“Eddy Laurijssen, de Belgische delegatieleider, licht het standpunt van de Belgische regering toe in het Committee of the Whole. Hij wijst op de belangrijke rol van de IAO in de bestrijding van de crisis en geeft zijn steun aan het idee van een Global Job Pact”

De internationale arbeidsnormen zijn het belangrijkste actiemiddel van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) sinds haar oprichting in 1919.

In de IAO onderhandelen regeringen, werknemers en werkgevers over arbeidsconventies en aanbevelingen. Daarin leggen zij de overeengekomen arbeidsnormen vast.

Een conventie wordt afdwingbaar wanneer een lidstaat ze bekrachtigt. De “fundamentele” arbeidsnormen – o.a. vakbondsvrijheid; het recht op collectieve onderhandelingen; het verbod op dwangarbeid, discriminatie en kinderarbeid; gelijke beloning - moeten door alle landenleden worden nageleefd.

Elk jaar rapporteert een commissie van onafhankelijke deskundigen over de naleving van de normen. Ze doet dat aan de hand van de verslagen van de regeringen en de commentaren van werkgevers en werknemers.

Tijdens de jaarlijkse Internationale Arbeidsconferentie in Genève wordt dit rapport, een turf van meer dan 800 bladzijden, besproken door een tripartiete commissie, de zgn. “normencommissie” .

Meer dan 2.500 rapporten werden aan de regeringen gevraagd. In 70% van de gevallen werd er ook op geantwoord. Dat is meer dan de voorgaand jaar. Het verslag van de deskundigen telt niet minder dan 800 dossiers!

Die worden uiteraard niet allemaal behandeld in de commissie voor de toepassing van de normen. Werkgevers en werknemers stellen samen een lijst op 25 “cases” op. De ergste gevallen zeg maar. Niet in de eerste plaats om de betrokken regering te veroordelen, wel om ze op het goede pad te begeleiden en samen oplossingen te zoeken. Zo krijgt elke case ook een voorbeeldfunctie.

De opstelling van zo’n lijst loopt niet van een leien dakje. Niet alleen staan werknemers en werkgevers soms lijnrecht tegen elkaar, ook intern loopt de discussie tussen de vakbonden soms hoog op om een land al dan niet op de lijst te hebben. Politieke belangen verstoren jammer genoeg de prioritaire syndicale motivatie om de belangen van de arbeiders te verdedigen. Venezuela, China, om er maar twee te noemen, hebben niet altijd een syndicale invalshoek.

Zeker van een ticket zijn dit keer Belarus, Canada, Chili, China, Colombia, Congo, Ethiopië, Guatemala, Iran, Israël, Italië, Japan, Korea, Kuwait, Maleisië, Mauretanië, Myanmar, Nigeria, Pakistan, Peru, Filippijnen, Rusland, Swaziland, Turkije, Venezuela. Maar belangrijker dan “een land (regime) pinnen”, is de discussie over de toepassing van de normen en, als het even kan, over de sociale vooruitgang die mogelijk wordt in het betrokken land. “Timmeren aan een betere wereld” dus.

René Geybels, ABVV vertegenwoordiger in de” normencommissie”