Victoria12 december 2009 – 01:55

U kent de regisseur van Les Barons sinds meerdere jaren. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Aan het Zuidstation, we waren collega’s. We werkten als taxi-stewards. We hebben 2 à 3 maanden samen gewerkt. En enige tijd later heeft hij me gevraagd of ik met hem op vakantie wou vertrekken. We zijn 3 weken naar Cuba vertrokken, logerend bij de plaatselijke bevolking. We wilden niet in een hotel vastzitten. Met onze rugzak hebben we veel kunnen rondreizen en Cuba kunnen bezoeken.

Dat is verbazend, jullie kennen elkaar maar pas en plots steken jullie samen al de Atlantische oceaan over.
Normaal gezien vertrek ik met vrienden die ik jarenlang ken, maar met Nabil was er onmiddellijk een goede ‘feeling’, we verstonden elkaar goed en hadden dezelfde humor. We hebben ook echt een droomvakantie gehad.

Wanneer je met mensen op reis gaat, dan leer je ze ook goed kennen, niet waar?
Ja inderdaad, en dat is goed verlopen. De reis heeft de bestaande vriendschapsband versterkt.

Was in die periode het scenario reeds in wording?
Het was al geen kladversie meer, maar eerder “geplastifieerd”. Dus wanneer het geplastifieerd is dan is het volgens mij al serieus. Nadien heeft hij de co-scenarist Laurent Brandenbourger ontmoet. En vanaf dan heb ik het scenario zien evolueren naar een komedie, fragment na fragment.

Dus deze ontmoeting onder scenaristen was een beslissende factor?
Ja, het was eigenlijk een leerschool, zowel voor Nabil als voor Laurent, in beide richtingen.

Was het eerste scenario iets serieuser?
De inhoud was serieuser, maar er waren grappige dialogen. Het gebruik van humor is eigen aan Nabil. Maar de film was geen echte komedie met gekke personnages.

Later bent u hem blijven steunen bij zijn project door hem te vergezellen naar de castingsessies in Frankrijk, zonder de intentie zelf deel te nemen aan een auditie. Hoe heeft u uiteindelijk de rol van “Aziz” gekregen?
Nabil heeft me voorgesteld om deel te nemen aan de selectie. Dus heb ik deelgenomen aan de casting samen met andere vrienden en de producers waren hier ook aanwezig.

U kende hoogstwaarschijnlijk de dialogen reeds vanbuiten?
Ja, ik kende de personnages en hun dialogen vanbuiten. Daarbij had ik graag het personnage van “Aziz” in het bijzonder.

Welke kijk heeft u op uw nieuwe identiteit als acteur?
Eerlijk gezegd heb ik nog steeds moeite om het te beseffen. Persoonlijk denk ik dat ik nog niets heb bewezen. Ik zal pas na 3 tot 4 films kunnen zeggen dat het mijn beroep is. Wanneer mensen mij vragen wat ik doe, heb ik het nog steeds moeilijk om mijn statuut als acteur te vernoemen.

Nochtans, na 54.000 tickets op 3 weken tijd, hebben vele mensen u gezien en uw acteerprestatie kunnen bewonderen. Hoe verklaart u dit?
Ik vermoed dat er een geluksfactor meespeelt. We kunnen allemaal acteur worden. Nochtans heb ik persoonlijk geen ervaring, het is instinctief gebeurd.

De eerste keer dat u uzelf op het scherm zag, wat was toen u eerste reactie?
Ik had voornamelijk twijfels, maar voor sommige scènes was ik redelijk verbaasd, zoals deze waar ik – zogezegd – varkensvlees eet bij Lucien.

Denkt u dat u de bekwaamheid heeft om acteur te zijn?
In het begin probeer we het uit, het lukt, het lukt niet, we tastte af.

Voelde u zich onwennig bij het acteren?
Ja, zeer onwennig, vooral de eerste dag, ik was er ziek van. Een nieuwe ervaring, een nieuwe gegeven en daarbij komt dan nog de druk. Ik was vooral onder druk omdat ik me zorgen maakte voor het project van Nabil. Ik moest me hier maximaal op toeleggen. Deze baby, we wilden die al 9 jaar...

En geen 9 maanden.
(lacht) Inderdaad. En ik wou vooral dit succes voor Nabil.

Hoe heeft u zich voorbereid op uw rol?
Men had me aangeraden om, vóór de opname van een scène, me af te zonderen, zodat ik me zou kunnen concentreren, maar ik heb een andere methode. Ik heb nood om tussen de mensen te zijn, nood om te lachen om me te kunnen ontspannen. Door mezelf af te zonderen werd de stress nog hoger en kreeg ik buikpijn. Vooral de eerste dagen. In totaal was ik 15 dagen op de filmset.

Heeft u kunnen genieten van de aanwezigheid van een belangrijk acteur zoals Jan Decleir?
Niet zoveel als ik graag had gewild omwille van de stress van de eerste keer. Maar ik hoop in de toekomst nog eens met hem te mogen spelen en dan zal ik beter van zijn aanwezigheid kunnen profiteren.

Volgens u, als acteur, maar als vriend van regisseur Nabil Ben Yadir, denkt u dat hij in staat is om nog een film van hetzelfde kaliber als Les Barons te maken?
Ja, ik denk het wel, want hij is een goede waarnemer, hij heeft het waarnemingsvermogen van een regisseur. Hij voegt vaak anekdotes uit zijn eigen leven toe, en daarna bekleedt hij die met andere ervaringen. Wat ik bij hem bewonder is dat hij met jou kan praten en tegelijkertijd een aantal ideeën kan opslaan. Hij kan deze ideeën verspreiden en ze binnen de 5 seconden in 3 verschillende filmverhalen plaatsen. Alles is zeer visueel en de dialogen maken dat je blijft kijken. Hij legt de nadruk op de familierelaties. Kort samengevat zijn waarneming, dialoog, en verbeelding specifiek voor Nabil. Hij weet van tevoren de scènes in te kaderen. Hij weet welk effect hij aan de beelden kan geven opdat ze zouden begrepen worden.

Nu speelde u een bijrol, maar denkt u dat u in de toekomst een eerste rol zal kunnen spelen?
Ik weet het niet zo goed, want meestal zijn het mensen die iets steviger gebouwd zijn dan ik die deze plaats in de filmwereld toebedeeld krijgen.

Wanneer men ziet dat Vincent Cassel een eerste rol heeft kunnen krijgen, zelfs wanneer zijn morfologie vergelijkbaar is met de uwe, dan is er toch hoop.
(lacht) Ja, men heeft mij gezegd dat ik een mengeling ben tussen Gad Elmaleh en Vincent Cassel.

Welke zijn uw toekomstplannen?
Ik ben actief in een toneelgezelschap. Vrijdag speel ik in het Cultureel centrum van Evere. We zijn met 8 spelers. En nadien zijn we van plan om zelf een toneelstuk te schrijven.

Bericht aan de lezers:
Meer info over Mounir Ait Hamou kan u vinden op zijn Fanpagina op Facebook.

Fragment uit Les Barons: