Jaren reeds ben ik betrokken bij de werking van Nieuw Thabor Solidariteit. Deze organisatie steunen betekent ondermeer rechtstreeks financieren aan een groepje weduwes in Kaduna, een provinciestad in één van de armste streken ter wereld (het noorden van Nigeria). Met de steun van n-Thabor wordt de schooltoekomst van negen concrete getalenteerde kinderen verzekerd. Ook wordt met het project een straathoek-/vormingswerk(st)er aan het werk gesteld, worden maandelijkse vormingssessies gegeven voor zowel de kinderen als hun moeders.

n-Thabor’s vormingssessies verlopen onder de noemer van vrede en eenheid onder mensen, een belangrijk thema in een maatschappij waar moslims en christenen door extreme armoede op de toppen van hun tenen gaan lopen. Arme mensen hebben er alle belang bij hun eigen “markten” te beschermen. Natuurlijk werkt dit sociale vrede en verstandhouding tegen. Gemeenschappen krijgen het daarom alsmaar moeilijker om in vrede samen te leven. Aan de basis gaat dit nog wel. Gewone mensen zijn doorgaans niet zo ideologisch en categoriek als men doet geloven. Maar door politieke belangengroepen worden gevoeligheden tegen mekaar uitgespeeld. Bij n-Thabor wordt dit stramien doorbroken en wordt uitgegaan van programma’s die dialoog en samenwerking van gemeenschappen meebrengt.

In het najaar van 2008 heeft n-Thabor besloten om elk van de moeders uit het project in Kaduna een extra steun van 400 Euro toe te kennen. Hiermee worden geheel naar keuze van de moeders microprojecten opgestart of wordt er aan hun bestaande zaakjes een financiële injectie gegeven. Omdat n-Thabor niet gelooft in kredieten in een hoogst onstabiele (ongecontroleerde) economie, werd er gekozen voor een financiële toelage. Rakyia was de eerste moeder die door de groep werd aangeduid om n-Thabor’s toelage te ontvangen. Rakyia maakt meeneem maaltijden voor de vele gastarbeiders in de sloppenwijk. Door een grotere voorraad goederen in te leggen in de periode van het jaar waarop de prijzen het laagst zijn, kan Rakyia haar te kleine winstmarge wat normaliseren.

De moeders in n-Thabor’s project zijn er van uitgegaan, in de sloppenwijk waar ze wonen, om geen coöperatieve op te starten. De middelgrote markteconomieën in de steden zijn helaas te veel gepatroniseerd door lokale bazen. Ontwikkeling van de nodige expertise zou op dit vlak enkel maar verloren moeite zijn. De moeders uit n-Thabor’s project zien het drama goed in van de plattelandsverhuis in een maatschappij die meer en meer geprivatiseerd wordt. In Kaduna liggen hele delen van de vroeger bloeiende industriezone er verweesd bij. Marktkramers zijn er in Kaduna ondertussen met vele tientallen duizenden. Om een vergelijking te maken: een land als China kent wél een degelijke staatsindustrie die honderden miljoenen mensen aan het werk weet te zetten. Het resultaat van een liberale (westerse) politiek in Afrika is dat hele industrieën worden stilgelegd en ingeruild door kant en klare importproducten. En ook: in Nigeria wordt zelfs zo goed als alle rijst geïmporteerd (samen met nog een reeks andere producten) door één enkele industrieel, Aliko Dangote, miljardair voor zijn vijftigste en Afrika’s rijkste zakenman die ook nog de federale politieke wereld in Nigeria in zijn macht heeft. Een ramp als men dit bekijkt vanuit de huidige voedselcrisis. Het doordeweekse loon in Nigeria ligt nog altijd op 30 Euro per maand of laat ons zeggen: geen 400 Euro per jaar. Lonen zijn ongehoord stabiel maar de prijzen van dagdagelijkse producten blijven ondanks herhaaldelijke beloftes alsmaar stijgen.

Thierry Limpens, activist bij www.thabor.org