han26 september 2006 – 14:25

Het witte landhuis en zijn grote tuin. Verschillende bloemen met diverse schakeringen en geuren omringden mijn infantiele jongenslijf. Hyacinten, geraniums, viooltjes, zonnebloemen, een scala van bloemenparels. Als betoverd staarde ik naar de wolken, naar de lieveheersbeestjes, de bergen rondom ons dorp, dal van mijn nog grenzeloze fantasierijk.
De afrikaantjes staken niet zo hoog als de ijdele rozen. Bescheiden openden ze hun boezems om leven te vinden in die myriaden vonkjes toverende medaillon: een mysterieuze jager schoot pijlen op mijn ogen, als schichtige egels baarden mijn wimpers de ontloken roos, niettemin, sierpennen tekenden gouden kalligrafieën, sterren en lavaslierten voerden een caleidoscopisch schouwspel op in het zachtjes pulserende zwerk onder mijn oogleden.
Ik vergeleek mensen met bloemen. Mijn moeder is de zeldzaamste orchidee. Mijn liefste, het kostbaarste juweel in alle botanische tuinen der liefde, mijn zussen fiere aronskelken. Ik, ik ben een klein afrikaantje, bescheiden, doch eigenwijs op mijn korte benen.
Mensen zijn bloemen. De een ijdel als rozen, de ander nederig het hoofd buigend als zonnebloemen. Een schuwe papaver, eenzaam langs een veldweg. Spontane madeliefjes, verspreid als sterren over Maaslandse velden, ons immer groetend. Een broze paardebloem, pluisjes verliezend bij ook maar het mildste zomerbriesje. Ofschoon lelijke bloemen niet bestaan, toch heb je de verachting van cactussen en doornen. Doornen moet je verdragen wil je de magie van rozen proeven. Verdraagzaamheid, dat is immers het edelste boeket in de tuinen der mensheid. Kinderlijke onschuld wellicht, maar ik mis die tuin, onnoemelijk.

Mustafa Kör