leogargouille11 oktober 2009 – 01:57

Onder de bodem van het bosrijke noorden van Alberta bevindt zich een 'olieveld' dat zich uitstrekt over 138.000 km2, bijna vijf keer de oppervlakte van België. De olie komt er niet voor als een gemakkelijk te ontginnen vloeistof, het is een zeer ruwe olie die vermengd is met aarde en klei en deel uitmaakt van de ondergrond. Om die olie te ontginnen moeten grote middelen worden ingezet.

Tot voor kort was het te moeilijk en vooral te duur om olie te winnen uit zogenaamde tar sands, maar door de snelle stijging van de olieprijs de afgelopen jaren is dit omslachtig proces toch winstgevend.

De film begint met een sprookjesachtige vlucht over in nevel gehulde bomen. We vliegen over een innemend landschap met oneindige bossen en helderblauwe rivieren. Maar dan maakt het vliegtuig een grote bocht en laten we al het mooiste van Canada achter ons. Het groene woud stopt abrubt waar een woestijn van modder en klei begint. Dit zijn de immense open mijnen die worden uitgegraven met huizengrote bulldozers. Kilometer na kilometer wordt de bodem afgegraven en de aarde verminkt, olie- en zilverachtige poelen blijven over waar het graafwerk voltooid is. Dan bereiken we een onvoorstelbaar groot industriecomplex. Een netwerk van pijpleidingen, torenhoge schoorstenen die grijze rookwolken produceren en de lozing van een onophoudende stroom bruine brij in een aanpalende rivier. De beelden spreken voor zich: oliewinning uit tar sands kan onmogelijk duurzaam zijn.

Dagelijks worden in Alberta 1 miljoen vaten olie geproduceert. 70% daarvan gaat rechtstreeks naar de VS.

Petropolis is zeker een cinematografisch hoogstandje, maar wie in de eerste plaats goed ingelicht wil worden over de problematiek, iets over productieproces wil leren en wil weten wat de Canadezen er zelf over denken, komt bedrogen uit. Petropolis is een stille aanklacht, geen documentaire met voorgekauwde antwoorden op alle mogelijke vragen.