Wanneer ben je voor het eerst in contact gekomen met de Islam?

Ik heb de Islam leren kennen bij een Tunesiër die student was in Louvain-la-Neuve. Ik huurde bij hem in het appartement een kamer. Die man heeft mijn toen echt verrast toen ik de berg cadeaus zag die hij naar zijn vrouw en kinderen stuurde naar aanleiding van het offerfeest. Rejeb, want dat was zijn naam, leefde heel sober. Bij de maaltijd een sardientje, wat tomatensaus, een hele grote pilli pilli en een stokbrood. Geen enkel teken van luxe of extraatjes voor zichzelf.

Dat moet in 1995 geweest zijn, toen Getuigen van Jehova mij na de genocide in Rwanda aanspraken over hoe het mogelijk is dat katholieken mekaar zulks aandoen en dat dit bij hen nooit zou gebeuren. Ik organiseerde daarna in het huis van Rejeb een bijeenkomst onder katholieken, animisten, moslims en de Getuigen (die hun kat stuurden). De aanwezige moslims maakten indruk op mij door hun woorden van verdraagzaamheid: inspiraties en profeten uit alle landen worden door de Islam herkend. Mohamed is wel de laatste en definitieve profeet, maar Jezus zal aanwezig zijn bij het eindoordeel waar over goed en kwaad wordt beslist. Ik was in de ban van die openheid. Rejeb vertelde mij dat hij het raar vond dat de aanwezige animist geweigerd had om samen te bidden. Animisten kunnen “in naam van Jezus …” niet met moslims bidden omdat deze laatste Jezus niet als de Messias herkennen. Rejeb had toen op die bijeenkomst wijselijk gezwegen doch zei me dat voor hem “bidden in naam van Jezus” misschien wel een andere lading heeft, maar dat hij dit wel gerust voor elkaar krijgt als het erom gaat om samen te bidden in een geest van verbondenheid.

Dat waren mijn eerste contacten met de Islam, of liever met moslims. Ik ben daarna nog mee geweest om te gaan bidden in het kleine moskeetje van de studenten. Mijn eerste moslimgebed, als niet-moslim. Of was ik toen juist wel moslim? Tien jaar later, in 2004, heb ik dan de echte Islam ontdekt. Ik bedoel dat ik voor de eerste keer in een moslimland was, in Niger, en er mij heb kunnen onderdompelen in een gedeelde spiritualiteit die voor mij als dusdanig totaal nieuw was. In België is Islam vooral een gespreksonderwerp. In moslimlanden is het cultuur.

Vorig jaar was je tegelijk directeur van een Islamitische school en leerkracht katholieke godsdienst. Hoe gaat dat samen? Heb je daar geen problemen mee gekregen?

Natuurlijk heb ik daar problemen mee gekregen. De kranten vonden het voor even leuk. Maar toen die journalisten merkten dat ik daar correcte afspraken heb kunnen rond maken met het bisdom en met de moskee, werd het al even vlug stil rond mij. Ook merk ik dat journalisten beroepshalve meer interesse hebben voor wat opspraak maakt.

Voor mij is het, omstandigheden nagelaten, een bewuste keuze geweest om die twee opdrachten te combineren. Ik heb al die tijd evenveel contacten met moslims als met christenen onderhouden omdat ik mij niet in hokjes wil laten plaatsen. Door op te delen kun je volgens mij geen bruggen bouwen. Een eigenheid opeisen door zich tegen anderen af te zetten, daar zie ik geen vooruitgang in. De wereld snakt naar verstandhouding !

Naar mensen toe die zelf open en progressief denken, die volop in een traditie van gedeelde verstandhouding staan, kan ik openlijk spreken. En dat doe ik ook omdat vrienden het recht hebben om je te kennen. Maar zomaar mijn diepste innerlijke publiekelijk maken, daar doe ik niet aan mee. Dan zeg ik wel dat God beter oordeelt of ik een goeie christen of een voorbeeldige moslim ben. Ik denk echt dat dit soort onderscheid maken – en dat is altijd om er een beleid op te bouwen - voorbijgestreefd is of althans geen toekomst heeft. Ik geloof dat we moeten evolueren in een progressieve zin, als mensen die voluit voor samenleven gaan. Religie maakt daar in een belangrijke mate deel van uit omdat het diep ingrijpt in de opvattingen van mensen.

Thierry, actief bij Nieuw Thabor, vredesbeweging
------------------------------------------------
Ook (o.a. als politieke wetenschapper):
[Indien het even mag ...] Vergeet niet links te stemmen ! Het mag geweten zijn dat mijn steun gaat naar de PVDA (andere politici met hun hart langs de juiste linkse kant niet uitgesloten). Ik geloof niet in een scheiding van cultuur en politiek (wel van kerk en staat) in de zin van een democratie zonder politiek aan de basis. Ik bedoel dat ons concrete politieke kleur bekennen helaas te weinig zichtbaar is bij al ons culturele en sociale actievoeren. [En klassieke partijen doen niets anders.] Maar voor een debat hierover ben je beter (onder meer) hier.