Marc-Antoon14 mei 2009 – 17:26

Fris ons geheugen eens op: waar komt de BLGP vandaan?

Yves: “De BLGP is de nieuwe naam van wat in 1990 geboren werd in Antwerpen: Roze Zaterdag. Die nam de draad terug op van een initiatief uit 1979, exact 30 jaar geleden, toen er voor het eerst een Belgische betoging was van homo's en lesbiennes om dezelfde rechten als hetero's te eisen. Dat was dan weer tien jaar na een gebeurtenis in New York, in 1969. Toen waren er rellen in een buurt met een aantal holebi- en trans-cafés. De politie viel daar regelmatig binnen om mensen hun identiteit te controleren. Als mannen daar in vrouwenoutfit zaten, werden ze gearresteerd. Maar in juni 1969 besloten een aantal van die holebi's en transgenders om zich niet meer te laten doen. Ze hebben letterlijk teruggevochten. Dat waren de Stonewall-rellen.”

“Stonewall was de naam van het café waar - zoals de heroïsche verhalen vertellen - de transgenders met hun handtassen op de politie zijn beginnen slaan. Ze zeiden: 'als je ons wil oppakken, dan zal je moeten vechten'. En dat hebben ze gedaan. Een paar dagen lang zijn er echt rellen geweest, met straatbarricades. De beginbeelden van de film Milk, waarop je ziet hoe mensen in combi's worden geduwd, zijn originele beelden uit die tijd.”

“Elk jaar worden in heel de wereld die rellen herdacht. Dat heeft altijd twee aspecten: een stuk strijd, het opkomen voor gelijke rechten (bij ons misschien minder prominent, maar in Moskou of Warschau of Latijns-Amerika nog zeer aanwezig) en tegelijk een stuk feest: fier zijn om te tonen wie we zijn. Dat alles vertaalt zich in het woord 'Pride'.”

De BLGP 2009 trekt door Brussel tegen de achtergrond van vrij slecht nieuws: uit recent onderzoek blijkt dat de Vlaamse jongeren niet echt holebi-minded zijn...

“Ze zijn niet minder holebi-minded dan de rest van de bevolking. Je kan de cijfers op twee manieren interpreteren. De cijfers zeggen dat bijna de helft van de jongeren af en toe problemen heeft met homoseksulaiteit. Als je kijkt naar enquêtes over wat de gemiddelde Vlaming denkt over homoseksualiteit, dan krijg je dezelfde cijfers. Het slechte nieuws is dus dat het met jongeren niet beter - maar ook niet slechter - gesteld is dan met de gemiddelde Vlaming... Het goede nieuws is dat slechts een heel kleine minderheid écht problemen heeft. Tien procent van de ondervraagde jongeren antwoordt dat ze homoseksualiteit echt maar niks vinden. Maar dat wil ook zeggen dat 90 procent dat niet zegt.”

“Het is trouwens moeilijk om te beoordelen of dat beter of slechter is dan 10 jaar geleden. Je zou eigenlijk vergelijkende cijfers moeten hebben over verschillende jaren, maar die cijfers zijn er niet.: holebi-onderzoek is maar iets van de laatste jaren. Elke tijd zal wel nood hebben aan sensibilisering, en dat is de taak van de holebibeweging.”

We lopen door de straten in een verkiezingsjaar. Wat is jullie boodschap aan holebi-kiezers en hun vrienden?

“In de eerste plaats moeten we ons realiseren dat politiek belangrijk is. In Vlaanderen leven we als holebi op de beste plek ter wereld, beweer ik. Nederland en België zijn koplopers. Dat is ook te danken aan politici die het voortouw hebben durven nemen. Onze politici hebben een aantal keer tégen de publieke opinie in holebi-vriendelijke keuzes gemaakt. De openstelling van het huwelijk bijvoorbeeld. Politiek verandert en maakt wetgeving, maar beïnvloedt ook de mentaliteit - door wetgeving maar ook door een voorbeeldrol te spelen, bepaalde initiatieven al dan niet te steunen,... Daarom is het belangrijk dat er ook de volgende jaren politici zitten die oog hebben voor onze onzichtbare minderheid en er energie in willen steken om onze rechten helemaal te realiseren, of te bewaken, zodat ze zeker niet worden teruggeschroefd.”

“Om die reden is het belangrijk dat holebi's bewust kiezen. Ze moeten beseffen dat hun stem ook voor hun holebi-zijn van belang is. Politici zijn soms bondgenoten voor de holebibeweging, maar soms ook vijanden.”

Hoe kan je als holebi ontdekken welke politicus je stem verdient?

“Bijvoorbeeld door de uitgebreide verkiezingsspecial van de ZiZo te lezen (het blad van de holebifederatie, nvdr). Onze redactie heeft er haar werk van gemaakt: ze hebben de kopstukken van alle democratische Vlaamse partijen geïnterviewd en ook een analyse gemaakt van wat er de voorbije jaren in het Vlaams en Europees Parlement is gebeurd: welke partij heeft welk initiatief genomen of gesteund? Wat stellen we vast? Dat zo goed als alle partijen in Vlaanderen met woorden zeggen dat ze voor gelijke rechten zijn, dat een aantal van hen ook werkelijk initiatieven heeft genomen, en ten slotte dat er nog altijd één constante is, nml. dat het Vlaams Belang ab-so-luut niet holebivriendelijk is.”

Wat is jullie stemadvies?

“Stem voor die partijen of die individuen die vernoemd worden in ons dossier en die bewijzen of bewezen hebben dat ze hun beloftes nakomen. In bijna elke partij vind je wel mensen die voor onze zaak opkomen. Wat wel opvallend is, misschien, is dat het vaak zélf holebi's zijn die binnen de politieke partijen zorgen dat er dingen veranderen”

De BLGP 2009 zet behalve de strijd voor gelijke rechten ook de strijd tegen HIV/AIDS centraal. Een kwestie van in eigen boezem kijken?

“Niet alleen! We hebben daar allemaal onze verantwoordelijkheid – de holebibeweging, maar ook de overheid. We hebben de voorbije twee jaar heel veel nagedacht, nieuwe cijfers gezien,... en gemerkt dat HIV een thema is dat we als holebibeweging veel prominenter op de eigen agenda moeten zetten, maar ook op de agenda van anderen. De Vlaamse minister van Gezondheid en Welzijn zou extra initiatieven moeten nemen om de HIV-preventie te versterken. Op dit moment is er in Vlaanderen niemand verantwoordelijk om terreinwerk te doen om homomannen te informeren, te sensibiliseren,... Niemand stapt naar hen toe om te zeggen 'Hé pas op: jullie zijn een hele grote risicogroep!'.”

“Er zijn drie verschillende ministers van Gezondheid en Welzijn geweest op vijf jaar tijd: mevrouw Vervotte, mijnheer Vanackere en nu mevrouw Heren. Die moesten zich allemaal inwerken, en dat vraagt blijkbaar tijd. Daardoor is er niets gebeurd rond de welzijns- en gezondsproblemen die speciefiek zijn voor holebi's. En die zijn er, onder andere de HIV-cijfers. Er is één klein projectje geweest: de holebifederatie heeft extra geld gekregen om een brochure te schrijven die bedoeld is voor welzijnswerkers en dokters, om uit te leggen wat er speciek is aan holebi-cliënten. Dat is zo ongeveer het enige wat de ministers van Gezondheid en Welzijn de laatste vijf jaar hebben gepresteerd.”

Een vraagje nog over beeldvorming: hoe zouden jullie graag in beeld komen?

“Als een ongelooflijk grote groep individuen die allemaal anders zijn, allemaal verschillend. Je hebt hele stoere mannen en vrouwen, maar ook heel andere types: mannen met kinderen, vrouwen met kinderen, jong en oud. Het zou leuk zijn als al die mensen werden geportretteerd. Niet alle 20.000 natuurlijk, dat is onmogelijk. Maar probeer je toch niet te beperken tot de meest kleurrijke figuren. Geef juist de kleur weer van de BLGP door al die verschillen te tonen.”

“Qua beeldvorming is de situatie vandaag wel helemaal anders dan 10 of 15 jaar geleden. Toen kwam er héél af en toe een homo of lesbiënne op televisie. Het was dus belangrijk dat die persoon niet teveel beantwoordde aan de clichés die leefden in de maatschappij. Maar op dit moment worden we opgevoerd in elke reality show, in elk spelprogramma, op elke gelegenheid waar het past of niet past... Dat waarborgt voor een stukje al de verscheidenheid, dus vind ik het ook minder ergerlijk als er dan af en toe een cliché-bevestigend beeld wordt opgehangen. Het is alleen jammer dat er van de Pride wel nog steevast een éénzijdig beeld wordt gegeven. Men focust enkel op het feest, het trots zijn. Het andere deel - de strijd, het opkomen voor gelijke rechten – komt niet in beeld. Het zou leuker zijn als dat wat evenwichtiger gebeurde.”

www.blgp.be