Eline Demey12 maart 2009 – 16:18

"Op onze eerste dag hebben we een afspraak in Tel Aviv. De autorit van Jeruzalem naar Tel Aviv loodst ons langs de Muur richting Qalandiya. Twee jaar geleden volgde ik dit traject meermaals per week. Toen moest de bus een heel stuk omrijden langs een onverharde, hobbelige weg om op die manier een checkpoint te omzeilen. Onze taxichauffeur merkt op dat het checkpoint verdwenen is en dat we gewoon rechtdoor kunnen rijden. Goed nieuws? Niet echt, het checkpoint is niet meer nodig, want de Muur is hier ondertussen helemaal afgewerkt en snijdt Al-Ram, een Palestijnse wijk op grondgebied Oost-Jeruzalem, nu volledig af van de rest van de stad. Duizenden mensen zijn nu afgescheiden van hun hoofdstad, van werk, van familie en vrienden.

We volgen de Muur verder en rijden op een zogenaamde “bypass road”, een snelweg in Palestijns gebied die enkel toegankelijk is voor Israëli’s. Zij kunnen beschikken over een speciale nummerplaat. We zijn ondertussen wel nog altijd op de Westelijke Jordaanoever en links en rechts van de weg zien we Palestijnse dorpen. De toegangswegen van die dorpen naar de snelweg werden afgesloten met betonblokken en hekkens. Hier en daar is de bypass road ondertunneld of overbrugd om de Palestijnen toch nog toe te laten van het ene Palestijnse gebied naar het andere te gaan. Tussen de Palestijnse dorpen door doemen de illegale Israëlische nederzettingen op: dorpen, halve steden, militaire posten, industriezones. Onze gids maakt ons attent op een schooltje langs de kant van de weg. De kinderen wonen aan de overkant, en kunnen dus enkel te voet, via een hele omweg over een brug, naar school. Omdat het schoolgebouw vlakbij een Israëlische nederzetting ligt, is het omringd door een hoge muur en prikkeldraad. De Muur en bijhorende veiligheidszone, de nederzettingen en de bypass roads nemen enorme stukken van de Westelijke Jordaanoever in en maken het gebied tot niet meer dan een gatenkaas."