Joke Van Leeuwen nam afscheid met onroerend en blijvend statement

By Leo De Ley/John Moussiaux, Leo.de.ley@telenet.be30 januari 2010 – 18:35

Met de inhuldiging van een blijvend monument van een stadsgedicht op de gevel van Het Paleis, het Jeugdtheater van de Koekenstad, zeg maar, sloot Antwerps stadsdichter Joke van Leeuwen haar twee jarig stadsdichterschap af. Het gedicht is een verwijzing naar de diepe ellende die mishandelde kinderen dagelijks meemaken, zowel in Antwerpen als ver daarbuiten

Met dit gedicht liet Joke Van Leeuwen een blijvende en indringende boodschap als stadsdichter na.

Eén van haar vele opgemerkte ingrepen in de stad was het gedicht “Ben ik op de luifel van het Theaterplein”. Ontwerper Bob Takes creëerde een optische vorm zodat de woorden enkel leesbaar waren vanuit één enkel punt op het plein. Het gedicht: “Ben ik op de gevels van Het Paleis” schreef Joke van Leeuwen op vraag van De Stobbe tegen kindermishandeling. Ze liet zich inspireren door het specifieke artikel 19 van de verklaring van de Rechten van het Kind; de Staat is verplicht om kinderen te beschermen tegen alle vormen van lichamelijk en geestelijk geweld. Het is een regel die iedereen zo wil ondertekenen.
De eindzin van het gedicht: “Zie wat ik zeg dat ik niet zeggen kan” is een kreet van aandacht om gehoord en beschermd te worden. Het Paleis is blij dat geen pleinbezoeker hier nog omheen kan. In een staaltje van optisch bedrog staat, vanaf vandaag en voor alle verdere dagen, zwart op wit en wit op zwart, de roep van een kind aan alle voorbijgaande volwassenen om te zien wat niet uitgesproken wordt.
Naar aanleiding van de inhuldiging van het gedicht werden er ook financiële middelen vrijgemaakt voor een facelift van een ander gevelgedicht: dat van voormalig stadsdichter Bart Moeyaert, dat straks weer vuurrood zal pronken in de Meistraat gelegen naast Het Paleis. Het gedicht “Klein” gaat eveneens over de rechten van het kind.
Joke Van Leeuwen wordt opgevolgd door de nieuwe stadsdichter Peter Holvoet-Hanssen.