Peter Tom Jones19 december 2009 – 14:33

Het uiteindelijk afgewongen 'Akkoord van Kopenhagen' is een flink staaltje van surrealisme. Men is niet veel verder geraakt dan te erkennen dat de opwarming van de aarde een belangrijke uitdaging vormt en dat de 2°C-opwarmingsgrens "zou moeten worden gerespecteerd", om dan uiteindelijk geen enkel cijfer naar voren te schuiven inzake mitigatiedoelstellingen voor 2020 en 2050. Dit is beschamend.

Over de oorzaken van het falen van COP15 zal nog veel geschreven en gesproken worden. Enkele elementen zijn alvast de volgende: de overwinning van het kortetermijndenken, de niet te dichten kloven tussen de rijke en de arme landen, tussen de VS en de EU, tussen de niet zo arme ontwikkelingslanden en de echt heel arme ontwikkelingslanden, het rabiate klimaatscepticisme in de VS waardoor Obama's handen gebonden waren, de onwil van Obama om zijn eigen politieke loopbaan in het gewicht te gooien, en bovenal het onvermogen van rijke landen om economische welvaart te herdefiniëren in functie van een transitie naar een duurzame, rechtvaardige en stabiele economie.

Hoe moet het nu verder? Niemand weet het. Het is alleszins duidelijk dat de huidige manier van onderhandelen aan het eind van zijn Latijn zit. Het is wellicht wachten tot Obama's klimaatwet in de VS gestemd wordt vooraleer andere machtige spelers bereid zullen zijn water in de wijn te doen. De hamvraag is echter: hoe lang kan men nog wachten vooraleer een stringent klimaatbeleid te implementeren? Met het klimaat valt immers niet te onderhandelen. Laat echter de ontgoocheling van Kopenhagen geen beletsel zijn om van onderop, overal ter wereld, concrete maatregelen te installeren, alleen al omwille van het feit dat een klimaatbeleid vele 'secundaire voordelen' (jobs, energieautonomie, lagere gezondheidskosten) hier en nu oplevert, los van het effect op de langere termijn inzake klimaatstabilisatie.