christophe18 september 2006 – 15:37

Overheidsbedrijven hebben meer autonomie gekregen en daar blijken politici een probleem mee te hebben. Het aflijnen van de verantwoordelijkheden blijft een moeilijke evenwichtsoefening, waarbij de politici hun macht over de overheidsbedrijven niet willen gereduceerd zien, hoewel ze pretenderen de onafhankelijkheid hoog in het vaandel dragen.

Kunnen we nog over onafhankelijkheid spreken wanneer beheerscontracten moeten worden onderhandeld en de overheid toch het laatste woord heeft of wanneer gepolitiseerde raden van bestuur door middel van decreten meer macht over het bedrijf wordt toegeschoven?

Daarnaast trekken overheidsbedrijven managers uit de privé-sector aan in de hoop dat er dan een kruisbestuiving plaatsvindt tussen de verfrissende ideëen van de manager en de ervaring en kennis die door de mensen van het bedrijf wordt aangereikt. Het blijkt nu nog maar eens dat door het aantrekken van jobhoppers de continuïteit niet kan worden gewaarborgd. Dat die continuïteit wel gewaarborgd is wanneer je met mensen uit eigen huis werkt bewijst de vervanging
van Tony Mary door Piet Van Roe, die na een 35-jarige carriëre bij de VRT door het mini-decreet werd gedwongen om als algemeen directeur op 60-jarige leeftijd op pensioen te gaan.

Een sportvereniging waarvan de spelers van eigen kweek een hechte groep vormen en voor elkaar door het vuur gaan, krijgt ook niet meer garanties op betere prestaties wanneer het een sterspeler aantrekt, die beschikt over een enorm maandloon, dito winstpremies en die een lucratieve ontslagclausule in zijn contract liet opnemen.

De enige les die we uit het vertrek van Tony Mary kunnen trekken is dat, hoewel de evolutie naar onafhankelijke en zelfstandige overheidsinstanties positief is, de spelregels duidelijk moeten worden bepaald en schemerzones moeten worden vermeden.