TA°JOE24 december 2009 – 18:03

Eerste minister Leterme en defentieminister De Crem bezochten de Belgische troepen in Afghanistan ter gelegenheid van Kerstmis, en andere politici van de Nato-landen zullen er ook hun opwachting maken.

Welke boodschap zouden zij de manschappen in het verre Afghanistan kunnen brengen om hen een riem onder het hart te steken? Wat is het doel en het motief waarom wij deze oorlog voeren ?

In de Chilcot-commissie die de invasie in Irak onderzoekt, verklaart Tony Blair dat hij Irak in ieder geval toch zou binnengevallen zijn ook al waren er geen massavernietigingswapens, wat indertijd de officiële reden was voor de invasie en nu een leugen blijkt te zijn.

Als motivatie geeft Blair aan dat het noodzakelijk was dat Saddam Houssein afgezet werd omdat hij een begreiging vormde voor de regio. Wel een ietwat bizarre notie als je bedenkt dat op dat ogenblik de Islam republiek Iran als nieuwe regionale macht opstaat. Hij wijst op het feit dat Saddam Houssein chemische wapens gebruikte tegen zijn eigen bevolking maar vergeet te vermelden dat dit gebeurde in de periode dat Saddam een bondgenoot was van het Westen en er toen niemand dreigde met een invasie. Verder probeert hij de invasie te rechtvaardigen als onderdeel van de strijd om de ziel van de Islam, niettegenstaande Saddam’s Baathpartij een oude vijand was van Al Qaïda en de radicale Islam.

Zo demonstreert Blair dat zijn ethische beweegredenen voor regime-verandering een even denkbeeldig voorwendsel waren als de onbestaande massavernietigingswapens.

De misleiding over de massavernietigingswapens leidt niet tot het bevragen van het andere argument dat het recht geeft om te interveniëren in andere landen en regimes te veranderen.
De Irak-invasie werd aangegrepen om de eigen crisis op te lossen. De machtscrisis dreef de politieke klasse ten oorlog en diezelfde crisis verzekerde ook het falen van deze zelfbedienings-missie. De principes van politieke inmenging blijven nog steeds wijd aanvaard ook na Blair. Dit is waarom zelfs na Irak de politieke klasse achter Brown staat in de oorlog in Afghanistan.

De werkelijke crisis achter de militaire inmenging is deels te vinden in wat een bisschop van het Britse leger aangaf toen hij enige bewondering erkende voor de Taliban in Afghanistan en hun wil om te vechten. Hij scheen te zeggen:” Uiteindelijk geloven zij nog in iets, niet zoals wij.”

De Westerse regeringen denken dit gat te dichten door een duivel te vinden die over de gehele wereld bevochten moet worden. Dit is de bredere crisis van de politieke klasse die al haar twijfels inslikt en holle morele platitudes aanvaardt.

In de reële wereld worden we geconfronteerd met de grootste financiële en economische crisis, de klimaat- en ecologische crisis. Ondertussen wordt Iran opgevoerd met een fetishistische focus op atoombommen om ons opnieuw af te leiden van de bredere oorzaken van de crisis, namelijk de implosie van de macht van de VS en het Westen in het Midden Oosten en de onmogelijkheid van de oude machten om internationale relaties te managen en te handelen in overeenstemming met de reële problemen.

Zou het geen tijd worden voor ons om een debat te hebben over onze plaats in de wereld en over onze relaties met de rest van de wereld? Ernstige vragen over een interventionistische politiek en of het waard is te vechten voor de restanten van een morele autoriteit.

Nog jaren van oorlog zullen daar niet veel bij helpen.