is mijn persoonlijke mening, is dat er gewoon de schrik is om iets te organiseren. Binnenkort zijn er weer nieuwe verkiezingen, de vorige waren al niet zo'n brilljant succes. Dus iedereen bijt op zijn tanden en wacht een beetje af. Want als je een te positief antwoord gaat geven verlies je een deel van je electoraal en als je een te negatief antwoord gaat geven verlies je ook een deel van je electoraal. Dus iedereen wacht, dat is gemakkelijk maar dat is niet te doen voor mensen die niet kunnen wachten. De mensen hier zijn er al zo lang mee bezig. Het klinkt absurd maar ze zijn nu ook hun zwartwerk kwijt, ze kunnen hun huur niet meer betalen en zijn daardoor ook hun woonst kwijt. Als ze hier nu buitengaan dan hebben ze niets. Er is niemand die op hen zit te wachten

Welke acties zullen nog ondernomen worden?

Zoals al gezegd organiseren we iets op 18 maart maar dat is op artistiek niveau. Voor de rest zijn er nog een aantal geplande manifestaties van het steuncommitée van de studenten van de ULB en de VUB. Die hebben een aantal momenten ingepland waarop ze gaan proberen de mensen van de VUB terug te sensibiliseren. Want deze mensen zijn op een moeilijk moment toegekomen, het waren examens dus er waren niet zoveel student op de campus. Ze waren al van in het begin alleen. Officieel moeten ze hier buiten op 28 februari, daar gaan we proberen een mouw aan te passen. We gaan er over onderhandelen. Momenteel wordt er een concreet actieplan opgesteld.

Wat kunnen symphatisanten doen?

Er zijn een aantal dingen waarmee ze kunnen helpen. We hebben een dokter nodig om te bevestigen dat ze wel degelijk aan een hongerstaking bezig zijn. Want daar wordt zelfs door bepaalde instanties aan getwijfeld. Het rode kruis kan wel bevestigen dat ze met een hongerstaking bezig zijn maar ze komen niet voordat er een dokter aanwezig is. Ze willen geen diagnose stellen. Alle hulp is dus welkom. Verder, en dat klinkt misschien heel belachelijk, is er een grote nood aan telefoonkaarten. Er is geen enkele manier waarop deze mensen kunnen communiceren. Ze hebben hier geen internetverbinding of wat dan ook. Het geld dat iedereen nog had is nu op. Er is amper mogelijkheid om te communiceren of mensen van repliek te dienen. De mensen tegen wie ze nu moeten vechten zijn sterker en groter dan hen. Om die strijd te kunnen aangaan moet je kunnen communiceren. Er gaat een dag komen dat iedereen hier in zijn bed ligt en niet meer naar buiten zal kunnen gaan en dan is er nood om nog met de buitenwereld te kunnen praten. Verder hebben we veel water, thee en koffie nodig! Dat is het enige wat er momenteel nog ingaat. En het allerbelangrijkste is dat mensen langskomen, praten, zien en luisteren wat ze kunnen doen. Dat is het grootste probleem, ze zitten hier totaal geïsoleerd op een campus, helemaal in een hoekje geduwd. Ook van de studenten van de VUB zijn er maar weinig die langskomen. Sommigen komen voor een keer lang maar niet voor twee keer. Dus kom massaal langs, luister naar hun verhaal en vertel je eigen verhaal!