Pol Van Camp17 augustus 2006 – 16:46

Voor vandaag donderdag was er een persconferentie voorzien te Leuven met als belangrijkste punt:
“ De hongerstakers wijzigen hun houding en willen een zeer belangrijke verklaring afleggen” Alhoewel het zo niet was gepland is hun houding inderdaad grondig en plotseling gewijzigd, korte tijd na die mededeling over de persconferentie. De hongerstakers besloten te stoppen met hongerstaken.

Oorspronkelijk, enkele uren voordien hadden ze beslist om op de persconferentie mede te delen dat ze hun eisen zouden intrekken aangezien de Minister samen met bijna alle politici, evenals bijna alle autoriteiten en verantwoordelijken in België, hen compleet negeerden.

Maanden hadden de hongerstakers met andere Mensen Zonder Papieren en met Belgen actie gevoerd voor een wet waarin de regularisaties zouden gebeuren op basis van duidelijke en bestendige criteria.
Nadien waren ze sinds begin juni in kerkasiel en hadden onderhouden gehad bij de politieke partijen om hun verlangens kenbaar te maken.

Nadien gingen ze 39 dagen in hongerstaking om de blijvende willekeur en het lange wachten zonder antwoord op asiel- en regularisatieaanvragen aan te klagen.

Tijdens deze langdurige hongerstaking schreven ze de laatste tijd elke dag een mail aan P. Dewael, Minister van Binnenlandse Zaken met in CC de volksvertegenwoordigers en de directeur van de dienst Vreemdelingenzaken. Daarin gaven ze uitleg over hun situatie en de vroegen een onderhoud.
Verschillende belangrijke verantwoordelijken in dit land werden aangeschreven en vele keren kwamen de hongerstakers aan bod in de media. Dit alles nochtans zonder positief resultaat.

Gans deze periode reageerde omzeggens niemand en ook de Minister gaf nooit antwoord, laat staan dat hij of zijn kabinetsleden contact opnamen of een onderhoud toestonden.

Als je dit als hongerstaker in je 39 ste dag vaststelt wordt je moedeloos en nog meer wanhopig dan voordien. Dat was de reden dat de hongerstakers besloten hadden om mee te delen dat ze al hun eisen zouden intrekken aangezien de overheid weigerde met hen contact op te nemen en hen volledig negeerde. Ze zouden wel verder in hongerstaking gaan en afwachten wat er zou gebeuren. Ze kunnen immers niet terug naar hun land en verder leven in de illegaliteit en ellende kon ook niet meer.

Dit gaat nu niet door het feit dat ze plotseling besloten om de hongerstaking te beëindigen. Wat was dan de reden van die ommekeer op een paar uur tijd?

De uitleg is de volgende. Als woordvoerder, vertrouwensman en coach van de hongerstakers hadden ze me ook opdracht gegeven om bestendig te zoeken naar openingen bij de overheid om tot een gesprek te komen.

Ik ondernam daarvoor heel wat initiatieven en contacteerden heel wat personen. Steeds zonder positief resultaat; de deur bij de Minister en zijn kabinet bleef gesloten.

Alleen met Volksvertegenwoordiger Stijn Bex van Sp.a – Spirit, die zich wel kantte tegen de hongerstaking maar toch bereid was tussen te komen voor individuele gevallen die aan de criteria van de Minister zouden voldoen, hadden we regelmatig contact.

Toen de hongerstaking pas begon werd aan hem een lijst bezorgd van vluchtelingen die hun naam te Leuven hadden opgegeven. Stijn Bex bezorgde die aan F. Roosemont, directeur van de dienst Vreemdelingenzaken. Nadien kwamen beiden de hongerstakers toespreken om ze enerzijds uit te leggen wat de zogezegde criteria waren voor regularisatie en anderzijds om de hongerstakers te overtuigen dat ze nooit papieren zouden krijgen alleen door het feit van hun hongerstaking. De Minister zou nooit toegeven. Ze beloofden wel de dossiers terug te onderzoeken. Het resultaat daarvan dat door ons is bekend: 17 mensen werden geregulariseerd waarvan sommigen met 3 maanden asielprocedure. Anderen meer dan 4 jaar niet.

Hun toespraak en discussie had niet het door hen gewenste resultaat want de hongerstakers waren vastbesloten door te gaan tot ze hun papieren zouden krijgen.

Dinsdag 15 augustus nam ik Stijn Bex in vertrouwen en vroeg hem contact op te nemen met het kabinet om na te gaan of er een gesprek mogelijk zou zijn. Hij beloofde dit te doen op woensdag 16 augustus, want hij was toch in Brussel en zou me zo vlug mogelijk het resultaat laten weten.

Hij nam geen contact met het kabinet en liet me ook niets weten. Hij ging in de plaats daarvan wel naar de hongerstakers, niet om hen te steunen maar wel om hen te overtuigen te stoppen met de hongerstaking aangezien volgens hem, de Minister toch nooit papieren zou geven.

Wel beloofde hij dat de dienst Vreemdelingenzaken wel bereid zou zijn de individuele dossiers terug te bekijken. Door deze handelwijze misbruikte hij mijn vertrouwen dat ik in hem had gesteld.
Wat in het begin van de hongerstaking niet lukte had nu wel resultaat. Hij maakte misbruik van de zwakte, uitputting en wanhoop van de mensen om in afwezigheid van mezelf en andere Belgen de hongerstakers te doen stoppen en zo de hongerstaking te breken.

Het gaat er me niet om dat de mensen gestopt zijn, wel over de wijze waarop. Het werd de hongerstakers dagelijks voorgehouden dat de kans om te mislukken altijd even groot is als om te lukken, zij moesten individueel beslissen hoe ver ze wilden gaan.

Zowel de artsen als de begeleiders en ikzelf hebben ons gedurende gans de hongerstaking scrupuleus gehouden aan het respect voor de beslissing van elke hongerstaker. De artsen gaven nauwkeurige informatie over de gezondheidstoestand en over de eventuele gevolgen van het hongeren. Daarna stelde ik de hongerstakers elke dag de vraag of ze in die omstandigheden nog verder gingen. Zo ja, dan bleven ik en de begeleiding hen steunen en motiveren. Diegenen die stopten, en dat was de meerderheid, wensten we proficiat voor hun geleverde strijd en hielpen hen het te verwerken. Nooit zijn de mensen onder druk gezet om verder in hongerstaking te blijven en ook niet om te stoppen.

Dat is hier nu wel gebeurd door Stijn Bex en dat is de reden dat de mensen zich aan een strohalm hebben vastgeklampt en in een paniekreactie hebben besloten de hongerstaking te beëindigen.
De hongerstakers waren zo onder de indruk dat ze noch mij, noch de begeleidende groep Vlamingen, noch hun eigen Aziatische achterban hebben geraadpleegd. Ze waren overrompeld en namen in volledige verwarring hun besluit bij meerderheid van stemmen. De tegenstanders wilden wel voortdoen maar waren door deze beslissing zo geraakt dat ze de moed niet meer konden opbrengen verder te doen. Ikzelf en de andere Vlamingen hebben, zoals de ganse duur van de actie, onmiddellijk nadien hun beslissing gerespecteerd.

Zelfs als de tussenkomst van Stijn Bex goed bedoeld zou zijn om zogezegd mensenlevens te sparen, dan nog had hij het recht niet om in te grijpen. Dit was misplaatst en zonder respect voor de hongerstakers. Zelfs de artsen bleven ondanks de risico’s, altijd neutraal.
Het resultaat van Stijn Bex zijn optreden is dat de hongerstaking is beëindigd en de dienst Vreemdelingenzaken de dossiers terug zal bekijken. Dit zal dan voor de tweede keer zijn op één maand tijd. Of de criteria ondertussen veranderd zijn en er nieuwe personen zullen geregulariseerd worden is dus de vraag. De hongerstakers hadden een lijst opgemaakt van activisten die moesten geregulariseerd worden voordat ze de hongerstaking zouden beëindigen. Waarschijnlijk zullen de meesten onder hen hun papieren nu niet ontvangen.

Hopelijk regulariseert men minstens al diegenen die aan de hongerstaking hebben deelgenomen, actief of als dagelijkse verzorger en helper. Ze zijn zo diep gegaan en hebben zoveel geleden dat ze zonder papieren voor de rest van hun leven zwaar getekend zullen blijven. Dat is een argument om ze te regulariseren op basis van humanitaire redenen. Dit is legaal en de Minister heeft daartoe het recht en de macht.

Mijn taak als woordvoerder van de hongerstakers is nu ten einde. Ik voelde me verplicht dit nog mee te delen aan al diegenen die de laatste maanden betrokken waren bij de hongerstaking, ook aan de Minister en de Volksvertegenwoordigers.
Ik wil iedereen bedanken die de hongerstaking heeft ondersteund en de stakers hebben bijgestaan op welke wijze ook. Een bijzondere dank aan de pastoor en det kerkfabriek die de actie mogelijk maakten en aan de ploeg artsen voor hun onpartijdige en deskundige hulp. Vooral ook dank aan de media die deze verwaarloosde groep van onze samenleving, de Mensen zonder Papieren, bestendig onder de aandacht hebben gebracht. Deze actie is voorbij maar de strijd voor al de mensen zonder papieren in België moet worden verder gezet.

Pol Van Camp