Frank24 september 2009 – 12:32

Hoe was je eerste werkdag als 14-jarige?

‘Overweldigend, het was de eerste keer dat ik een fabriek van binnen zag. Ik zat op slag midden in de “grote” mensenwereld. Gelukkig leek de eerste dag meer op een ontdekkingstocht en kwam er van werken niet veel in huis. Maar geloof mij vrij dat veranderde heel vlug.’

Vandaag hoor ik dat ‘de Prado’, echt een begrip in het Kortrijkse en ook in de rest van de wereld, de deuren sluit. Welk gevoel heb je nu?

‘Ontgoocheld, daarmee verdwijnt er voor mij fysisch een stuk herinneringen en syndicale roots. Maar vooral boos omdat er opnieuw heel wat werknemers, waaronder veel oude vrienden, meestal koppels, na jarenlange inzet hun job en toekomst verliezen. De meesten onder hen hebben een lange anciënniteit in Prado. Zij hebben ervoor gezorgd dat Prado een gerenommeerde reputatie had. Prado was een bedrijf dat er op kwalitatief & creatief vlak bovenuit stak en dat was hun verdienste. Een sluiting is niet datgene wat zij verdienen. Hopelijk geven ze zich niet zonder slag of stoot gewonnen.’

Een vakbondsafgevaardige van Prado vertelde me deze middag: “Ja, Frank, de globalisatie van de wereld… maar in de nieuwe productielanden gaan de arbeiders er niet echt op vooruit!” Hoe moeten we daar mee om?

‘Dat is geen eenvoudige vraag om zomaar algemeen te beantwoorden. Iedere sluiting, herstructurering of delocalisatie heeft zijn voorgeschiedenis en specifieke kenmerken. Alleen zijn zij, de uitzondering niet te na gesproken, het resultaat van de kortetermijnvisie van hun aandeelhouders om de winsten zoveel mogelijk te maximaliseren. Vandaar dat ook de werknemers in de nieuwe productielanden er niet op vooruit gaan.

Naast het hier verdedigen van onze sociale verworvenheden, om de collega’s uit het zuiden in hun strijd een hart onder de riem te steken, moeten wij als vakbonden, als tegenmacht meer nog dan op het ogenblik het geval is …ons verenigen, ons globaliseren.

Arbeiders aller landen verenigt u lijkt oubollig maar is actueler dan ooit.’