Het gebouw van de Union Square Savings Bank is een beschermd monument. Het is zo’n typisch Amerikaans gebouw met bombastische Korinthische zuilen en grote trappen. In dit majestueuze decor vinden we deze ochtend vier slapende mensen. Je zou het een luxueuze slaapplaats kunnen noemen, want er is beschutting tegen eventuele regen en ze liggen min of meer verborgen achter de zuilen.

Een van de vier interviewde ik gisteren al. Een andere is met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Ik interview een clevere jonge kerel, terwijl mijn teammate Ella een graatmagere, supertrage gast aan het praten probeert te krijgen. Supervisor Ed had ons al verteld dat er in die buurt drie methadonklinieken zijn en er dus een heel aantal verslaafden zouden te vinden zijn. Wanneer ik mijn interviewee naar zijn bron van inkomsten vraag, antwoordt hij: ‘blikjes verzamelen’. Het is een bekend zicht in New York: verzamelaars die door de vuilnis graven en alle blikken verzamelen in gigantische plastic zakken. Er staat hier namelijk statiegeld op blikjes. Wij houden zelf netjes onze blikken bij en brengen die ten gepaste tijde naar zo’n automaat. Maar dit wordt blijkbaar door bijna niemand gedaan. Blikken worden gewoon in de te recycleren-zak gegooid om er dan door blikjesverzamelaars uitgehaald te worden als bron van inkomsten. Ook lege flesjes terugbrengen naar de supermarkt is iets wat we nog niemand anders hebben zien doen.

We doorkruisen de naburige straten en vinden geen kat. Vorige nacht heeft het een beetje geregend, dus misschien zijn de meesten elders gaan slapen. Er zijn ook heel wat parkjes in de buurt, waar daklozen langer ongestoord kunnen blijven liggen. Onze supervisor rijdt langs en vertelt ons dat vandaag wel eens de laatste werkdag zou kunnen zijn, dat bijna ieder team zo goed als klaar is met zijn gebied. Ook wij mogen onze kaart afwerken en doen dus een uurtje langer door dan normaal. Wanneer we onze laatste enquêtes, onze klembordjes en balpennen hebben teruggegeven en we Ed zien wegrijden, voelen we ons wat verloren. Het was plots voorbij en we moesten even wennen aan het idee.

Het is moeilijk om een conclusie te formuleren zonder in clichés te vervallen. Dat het een enorm verrijkende ervaring was om nooit meer te vergeten. Dat ik volgende winter aan de interviewees zal denken en hopen dat zij bij de gelukkigen waren die een woonst kregen. Dat ik hoop op een beter beleid op vele vlakken. Dat ik me bevoorrecht voel dat ik de minder blinkende zijde van een schitterende stad als New York heb kunnen zien en dat ik de verhalen heb kunnen delen.

Morgen slaap ik uit. Geen wekker meer om twintig voor vier. Zalig…