Gert en Fieke van Shield Recordings (foto Vik)

Hoe kwamen jullie op het idee om een platenlabel op te starten?

Gert : "Vrienden van ons wilden een nieuwe CD uitbrengen, en ik wilde al jaren een label oprichten. Zo is de bal aan het rollen gegaan. Dat was in 2004."

Fieke: "Tot dan hadden we een muziekmagazine over punk en hardcore. Dat magazine heette The Shield. Daaruit is Shield Recordings ontstaan. Ondertussen zijn we vijf jaar bezig en zitten we aan release nummer 22. We zijn begonnen met hardcore, maar de afgelopen jaren zijn we meer naar de punk toegegroeid. Veel politieke punkbands.""

Tom van Reality Recordings: "Wij zijn tien jaar geleden begonnen. We hadden een kleine distro. Op een bepaald moment hadden ook wij vrienden die een plaat wilden uitbrengen maar niet onmiddellijk een label vonden. We zijn in dat gat gesprongen. Na tien jaar zijn we toe aan release nummer 25. Wij zitten zuiver in de hardcore. En een beetje metalcore."

Waarom laten jullie dit werk niet over aan de grote platenlabels?

Fieke: "Omdat ze het niet kunnen (lacht)."

Gert: "En omdat ze het niet willen! Grote labels willen alleen bands uitbrengen waarvan ze denken dat ze er heel veel geld mee gaan verdienen, of dat op z’n minst makkelijk uit de kosten gaan komen. Ze steken geen geld in een kleinere punk- of hardcoreband die wat te vertellen heeft en enkel kleine shows doet in plaats van grote festivals. In Nederland heeft een van de grote labels er alle regionale acts uitgeknikkerd, om te bezuinigen."

Fieke: "En ik vind het gewoon te leuk. Wat zou ik anders doen met mijn tijd? Voetballen? Ik hou helemaal niet van voetbal! (lacht)"

Tom: "Een supermarktketen is niet geïnteresseerd in bepaalde nicheproducten, terwijl een natuurwinkel die nicheproducten wél zal aanbieden. Hetzelfde met muzieklabels: die grote majors zijn niet geïnteresseerd in een band die slechts twee- of drieduizend CDs verkoopt, laat staan vijfhonderd. De independants geven die jongens wél kansen, waar ze dan soms dik hun broek aan scheuren…"

Gert: "Het zijn trouwens de onafhankelijke labels die de muziek overeind zullen houden, want de echt grote lables - Sony, Warner, Universal,... - gaan allemaal over kop. Ze proberen met een oud model geld te verdienen in een markt die totaal veranderd is. Dat moet je gewoon niet willen. Wij wéten dat we er nooit van zullen kunnen leven: voor ons is het gewoon liefhebberij."

Tom: "En als je er niet van hoeft te leven krijg je de kans om risico's te nemen. Als je met een bepaalde release wat reserves opbouwt, kan je bij een andere band zeggen: 'Deze jongens wil ik helpen. Misschien loopt het voor geen meter, maar ik wil ze een kans geven.' Als je dan ziet dat zulke bands tot iets uitgroeien, is dat gewoon leuk."

Hoe kiezen jullie de bands die jullie uitbrengen?

Tom: "We werken op twee sporen: internationale bands en lokale bands. Voor de internationale bands kijken we óók naar naam en uitstraling, omdat dat toch deuren kan openen voor ons label. Maar het blijft essentieel dat we de bands echt goed vinden en dat het 'klikt' met de mensen in de band. Anders houdt het voor mij echt op: als het persoonlijk niet klikt heb ik er gewoon geen zin in. Het tweede spoor zijn de lokale bands: we zijn er niet altijd fan van, maar we willen jonge bands uit de lokale scene die moeite doen om ergens te geraken steunen, ook al is hun muziek niet 100% ons ding."

Gert: "Voor ons is het belangrijkste dat we de band zelf goed vinden. Maar ook dat de band er zelf echt voor wil gaan. Dat laatste is wel essentieel, want een band die weinig optreedt, of die zelf geen promotie doet, is heel moeilijk in de markt te zetten. Dat klinkt heel zakelijk, maar het is gewoon praktisch.”

Fieke: "Anders kost het gewoon teveel geld. Ik werk 40 uur per week voor een baas, en Gert ook. Ons label, daar verdienen we niets aan. Dat is gewoon een uit de hand gelopen hobby.”

Tom: "Het is een zwààr uit de hand gelopen hobby (lacht). Ik werk ook nog steeds 40 uur voor een baas. Daarnaast heb ik het label, waar ik snel toch ook 30 uur in de week mee bezig ben. Ik heb een vrouw, een kind, een huis,... Het is een bezigheid waar je financieel niets aan over houdt. Maar sommige mensen gaan vier maal per week voetballen, ik ben elke dag met muziek bezig."

Tom van Reality Records (foto Vik)

Hoe krijgen jullie je muziek bij de mensen?

Tom: "Te voet! (lacht)“

Fieke: “Vooral op concerten. We hebben een hele grote distro. Die laden we in de auto en we gaan naar zoveel mogelijk concerten en in de zomer naar zoveel mogelijk festivals, waar we de CDs rechtstreeks verkopen."

Gert: "Een klein deel verloopt ook via distributeurs. Maar dat is zo minimaal: als je op concerten een paar honderd stuks kan verkopen, verkoop je er via een online store misschien twee of drie, die dan nog eens drie maal zo duur zijn als rechtstreeks bij ons. We raden het iedereen af om daar te kopen, maar het moet wel beschikbaar zijn."

Tom: "Wij hebben iets meer internationale bands en dus een iets grotere distributie. We hebben een distributeur in Amerika, maar die is ook een volledig onafhankelijke, gegroeid uit de hardcore en de punk. Daarnaast hebben we door de jaren heen veel contacten opgebouwd met shops en met andere labels. En we schuimen heel Europa af op zoek naar concerten en festivals. Dit is m'n elfde festival deze zomer. En de bands op tour nemen hun platen mee. Direct marketing zoals ze dat noemen"

Gert: "Inderdaad. Geef een band een bak platen mee. Het belangrijkste is dat de platen naar de mensen toe komen, want de mensen gaan niet naar de platen toe... Het is heel moeilijk om mensen te bereiken, zeker in een tijd waar op internet echt alles te downloaden is."

Tom: "Dat is trouwens een groot verschil met de major labels. In veel contracten staat expliciet dat bands geen CDs mogen verkopen op hun concerten. Alles moet via de winkels gaan, omwille de scannings voor de charts... Hoe hoger ze staan in de charts, hoe meer airplay ze krijgen, is de logica. Maar hardcore- en metalbands krijgen hoe dan ook bijna geen airplay, hoe hoog hun verkoopcijfers ook zijn. En wat zien we dan? Als wij op festivals toevallig CDs van één van die bands in de distro hebben, dan verkopen die massaal. Door zulke contracten lopen die band dus rechtstreeks inkomsten mis - wat ik heel jammer vind voor die jongens.”

Vinden jullie het belangrijk dat de bands die je uitbrengt een boodschap hebben?

Gert: “Ik wil absoluut niet dat een band een extreem-rechtse boodschap heeft, of een boodschap waar wij niet achter staan. Mensen moeten wel wat te melden hebben. Maar het moet niet per se politiek geïnspireerd zijn. Veel bands staan gewoon midden in het leven. Ze moeten weten waar ze mee bezig zijn en niet op het podium een ander gezicht tonen dan naast het podium.”

Tom: “Absoluut. Ook voor ons is eerlijkheid extreem belangrijk. We hebben een pak bands die politiek bezig zijn, rond dierenrechten bijvoorbeeld, maar ook heel wat bands die bezig zijn met persoonlijke dingen. Madball uit New York bijvoorbeeld: zij schrijven over leven op straat. Maar ze zijn dan ook opgegroeid op straat...”

Fieke: “Dan is dat ook politiek!”

Tom: “... maar als een band waarvan ik weet dat ze zijn opgegroeid in een rijke suburb zoiets zingt, dan zeg ik: ‘Jullie zijn hypocriet, zing toch over iets anders‘. Dat is voor mij belangrijk: dat een band eerlijk is. Maar het puur inhoudsloze komt niet aan bod. Wij krijgen heel regelmatig brieven van bands die vragen: ’Wat moeten we jullie opsturen?’ Twee zaken: muziek en teksten. Als ze geen teksten opsturen, ben ik gewoon niet geïnteresseerd.”