Allerlei activisten, sympathisanten en vrijwilligers uit verscheidene organisaties en ngo's uit de milieu-, vredes- en andersglobalistische beweging wandelden er samen met vakbondsmilitanten uit alle geledingen, sectoren en uithoeken van Victoria Embankment langs Palace of Westminster langs Picadilly en Park Lane naar Hyde Park waar de slothappening plaatsvond.

In hun protest eisen zij van de leiders van de werelds rijkste 20 landen (die op 2 april samenkomen) om niet opnieuw te kiezen voor neoliberale recepten uit het verleden maar om iets te doen aan de steeds groter uitdijende sociale kloof. Hebzucht en onverantwoorde, roekeloze beslissingen hebben geleid tot de financiële crisis terwijl gewone mensen er de prijs voor betalen en de armsten daarin het grootste risico lopen. Deze crisis moet aangenomen worden om daar verandering teweeg te brengen.

Het instorten van de banken toont het failliet van een financieel model gebaseerd op krediet bij de bank. De opwarming van de aarde toont dat we ook in schuld staan tegenover de natuur. Hoe is het mogelijk dat een samenleving zoveel rijkdom kan produceren maar ze zo slecht kan verdelen? Onze toekomst hangt af van hoe we met deze unieke mogelijkheid om zullen gaan om een economie te scheppen, zuinig en energie-efficiënt genoeg om de klimaatverandering tegen te gaan en gebaseerd op een eerlijke verdeling van de welvaart met waardig werk voor iedereen. Dit is geen tijd voor passiviteit, het is tijd voor actie. Het is tijd voor rechtvaardigheid. De manifestanten verwachten verantwoordelijkheidszin van hun leiders.

België viel op tussen de vele internationale delegaties van betogers door z'n grote vertegenwoordiging. ACV en ABVV hadden geen moeite om een 250-tal mensen te mobiliseren. 11.11.11 trok met een 50-tal manifestanten het kanaal over.

Voor 11.11.11 was het belangrijk aanwezig te zijn op deze betoging omdat ze kadert in de reeks van acties rond campagne Waardig Werk. 11.11.11 ondertekende eveneens het eisenprogramma van het Wereld Sociaal Forum. 11.11.11 overlegt ook reeds geruime tijd met het Financieel Actie Netwerk, de vakbonden, de coalitie van Europese netwerken en het Franstalig netwerk rond een eisenprogramma.

Voor 11.11.11 is er heel wat misgelopen in de financiële sector. De sector is te sterk gedereguleerd, de scheiding tussen spaarbanken, zakenbanken en verzekeraars viel weg waardoor de sector te ondoorzichtig werd en de reglementering buiten spel werd gezet. De sector kon zo onaanvaardbare risico's nemen met leningen die in pakketten worden samengebracht en dan in tranches met uiteenlopende risico's worden verdeeld en als beleggingsproducten op de markt gebracht.

De internationalisering zorgt bovendien voor een heel hoog besmettingsgevaar terwijl beslissingsmakers in de sector al bij een vrij beperkte en gesloten groep zijn wat de publieke controle erop veel te zwak maakt.
Voor 11.11.11 werkt de financiële sector te weinig in het publieke belang. Op zich hoeft er geen tegenstelling te bestaan tussen de werking van de sector en het algemeen belang van landen en hun bevolking. In de praktijk staat het beleid en de praktijk van de sector vaak wel haaks op dat algemeen belang. Zelfs als het spel volgens de regels wordt gespeeld, wordt kapitaal veel minder zwaar belast dan bijvoorbeeld arbeid. Maar er wordt ook vals gespeeld. Banken helpen individuen en bedrijven om aan de fiscus te ontsnappen. De financiële sector werkt te veel in het duister. Schoolvoorbeeld daarvan is het bestaan en systematisch gebruik van de belastingsparadijzen. Volgens het Tax Justice Network vond in 2005 voor meer dan 11500 miljard $ er onderdak. Dat is een derde van het 'Bruto Globaal Product'. Ook in 2005 werden vanuit België voor 22,2 miljard $ kredieten toegekend aan ondernemingen in Jersey. Een dochteronderneming hebben in een tax haven brengt zo'n 20,8% belastingsbesparing op. Eind 2007 had Fortis meer dan 700 dochterondernemingen in belastingsparadijzen. Dexia had er 49, KBC 33 en ING 16. Die belastingsparadijzen liggen soms dichter bij dan we denken want België heeft trouwens ook enkele regelingen die ons land wel erg op een belastingsparadijs doen lijken (de notionele interesten, de koppige resten van de bankdiscretie). De overheid mist daardoor veel geld dat voor de financiering van de publieke dienstverlening zou kunnen worden gebruikt. Daarbij komt nog dat de publieke dienstverlening voor een deel is geprivatiseerd en afhankelijk geworden is van vaak onvoorspelbare en ontoereikende financiering door de privésector.

De echte prijs van de financiële crisis zal pas na enkele jaren duidelijk worden. De banken hebben heel wat van hun waarde moeten afschrijven, heel wat gevestigde aandelen crashten, de groei is stilgevallen, de werkloosheidscijfers pieken en dan is er nog de stilaan gigantische kost van de reddingsoperaties. Veel van de 'verliescijfers' zijn nog heel voorlopig en vooral de verliesposten in de 'reële' economie kunnen veel hoger oplopen.
Voor 11.11.11 blijven de kosten voor ontwikkelingslanden echter te veel buiten beeld. Naast de directe verliezen in westerse aandelenpakketten zijn er nog enkele belangrijke doorgeefkanalen waarlangs de crisis zich in ontwikkelingslanden laat voelen. Er zal minder geld van migranten naar het thuisfront gestuurd worden, de internationale handel zal afnemen en de ontwikkelingsfinanciering zal onder druk komen te staan. De groei al er vertragen en ze zullen er de gevolgen van verminderde exportmogelijkheden en dalende grondstofprijzen ervaren. Er zullen minder toeristen en investeringen komen. De werkloosheid zal stijgen en miljoenen mensen dreigen in armoede te vallen.

De crisis is een dieptepunt maar zou voor 11.11.11 ook een keerpunt kunnen worden. De ernst van de situatie schreeuwt om drastische verschuivingen in het beleid, en geeft de kans om minstens enkele broodnodige hervormingen af te dwingen. Het moet mogelijk zijn om veilige banken te hebben die op nationaal, Europees en internationaal niveau publiek worden gecontroleerd en die ten dienste van de bevolking staan. Ook de financiering van essentiële publieke diensten mag niet afhangen van de grillige kapitaalmarkt. De sociale zekerheid dient op een duurzame manier gefinancierd te worden, ook met een sociale bijdrage van belasting uit kapitaal. Speculanten moeten dus aan banden gelegd worden en belastingsparadijzen gesloten. Bovendien mogen de ontwikkelingslanden niet de prijs van de crisis moeten betalen. En de internationale instellingen moeten worden gedemocratiseerd.
(11.11.11 vind de uitbreiding van de G8 naar de G20 te beperkt, ondemocratisch en op termijn onefficiënt. Het is duidelijk dat bijvoorbeeld in de G20 de stem van een aantal grote ontwikkelingslanden aan belang en gewicht wint. Dat is op zich belangrijk maar we moeten nog zien welke prijs de betrokken landen betalen voor deze coöperatie. Bovendien zijn de ergste slachtoffers van de crisis niet vertegenwoordigd en dreigt de G20 de trouwens al wankele eensgezindheid binnen de groep derde wereldlanden nog te verzwakken. 11.11.11 vindt het belangrijk dat ook zwakkere landen ook een stem hebben in het debat. Daarom is het voor 11.11.11 belangrijk dat de Verenigde Naties en niet de G20 het debat organiseren.) Tot slot moeten de herstelplannen op hun sociale en ecologische duurzaamheid getoetst worden. Duurzame ontwikkeling is niet te verzoenen met extreme ongelijkheid. Maatregelen mogen de ongelijkheid tussen en binnen landen niet verscherpen.

11.11.11 wil dat deze unieke kans die zich nu aandient om de financiële sector een dwingend regulerend kader op te leggen niet wordt gemist. De kans dat er geen, halve of verkeerde maatregelen genomen worden blijft erg reëel waardoor 11.11.11 mee zal blijven werken aan volgehouden sterke politiek druk op het beleid.