Namens Pipelines vzw, haar bestuur, vrienden, kameraden en geestesgenoten ben ik gevraagd enige woorden met jullie en ons allen te delen. Herman jij, jij opperbeste vriend, jij genegen vaderfiguur voor ons allemaal, jij teder anarchist, jij hoogst oprecht voorvechter voor een meer sociale, warme, ecologisch gezonde maatschappij, jij guitig levensgenieter, jij vrijheidsstrijder met je pen als degen…. Tot je laatste snik gaf je geen kick. Geen angst waar je aan toegaf, geen verlangen teveel. Niemand die je mond snoeren kon: geen gevang, geen fascistische zeikerds. Je pingelde niet af aan je doorleefd geweten. Wijlens anderen voor roem of geld marcheerden, tekende je een cirkel van leefbaarheid om je heen. Je laatste zucht ademt sneeuw over de vlakke Vlaamse velden. De zaden van jouw onschuldig en gedreven pacifisme dwarrelen dezer dagen op ons neer. Onze levenspaden kleuren wit tot in de kruinen van de bomen. Onze voeten zinken in een lappendeken aan herinneringen. We huilen zilten tranen, regenbogen over onze bolle wangen. En zien je nog zitten schattig en grappig als een kind. Iedereen was bezorgd om je en wilde je terug thuisbrengen. Maar jij wilde daar niet van weten, schuifelde richting toog, verhief je stem en zei: ‘Waarde kastelein, graag nog een bolleke Koninck!’ HURRY UP SLOWLY. Met humor en Liefde sloot je menigmaal met ons de kroeg in de vroege ochtenduurtjes. En ging dan elders nog koffie en jenever drinken, en vooral nog meer plannen smeden.
Je bemoedigde mensen of vuurde ze aan, liet ze voor je gedichten voordragen tot op je stervensbed. Voor jou was er geen grens, en al zeker geen overgang. ‘Laat ons liever over het leven spreken!’, antwoordde je op de vraag: ‘Hoe sta jij tegenover de dood?’ 4 dagen was je op stap om me te vinden toen je me de eerste keer uitnodigde om mee te gaan richting Amsterdam, culturele vrijhaven Ruigoord waar je jouw ziel mee verbonden had…. Je moet je er ooit neergezet hebben aan de totempaal van het sfeervolle groene dorpje, en Willem Plugge voorzichtig, doch innemend suggereerde of hij er zo een zou willen bouwen in Doel. Twee jaar later was het dan zo ver en wijdde je de Axis Mundi mee in.

Op zachte en rustige wijze, wist je elke dag, elke seconde van je leven mensen te inspireren en aan te moedigen gestadig door te zetten en in zichzelf te geloven. Op het laatst van je leven slaagde je er in nog een ROUND TRIP Kopenhagen te doen. Je woonde er niet de klimaattop bij, maar de ‘climate bottom’. Wijlens de anderen een binnenweg wilden nemen om jou te sparen, wandelde jij over de Aurora en de Prinsengade. Voor jou was er steeds een andere binnenweg. In het pretpark van jou leven, glipte je het onbetaalbare simpelweg binnen, omdat je steeds zag wanneer de kaartjesman even niet geconcentreerd was.
Je kraakte met Koen Calliauw en Jan van Veen een pand in de Pachtstraat, en startte er samen met daklozen een galerij. Gewapendertaal trad je haveloos en gehavend nogmaals te voorschijn. Bunker 91, Vogel 92 en in ’93 zag Pipelines vzw het levenslicht: Opstap Walhalla! Kort nadien, startte je jouw laagdrempelig en vrij podium onder de naam Muzeval. Jarenlang fietste je met affiches rond over heel de stad Antwerpen, schreef en droeg je inleidingen voor centrale gasten van het meest uiteenlopende pluimage: van vreemde vogels tot en met ons huidig stadsdichter. Je wist met een glimlach iedereen te strikken en legde de grondvesten van een groep lieve mensen en vrolijke kameraden. Je bracht gelijkgestemde zusters en broeders met elkaar in contact.

Toen ze jouw project trachtten te kapen, gaf je de sleutels van je garage aan onze zogenaamde tegenstanders, die voor jou niet anders dan medestanders konden zijn. Te midden onze verontwaardiging, bleek jij de rots in onze branding te zijn. Met rust en waardigheid, incasseerde je gestadig de slagen die het leven je toebracht, en leerde er ons levenslessen mee. ‘Want wie heeft er ooit gehoord van tweemaal keelkanker? ….Erwin, mag ik nog een sigaret van je bietsen?’ ‘Het mijn is het dijn, Herman!’, zoals je zelf immer zei. Ni dieu, ni maître. Noch god, noch gebod. Je leefde je leven zo autonoom mogelijk. Herman, blijde vriend! Je was en bent een voorbeeld voor ons allen. Toen je voor Stichting Lezen vorige December te laat was, zei je: ‘Schrijf me maar in voor de volgende ronde!’

Kijk. Het is stil. Het sneeuwt. De vlokken dansen sterrenstelsels. Werelden weven zich…. in jouw voortschrijdend nu, heb je onze toekomst getekend…. In het naakte heden, met woorden je nalatenschap in ons geheugen gegrift. Tegen jouw witte vlag is niemand bestand. Te midden onze gedeelde gedachtewerelden zijn jouw gedichten wapperende richtingwijzers richting eenzelfde bron. Geharnast in een traliewerk van klanken, trotseerde je een leven lang hoon en gebalde haat. Niets zal ooit meer zijn zoals voorheen. Geen vergaderingen meer te Oostende of te Gent voor het Antipaus-comité. Niet nog meer gedichten ter bescherming van het Lappersfortbos te Brugge. Jouw levenswerk is volbracht. De cirkels ronder dan ooit tevoren.
Geen bezoekjes meer te Raapstraat 33. Geen Herman meer om Poesjenel te aaien. Enkel asse in de wind of een schrijn om je te eren, voeding voor een historische lente. Onze handen zullen zich verenigen om hetzelfde Doel. En de bomen zullen zich niet verzetten! Dank je, Herman!
Getekend: Erwin Vanmassenhove (Antistresspoweet)