Nick, thea08 april 2009 – 15:48

“We hadden vroeger nooit verwacht dat we hier in België gingen terechtkomen,” begint Hari zijn verhaal. “Er was een politiek probleem in Nepal. De Maoïstische partij die het land regeert, samen met enkele andere partijen, vroeg zomaar geld aan de bevolking. Verwar dat niet met belastingen. Als je geen geld gaf, dan kon men je handen afkappen. Maar wanneer je dat toch deed, dan kon de politie je oppakken. Je had het dus sowieso zitten, wat je ook deed. Ik werd twee keer gearresteerd door de corrupte politie. Nu is de situatie er gelukkig al veranderd, wat positief nieuws is voor onze families, die nog steeds in Nepal zijn. Wanneer we wegvluchtten, verkeerden we in een zeer moeilijke periode. Mijn vader was toen ook aangehouden door de politie. Eerst ben ik naar India gevlucht. Daar kon ik terecht bij de broer van Arati (zijn vrouw). Toen heb ik haar gebeld en is zij mij gevolgd naar India, waarna we het vliegtuig genomen hebben naar België, op aanraden van een vriend. Wanneer we hier aankwamen, zijn we naar het ministerie gegaan, waar men ons een sociaal huis aangewezen heeft. Na drie maanden kwam er een positieve beslissing en mochten we zelf een woonplaats en werk zoeken.”

Nieuwe wetgeving

Minister van migratie Annemie Turtelboom (Open VLD) maakte eind maart bekend dat tijdelijke regularisatie van gezinnen die al vijf jaar in ons land verblijven mogelijk is, maar dan wel onder duidelijke voorwaarden. Binnen het jaar moet het gezinshoofd kunnen aantonen dat hij of zij in eigen onderhoud kan voorzien en hun kinderen moeten sinds 1 september 2007 of vroeger naar een Belgische school gaan. Voor dochtertje Aachal is dat het geval. Gezinnen moeten ook kunnen aantonen dat ze vroeger al een asielaanvraag hebben ingediend, nog voor de nieuwe wet in juni 2007 van kracht werd. Ook dat deed het gezin Shrestha. “We hebben uiteraard sinds het begin al verblijfspapieren aangevraagd,” vertelt Arati, “maar met de nieuwe wetgeving is het nog moeilijker om aan die papieren te geraken. Volgende week hebben we een afspraak met onze advocaat Ivo Flachet, die nog verschillende andere sans-papiers verdedigt. Dan zullen we zien of we eindelijk de papieren krijgen. Ondertussen blijven we onzeker over onze toekomst.”

Voorwaarden regeerakkoord

Mocht minister van Migratie Annemie Turtelboom het migratiehoofdstuk in het regeerakkoord uitvoeren, dan zou er voor de familie Shrestha geen probleem zijn. Volgens het regeerakkoord over migratie moet een buitenlands gezin aan de volgende voorwaarden voldoen om zich definitief in België te mogen settelen.

1)Kennis van één van de landstalen

Hari: “Ik volgde hier reeds een cursus Frans en momenteel ben ik een cursus Nederlands aan het volgen, waarbij ik al veel vooruitgang geboekt heb.” Arati kan ook al wat Nederlands maar volgt geen cursus en beheerst de taal bijgevolg nog niet zo goed als haar man en haar dochtertje.

2)Schoolloopbaan en inburgering van de kinderen

Arati: “Ons dochtertje Aachal wordt nu zes in juni. Ze gaat heel graag naar school hier. Het is een Nederlandstalige school, waardoor ze nu reeds goed Nederlands kan praten. Veel van haar vriendinnetjes praten Frans tijdens de speeltijd. Dat maakt dat ze ook al wat Frans kan spreken.”

3)Een werkverleden hebben en werkbereidheid tonen, beschikken over de kwalificaties of competenties die afgestemd zijn op het arbeidsaanbod en uitzicht hebben op werk en/of de mogelijkheid hebben om in het eigen levensonderhoud te voorzien

Hari toont zijn nettoloon van één maand. Het ziet er een eerlijk loon uit waardoor de familie elke maand zou moeten rondkomen. “Sinds we hier in België zijn , werken we allebei legaal. In april 2005 mocht ik als kok aan de slag bij restaurant 'Au Palais Des Indes'. Vanaf december 2007 ben ik dan een eigen snack begonen, die ik op 30 februari 2008 weer moest sluiten. Sindsdien werk ik terug voltijds in 'Au Palais des Indes'. Ik heb daar een werkvergunning voor, maar die verloopt binnenkort. Het document geldt voor één jaar. Mijn baas heeft de beste bedoelingen en zoekt nu met mij mee naar een oplossing. Hij belde onder andere naar het OCMW om mijn situatie te verdedigen.” Arati moet zelf wachten op een aangevraagd document tot ze terug aan de slag kan gaan. Als ze dat document heeft, mag ze onmiddellijk terug werken van haar baas. Arati vertelt verder: “Ik heb reeds als kuisvrouw gewerkt via een interim-kantoor, waar men ons ook steunt. Ze bellen ons regelmatig.”

Hoewel Hari als kok werkt in Brussel en zelfs een kookboek met Indische gerechten wil publiceren, heeft hij toch voor iets anders gestudeerd in Nepal. Hari legt uit: “Ik heb een Bachelor opleiding genoten in Nepal, waar ik Business Management studeerde . Arati studeerde voor Sociaal werknemer. We zouden hier graag met die diploma’s een job zoeken, maar nogmaals: alles hangt af van de papieren. Als we die hadden, dan zouden we in de eerste plaats al vlugger aan werk zijn geraakt. Ondertussen blijven we ook belastingen betalen, terwijl we geen sociale zekerheid meer hebben.”

Harde tijden

“Het was moeilijk om Nepal te verlaten,” aldus Hari. “We hebben er nog familie en ik moest er ook mijn job opgeven. Ik werkte destijds in de alimentatiesector. Wanneer we hier voor het eerst toekwamen waren we allebei aan het wenen. We verlangden terug naar Nepal. Je komt in een hele nieuwe wereld terecht. We kenden niemand. Als we boodschappen deden, moesten we mensen om de weg vragen omdat we constant verdwaalden. Nu hebben we enkel nog telefonisch contact met onze families.” Het gezin Shrestha leeft constant in de onzekerheid, en vindt dat het ergste. “Het leven zonder papieren, zonder identiteitskaart is ondraaglijk,” bekent Hari. “Als men je identiteitskaart vraagt, maar je kan die niet voorleggen, dan is dat vervelend. Ik kan zelfs geen geld van mijn eigen rekening halen. We moeten vaak terugkeren om iets aan te vragen vooraleer iets gebeurt.” Arati vraagt om meer begrip van de overheid. “Ik versta sommige beslissingen niet,” zegt ze. “Wij kennen een koppel dat noch werk ,noch kinderen heeft, maar toch na een paar jaar al aan papieren geraakte. Wij hebben wel een inkomen, een dochter en hebben ons reeds goed geïntegreerd, maar toch moeten we blijven smeken om die papieren.”

Hongerstaking geen optie

Een hongerstaking ondergaan, is voor Hari geen optie: “Ik zou dat zelf niet doen, omdat wij een verblijfplaats hebben en omdat ik een gezin heb.”

Ten slotte vertelt Hari nog over de huidige situatie in Nepal: “In Nepal zou nu nog meer veiligheid voor de burgers moeten komen, want er zijn nog veel conflicten,” vertelt Hari. Toch heeft hij geen schrik meer om terug te keren naar Nepal omdat de situatie er al veel veranderd is. “Voor mijn dochter heb ik wel schrik om terug te keren. Ze spreekt nu naast Nederlands en wat Frans ook Nepalees, maar het zou moeilijk zijn voor haar om zich terug aan te passen.”