Sinds 1997 wordt Myanmar terecht gewezen door de Internationale Arbeidsorganisatie o.a. in verband met dwangarbeid. Maar het militaire regime tolereert nog altijd systematisch de inbreuken op deze conventie, meer nog, de militairen en de overheid zijn de belangrijkste opdrachtgevers. Uiteraard passen ze de sancties niet toe die hiervoor op papier voorzien zijn.

De Normencommissie heeft dit dossier vorig jaar al in een bijzondere zitting behandeld. Er werden afspraken gemaakt en veel goodwill getoond, vooral dan van de internationale gemeenschap. Maar een jaar later staan we geen stap verder. Het regime volhardt in de boosheid en dus wordt er ook dit jaar een bijzondere zitting gewijd aan het dossier “Myanmar”

De regering van Myanmar (het vroegere Birma) slooft zich uit om aan te tonen dat ze wil meewerken met de IAO. Maar het verhaal klinkt ongeloofwaardig bij gebrek aan resultaten. Ze presenteert diplomatisch net genoeg “verbeteringen” om een zweem van goodwill te creëren.

De vakbond (en de meeste andere deelnemers aan de conferentie) willen van deze boer geen eieren. De militaire junta blijft immers dwangarbeid toelaten die de onderzoekscommissie van de IAO sinds 1997 op de agenda zet.

Sindsdien werd in Genève al 9 keer een speciale zitting gewijd aan deze mensonterende inbreuk op de internationale sociale afspraken.

Jaar na jaar moeten we vaststellen dat de aanbevelingen van de IAO niet bevredigend worden ingevuld.
Voorbeeld? In het ontwerp van nieuwe grondwet die volgend jaar zou worden toegepast, wordt dwangarbeid in principe verboden, “tenzij dat in het belang van het volk” zou zijn. Tussen haakjes: pamfletaire kritiek op dit ontwerp kost een militant inmiddels wel drie jaar gevangenis!

Reactie van de junta: “onze bevolking heeft dit ontwerp in een referendum wel met 92% goedgekeurd”.

Werknemers en werkgevers en de (meeste) regeringen zijn streng voor Myanmar. Toch opvallend dat sommige landen - en dan nog bijna uitsluitend diegenen die er prat op gaan de arbeiders in het bovenste schuifje te koesteren - de militaire junta van Myanmar steunen. China, Vietnam, Cuba, Thailand en Zuid-Korea zijn dan ook medeplichtig aan de misdaden van Myanmar. Ze verschuilen zich diplomatisch achter een “meewerken aan de economische ontwikkeling is de beste hulp aan de lokale bevolking”. Daarmee praten ze de overheids- en privéprojecten goed die ze in Myanmar met de steun van de militairen opzetten.

Natuurlijk zijn we blij met de unieke rol en de functie van de IAO in het tot stand brengen van een rechtvaardiger wereld, maar in zulke dossiers komt ze jammer genoeg haar eigen grenzen tegen. We mogen niet toelaten dat daardoor de de IAO verzwakt zou worden.

Verder dan de herhalingen van de aanbevelingen van de voorgaande jaren komt de conclusie dan ook niet:
- beperkte, maar totaal onvoldoende vooruitgang
- volledige toepassing van de conventie 29
- totaal uitbannen van dwangarbeid
- bestraffing van de overtreders
- de bevolking informeren en ze toelaten klachten in te dienen
- de liaison officer van de IAO in Myanmar meer middelen geven
- onmiddellijke vrijlating van Aung San Suu Kyi en de andere politieke en syndicale gevangenen.

René Geybels, ABVV vertegenwoordiger in de Normencommissie